Οι πλημμύρες του Εβρου, την «ξέβρασαν» στην Αγία Παρασκευή, όπως οι μποτίλιες τα όμορφα μηνύματα. Η ίδια, θ αποδεικνύονταν πολύ ροκ, για να χωρέσει στο ρόλο ξανθιάς χαζοχαρούμενης τηλεπερσόνας, όπως μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, τα κορίτσια της συμπρωτεύουσας που...
κάνουν καριέρα στην τηλεόραση.
Στη κόλαση της Ηλείας το 2007, χρειάστηκε να ολοκληρώσει το ρεπορτάζ της, πριν ξεσπάσει σε κλάματα. Στη καρδιά της Πόλης, δεν δίστασε ν αποκαλέσει την Κωνσταντινούπολη με το ελληνικό της όνομα, ενώ την είχαν περικυκλώσει οι τούρκοι που την κοίταζαν εξαγριωμένοι.
Τα δικά της πλάνα-για κούκλα πρόκειται-είναι τα πιο όμορφα, κάτω από τη βροχή, ανάμεσα στους καπνούς, στη πορεία με φόντο τους οργισμένους διαδηλωτές, στη καρδιά της καταστροφής. Η Ντόρα Κουτροκόη, είναι συμβασιούχος ρεπόρτερ στη ΝΕΤ.
Ερώτηση: Πόσα χρόνια δουλεύεις στη ΝΕΤ, πως ξεκίνησες;
Στη ΝΕΤ εργάζομαι απο το Μάιο του 2005.Το παράθυρο για την κρατική τηλεόραση ήταν η ΕΡΤ 3, στη Θεσσαλονίκη από όπου κατάγομαι. Οι άνθρωποι εκεί με εμπιστεύθηκαν, αν και άπειρη στο ρεπορτάζ. Είχα δουλέψει μόνο στην Δημοτική τηλεόραση και στο «TV Μακεδονία». Το πρώτο μου ρεπορτάζ, ήταν οι πλημμύρες του Εβρου. Εδινα ανταποκρίσεις και για τη ΝΕΤ, που προφανώς ήταν καλές και όταν επέστρεψα απο την αποστολή μου, έγινε η πρόταση να κατέβω στην Αθήνα.
-Τι σημαίνει για σένα, ρεπορτάζ του δρόμου;
Εμπειρία.
-Είσαι «ανταγωνιστική» με τους συναδέλφους σου των ιδιωτικών καναλιών, η «βολεύεσαι» στους αργούς ρυθμούς της δημόσιας τηλεόρασης;
Δεν είμαι αυτής της λογικής και φροντίζω να το δείχνω σε όλα μου τα ρεπορτάζ. Σε καμία περίπτωση πάντως, δεν θα πατούσα επι πτωμάτων για ένα αποκλειστικό ρεπορτάζ και δεν θα παρέκαμπτα τους ηθικούς μου φραγμούς.
-Προτείνεις θέματα για ρεπορτάζ η περιμένεις να σου τα δώσει ο αρχισυντάκτης;
Δεν θα έλεγα ότι προτείνω συχνά θέματα.Τα ρεπορτάζ που καλύπτω είναι κυρίως θέματα επικαιρότητας. Είναι τέτοια η μορφή του δελτίου μας -και όλων των δελτίων - που τα ελεύθερα θέματα-(έρευνες κτλ.) δεν “χωράνε”.
-Περιέγραψέ μας μια συναρπαστική στιγμή που θυμάσαι από το ρεπορτάζ σου.
Δεν θα ξεχάσω τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στο δρόμο προς την Αρτέμιδα, στη Ζαχάρω, στις πυρκαγιές το 2007. Φτασαμε πολύ νωρίς με το συνεργείο... Η εικόνα που αντικρίσαμε ήταν συγκλονιστικά τραγική. Είμαστε σε συνεχή ροή τότε και περιέγραφα αυτά που έβλεπα.Ουσιαστικά, με τους συναδέλφους μετρούσαμε τα θύματα.
-Κυνηγάς τις αποκλειστικότητες η όχι;
Οχι. Ενα καλό ρεπορτάζ δεν χρειάζεται να είναι αποκλειστικό για να ξεχωρίσει και για να προκαλέσει το ενδιαφέρον του τηλεθεατή.
-Τι μετράει σ ένα καλό ρεπορτάζ;
Πέρα από το να είναι έγκυρο; Νομίζω οτι στο καλό τηλεοπτικό ρεπορτάζ μετράει πάνω από όλα η εικόνα. Και αυτό δεν εξαρτάται απο τον δημοσιογράφο. Πάντως το α και το ω, είναι η εικόνα. Ακόμη και ο καλύτερος ρεπόρτερ να είναι κάποιος, αν δεν έχει το «πλάνο» δεν μπορεί να κάνει καλό ρεπορτάζ.
-Σε ποια θεματολογία «ειδικεύεσαι»;
Στο ελεύθερο ρεπορτάζ.Τα πάντα,οποιαδήποτε ώρα. Αλλωστε αυτό σημαίνει ρεπορτάζ.Τα θέματα δεν έχουν ωράριο. Πάντως δεν υπάρχει πυρκαγιά,σεισμός και πλημμύρα που να μην έχω καλύψει.Οπότε θα έλεγα ότι έχω αποκτήσει μία μικρή εμπειρία στις φυσικές καταστροφές. Δυστυχώς,γιατί αυτά τα ρεπορτάζ προκαλούν δυσάρεστα συναισθήματα και οι συνθήκες κατά τη διάρκεια της δουλειάς είναι πολύ δύσκολες.
-Όταν καλύπτεις μια φυσική καταστροφή, καλοτυχίζεις τον παρουσιαστή που βρίσκεται στην άνεση του στούντιο;
Σε καμία περίπτωση.Όσο κι αν θα σου φανεί περίεργο το να καλύπτεις ένα τέτοιο θέμα, αν και είναι πολύ κουραστικό και επικίνδυνο κάποιες φορές (φωτιές,σεισμοί κτλ), είναι πολύ δημιουργικό και σίγουρα σε αφυπνίζει.Σε κάνει να εκτιμάς περισσότερο αυτά που έχεις. Σε κάνει πιο ευαίσθητο...Αλλωστε αυτό μου αρέσει να κάνω προς το παρόν.Να κάνω ρεπορτάζ.
-Εχεις ξενυχτήσει από άγχος για ρεπορτάζ που επρόκειτο να καλύψεις και σε ποια περίπτωση;
Οχι ποτέ. Δεν είχα ποτέ άγχος στη δουλειά. Ούτε καν την πρώτη ημέρα που έπιασα στο χέρι μου μικρόφωνο.
-Εαν είχες τη δυνατότητα να επιλέξεις ανάμεσα σε μια εκπομπή σαν τον «Εξάντα», την παρουσίαση των Ειδήσεων και μια εκπομπή σαν της Μενεγάκη, που πιθανόν να σε έκανε πλούσια, τι θα επέλεγες;
Μπορώ να απορρίψω, πολύ γρήγορα, το τρίτο. Η ψυχαγωγία δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Δεν μου ταιριάζει, θα έλεγα καλύτερα.Το δελτίο μου αρέσει, γιατί μου αρέσει η επικαιρότητα. Μια εκπομπή σαν τον “Εξάντα” μου αρέσει γιατί σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις έρευνα,να αποκαλύψεις αλήθειες, να συγκλονίσεις. Σου προκαλεί συναισθήματα.
-Εχεις καλύψει ρεπορτάζ εκτός Ελλάδος και ποια-πες μας κάτι που θυμάσαι για κάποιο απ αυτά...
Το περασμένο καλοκαίρι, στην Κωσταντινούπολη, στο τρομοκρατικό χτύπημα σε μία μάλλον κακή συνοικία της Πόλης,στο Γκουργκαόν,αν το προφέρω σωστά τωρα. Θυμάμαι ότι ήταν συνάδελφοι Γάλλοι, Βρετανοί, Ιταλοί κτλ.Οι Τούρκοι είχαν μαζευτεί γύρω μας.Την ώρα του ζωντανού στο δελτίο, εξαγριώθηκαν και άρχισαν να φωνάζουν όταν διαπίστωσαν ότι είμαι Ελληνίδα και αποκαλούσα την Κωσταντινούπολη, Κωσταντινούπολη και όχι ISTANBUL.
-Παραμυθιάζεσαι με τη δημοσιότητα;
Δημοσιοτητα σημαίνει αναγνώριση και είναι θεμιτή. Θα έλεγα όμως ότι δεν παραμυθιάζομαι. Είναι πιο σημαντικό για μένα, να αναγνωρίζει την αξία μου ένας συνάδελφος παρά κάποιος τηλεθεατής. Θα έλεγα ότι μάλλον νιώθω αμήχανα όταν κάποιος μιλάει για τη δουλειά μου. Είναι μία δουλειά σαν όλες τις άλλες.
-Οι δικοί σου θεωρούν σοβαρό αυτό που κάνεις, η θα προτιμούσαν να είσαι γιατρός, δικηγόρος η κάτι άλλο;
Είναι ευχαριστημένοι και ήρεμοι. Ξέρουν ότι κάνω μία δουλειά που μου αρέσει.Νομίζω ότι είναι και λίγο υπερήφανοι, αλλά δεν μου το έχουν πει.
-Εχεις κλάψει στη διάρκεια ρεπορτάζ;
Οχι. Εχω κλάψει όμως μόλις το ολοκλήρωσα.
-Εχεις χρησιμοποιήσει την εμφάνισή σου, η την καπατσοσύνη σου, για να «κρύψεις», δικό σου «μάρτυρα», απο τους ρεπόρτερς των άλλων καναλιών;
Οχι ποτέ. Εχω φροντίσει να βρω “μάρτυρα” για όλους μας.
-Όταν ακούς παλαιότερο συνάδελφό σου να διηγείται τις δημοσιογραφικές του επιτυχίες, τι σκέπτεσαι; Α) Τι σπουδαίος, πόσο θα ήθελα να του (της) μοιάσω! Β) Εγώ θα γίνω καλύτερη, Γ) Πόσο θάθελα να είμαι για καφέ στη Γλυφάδα...
Το Α. Respect στην εμπειρία...
-Εχεις αρνηθεί να καλύψεις ρεπορτάζ;
Ναι. Ολοι έχουμε τις “κακές” μας ημέρες.
-Πως θα ξεκινούσες ένα αυτοβιογραφικό ρεπορτάζ, της εως τώρα ζωής σου;
“Απο εδώ και πέρα δεν θα μιλάω.....μόνο θα ακούω.”
-Πως αισθάνεται μια συμβασιούχος ρεπόρτερ της Κρατικής Τηλεόρασης;
Ανασφαλής και κατά συνέπεια αδικημένη. Η κρατική τηλεόραση είναι για εμάς η δουλειά μας.Το μέσο στο οποίο εργαζόμαστε ως δημοσιογράφοι. Και έτσι πρέπει να μας αντιμετωπίσουν. Είμαστε ρεπόρτερ, όχι δημόσιοι υπάλληλοι, με την έννοια ότι δεν κάνουμε μία δουλειά γραφείου σε μία υπηρεσία ή σε έναν οργανισμό. Η πλειοψηφία των θεμάτων που παίζουν στην κρατική τηλεόραση, όλες αυτές οι εκπομπές που βγαίνουν, στηρίζονται στο μεγαλύτερο ποσοστό τους στη δουλειά των συμβασιούχων συναδέλφων, δημοσιογράφων και τεχνικών. Δεν είμαστε όλοι golden boys και golden girls.
Στη κόλαση της Ηλείας το 2007, χρειάστηκε να ολοκληρώσει το ρεπορτάζ της, πριν ξεσπάσει σε κλάματα. Στη καρδιά της Πόλης, δεν δίστασε ν αποκαλέσει την Κωνσταντινούπολη με το ελληνικό της όνομα, ενώ την είχαν περικυκλώσει οι τούρκοι που την κοίταζαν εξαγριωμένοι.
Τα δικά της πλάνα-για κούκλα πρόκειται-είναι τα πιο όμορφα, κάτω από τη βροχή, ανάμεσα στους καπνούς, στη πορεία με φόντο τους οργισμένους διαδηλωτές, στη καρδιά της καταστροφής. Η Ντόρα Κουτροκόη, είναι συμβασιούχος ρεπόρτερ στη ΝΕΤ.
Ερώτηση: Πόσα χρόνια δουλεύεις στη ΝΕΤ, πως ξεκίνησες;
Στη ΝΕΤ εργάζομαι απο το Μάιο του 2005.Το παράθυρο για την κρατική τηλεόραση ήταν η ΕΡΤ 3, στη Θεσσαλονίκη από όπου κατάγομαι. Οι άνθρωποι εκεί με εμπιστεύθηκαν, αν και άπειρη στο ρεπορτάζ. Είχα δουλέψει μόνο στην Δημοτική τηλεόραση και στο «TV Μακεδονία». Το πρώτο μου ρεπορτάζ, ήταν οι πλημμύρες του Εβρου. Εδινα ανταποκρίσεις και για τη ΝΕΤ, που προφανώς ήταν καλές και όταν επέστρεψα απο την αποστολή μου, έγινε η πρόταση να κατέβω στην Αθήνα.
-Τι σημαίνει για σένα, ρεπορτάζ του δρόμου;
Εμπειρία.
-Είσαι «ανταγωνιστική» με τους συναδέλφους σου των ιδιωτικών καναλιών, η «βολεύεσαι» στους αργούς ρυθμούς της δημόσιας τηλεόρασης;
Δεν είμαι αυτής της λογικής και φροντίζω να το δείχνω σε όλα μου τα ρεπορτάζ. Σε καμία περίπτωση πάντως, δεν θα πατούσα επι πτωμάτων για ένα αποκλειστικό ρεπορτάζ και δεν θα παρέκαμπτα τους ηθικούς μου φραγμούς.
-Προτείνεις θέματα για ρεπορτάζ η περιμένεις να σου τα δώσει ο αρχισυντάκτης;
Δεν θα έλεγα ότι προτείνω συχνά θέματα.Τα ρεπορτάζ που καλύπτω είναι κυρίως θέματα επικαιρότητας. Είναι τέτοια η μορφή του δελτίου μας -και όλων των δελτίων - που τα ελεύθερα θέματα-(έρευνες κτλ.) δεν “χωράνε”.
-Περιέγραψέ μας μια συναρπαστική στιγμή που θυμάσαι από το ρεπορτάζ σου.
Δεν θα ξεχάσω τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στο δρόμο προς την Αρτέμιδα, στη Ζαχάρω, στις πυρκαγιές το 2007. Φτασαμε πολύ νωρίς με το συνεργείο... Η εικόνα που αντικρίσαμε ήταν συγκλονιστικά τραγική. Είμαστε σε συνεχή ροή τότε και περιέγραφα αυτά που έβλεπα.Ουσιαστικά, με τους συναδέλφους μετρούσαμε τα θύματα.
-Κυνηγάς τις αποκλειστικότητες η όχι;
Οχι. Ενα καλό ρεπορτάζ δεν χρειάζεται να είναι αποκλειστικό για να ξεχωρίσει και για να προκαλέσει το ενδιαφέρον του τηλεθεατή.
-Τι μετράει σ ένα καλό ρεπορτάζ;
Πέρα από το να είναι έγκυρο; Νομίζω οτι στο καλό τηλεοπτικό ρεπορτάζ μετράει πάνω από όλα η εικόνα. Και αυτό δεν εξαρτάται απο τον δημοσιογράφο. Πάντως το α και το ω, είναι η εικόνα. Ακόμη και ο καλύτερος ρεπόρτερ να είναι κάποιος, αν δεν έχει το «πλάνο» δεν μπορεί να κάνει καλό ρεπορτάζ.
-Σε ποια θεματολογία «ειδικεύεσαι»;
Στο ελεύθερο ρεπορτάζ.Τα πάντα,οποιαδήποτε ώρα. Αλλωστε αυτό σημαίνει ρεπορτάζ.Τα θέματα δεν έχουν ωράριο. Πάντως δεν υπάρχει πυρκαγιά,σεισμός και πλημμύρα που να μην έχω καλύψει.Οπότε θα έλεγα ότι έχω αποκτήσει μία μικρή εμπειρία στις φυσικές καταστροφές. Δυστυχώς,γιατί αυτά τα ρεπορτάζ προκαλούν δυσάρεστα συναισθήματα και οι συνθήκες κατά τη διάρκεια της δουλειάς είναι πολύ δύσκολες.
-Όταν καλύπτεις μια φυσική καταστροφή, καλοτυχίζεις τον παρουσιαστή που βρίσκεται στην άνεση του στούντιο;
Σε καμία περίπτωση.Όσο κι αν θα σου φανεί περίεργο το να καλύπτεις ένα τέτοιο θέμα, αν και είναι πολύ κουραστικό και επικίνδυνο κάποιες φορές (φωτιές,σεισμοί κτλ), είναι πολύ δημιουργικό και σίγουρα σε αφυπνίζει.Σε κάνει να εκτιμάς περισσότερο αυτά που έχεις. Σε κάνει πιο ευαίσθητο...Αλλωστε αυτό μου αρέσει να κάνω προς το παρόν.Να κάνω ρεπορτάζ.
-Εχεις ξενυχτήσει από άγχος για ρεπορτάζ που επρόκειτο να καλύψεις και σε ποια περίπτωση;
Οχι ποτέ. Δεν είχα ποτέ άγχος στη δουλειά. Ούτε καν την πρώτη ημέρα που έπιασα στο χέρι μου μικρόφωνο.
-Εαν είχες τη δυνατότητα να επιλέξεις ανάμεσα σε μια εκπομπή σαν τον «Εξάντα», την παρουσίαση των Ειδήσεων και μια εκπομπή σαν της Μενεγάκη, που πιθανόν να σε έκανε πλούσια, τι θα επέλεγες;
Μπορώ να απορρίψω, πολύ γρήγορα, το τρίτο. Η ψυχαγωγία δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Δεν μου ταιριάζει, θα έλεγα καλύτερα.Το δελτίο μου αρέσει, γιατί μου αρέσει η επικαιρότητα. Μια εκπομπή σαν τον “Εξάντα” μου αρέσει γιατί σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις έρευνα,να αποκαλύψεις αλήθειες, να συγκλονίσεις. Σου προκαλεί συναισθήματα.
-Εχεις καλύψει ρεπορτάζ εκτός Ελλάδος και ποια-πες μας κάτι που θυμάσαι για κάποιο απ αυτά...
Το περασμένο καλοκαίρι, στην Κωσταντινούπολη, στο τρομοκρατικό χτύπημα σε μία μάλλον κακή συνοικία της Πόλης,στο Γκουργκαόν,αν το προφέρω σωστά τωρα. Θυμάμαι ότι ήταν συνάδελφοι Γάλλοι, Βρετανοί, Ιταλοί κτλ.Οι Τούρκοι είχαν μαζευτεί γύρω μας.Την ώρα του ζωντανού στο δελτίο, εξαγριώθηκαν και άρχισαν να φωνάζουν όταν διαπίστωσαν ότι είμαι Ελληνίδα και αποκαλούσα την Κωσταντινούπολη, Κωσταντινούπολη και όχι ISTANBUL.
-Παραμυθιάζεσαι με τη δημοσιότητα;
Δημοσιοτητα σημαίνει αναγνώριση και είναι θεμιτή. Θα έλεγα όμως ότι δεν παραμυθιάζομαι. Είναι πιο σημαντικό για μένα, να αναγνωρίζει την αξία μου ένας συνάδελφος παρά κάποιος τηλεθεατής. Θα έλεγα ότι μάλλον νιώθω αμήχανα όταν κάποιος μιλάει για τη δουλειά μου. Είναι μία δουλειά σαν όλες τις άλλες.
-Οι δικοί σου θεωρούν σοβαρό αυτό που κάνεις, η θα προτιμούσαν να είσαι γιατρός, δικηγόρος η κάτι άλλο;
Είναι ευχαριστημένοι και ήρεμοι. Ξέρουν ότι κάνω μία δουλειά που μου αρέσει.Νομίζω ότι είναι και λίγο υπερήφανοι, αλλά δεν μου το έχουν πει.
-Εχεις κλάψει στη διάρκεια ρεπορτάζ;
Οχι. Εχω κλάψει όμως μόλις το ολοκλήρωσα.
-Εχεις χρησιμοποιήσει την εμφάνισή σου, η την καπατσοσύνη σου, για να «κρύψεις», δικό σου «μάρτυρα», απο τους ρεπόρτερς των άλλων καναλιών;
Οχι ποτέ. Εχω φροντίσει να βρω “μάρτυρα” για όλους μας.
-Όταν ακούς παλαιότερο συνάδελφό σου να διηγείται τις δημοσιογραφικές του επιτυχίες, τι σκέπτεσαι; Α) Τι σπουδαίος, πόσο θα ήθελα να του (της) μοιάσω! Β) Εγώ θα γίνω καλύτερη, Γ) Πόσο θάθελα να είμαι για καφέ στη Γλυφάδα...
Το Α. Respect στην εμπειρία...
-Εχεις αρνηθεί να καλύψεις ρεπορτάζ;
Ναι. Ολοι έχουμε τις “κακές” μας ημέρες.
-Πως θα ξεκινούσες ένα αυτοβιογραφικό ρεπορτάζ, της εως τώρα ζωής σου;
“Απο εδώ και πέρα δεν θα μιλάω.....μόνο θα ακούω.”
-Πως αισθάνεται μια συμβασιούχος ρεπόρτερ της Κρατικής Τηλεόρασης;
Ανασφαλής και κατά συνέπεια αδικημένη. Η κρατική τηλεόραση είναι για εμάς η δουλειά μας.Το μέσο στο οποίο εργαζόμαστε ως δημοσιογράφοι. Και έτσι πρέπει να μας αντιμετωπίσουν. Είμαστε ρεπόρτερ, όχι δημόσιοι υπάλληλοι, με την έννοια ότι δεν κάνουμε μία δουλειά γραφείου σε μία υπηρεσία ή σε έναν οργανισμό. Η πλειοψηφία των θεμάτων που παίζουν στην κρατική τηλεόραση, όλες αυτές οι εκπομπές που βγαίνουν, στηρίζονται στο μεγαλύτερο ποσοστό τους στη δουλειά των συμβασιούχων συναδέλφων, δημοσιογράφων και τεχνικών. Δεν είμαστε όλοι golden boys και golden girls.
