TO ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Γράφει ο
Ευάγγελος Δ. Νιάνιος, Δημοσιογράφος

Ο αμπελουργός από τον οποίο προμηθεύομαι το κρασί του σπιτιού μας είναι περιχαρής όταν μιλάει για τις φετεινές αποδόσεις – ποσοτικές και ποιοτικές – των αμπελιών του. Είναι περήφανος για τις ποικιλίες του: μερλώ, καμπερνέ, μον-μπλάνκ, σιράκ(!) όλες γαλλικές. Και αν τον ρωτήσεις τι μέλλει γενέσθαι μετά από αυτόν, γελούν και τα μουστάκια του: Θα συνεχίσουν τα παιδιά μου. Ο μεγαλύτερός μου γιος έχει σπουδάσει..

οινοποιϊα στο Μπορντώ.

Θυμήθηκα τον φίλο μου αμπελουργό τώρα μετά τα κακά μαντάτα από τις Βρυξέλλες και την επιτήρηση στην οποία θα μπει η οικονομίας μας. Και επειδή πρόκειται να ακουστούν πολύ βαθυστόχαστα, από τηλοψίας κυρίως, σκέφθηκα να εκθέσω και εγώ μερικές σκόρπιες σκέψεις μου – σκέψεις, πρέπει να το ομολογήσω, ανίδεου περί τα οικονομικά και τους δείκτες.

1) Ολοι μας ξέρουμε ότι η Ελλάδα παράγει κρασί εδώ και τουλάχιστο 25 αιώνες. Τα κρασιά μας μάλιστα απετέλεσαν ένα από τα δυναμικά μας προϊόνται για αιώνες. Αυτό τουλάχιστο μαρτυρούν τα ναυάγια ελληνικών πλοίων τα διάσπαρτα σε όλη τη Μεσόγειο. Αν λοιπόν, σήμερα, κοντά διακόσια χρόνια από την απελευθέρωση καταφεύγουμε σε ξένες αγορές για κλήματα και τεχνογνωσία – και μάλιστα σε χώρα στην οποία εμείς εισάγαμε την αμπελουργία και τα συναφή - είναι φανερό ότι έχουμε απεμπολήσει ένα δυναμικό ελληνικό προϊόν και καταστήσαμε τη χώρα μας εξαρτημένη και άρα φτωχότερη. Η απόσταση από την περιφρόνηση προς ένα γνήσιο προϊόν του ελληνικού χώρου μέχρι την ανακήρυξή μας σε πρωταθλητές στην κατανάλωση ουίσκυ δεν ήταν βέβαια μεγάλη. Την διανύσαμε ταχύτατα προς μεγάλη ζημία των οικονομικών μας. Την περιφρόνηση αυτή μπορεί να τη συνειδητοποιήσουμε άριστα συγκρίνοντας τα γαλλικά ΜΜΕ με τα αντίστοιχα ελληνικά: τέτοια εποχή τα πρώτα βρίθουν αφιερωμάτων στα γαλλικά κρασιά. Ενώ απουσιάζουν επιδεικτικά από τα δεύτερα. Ακόμα και το επίσημο πρακτορείο ειδήσεών μας, το ΑΠΕ, θα στείλει απαραιτήτως μεταφρασμένο το τηλεγράφημά γαλλικού πρακτορείου ειδήσεων όταν ανοίγει το πρώτο «Μπορντώ»!...

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με το λάδι μας. Ουδείς διανοήθηκε να καταστήσει αυτό το ευγενές και υγιεινό προϊόν απαραίτητο στη διατροφή των Ευρωπαίων.

2) Αλλά αυτή η περιφρόνηση, που εκπορεύεται από την ιθύνουσα ελίτ του τόπου – πρωτίστως οικονομική και κατ’ επέκταση πολιτική και «προδευτική» - επεκτείνεται και σε άλλους τομείς. Ουδένα απασχολεί, για παράδειγμα, το ότι οι φοιτητές μας των Φιλοσοφικών Σχολών μελετούν αρχαίους Ελληνες συγγραφείς από εκδόσεις της Οξφόρδης. Κάνουμε δηλαδή εισαγωγή κειμένων Αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων!!! Και περιμένουμε πώς και πώς κάποιος ξένος θα γράψει ένα βιβλίο για τους Αρχαίους συγγραφείς μας για να το κάνουμε είδηση και να το μεταφράσουμε. Δεν μιλούμε βέβαια για τους Ελληνες Πατέρες της Εκκλησίας γιατί αυτοί έχουν περιοριστεί στις Θεολογικές Σχολές και εντός των ιερών ναών. Και όμως, η ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγύ (συνέντευξη στη Φιγκαρό) είναι σαφής: «Η άγνοια των αρχαίων ελληνικών δεν μας αποτρέπει μόνον από την πρόσβαση στα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων αλλά και από τα έργα των Πατέρων της Ανατολικής Εκκλησίας». Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω. Ας κλείσουμε αυτή την παράγραφο με όσα με όσα η ευειδής κα υπουργός Παιδείας είχε δηλώσει προ καιρού περί αναγνωρίσεως της αγγλικής γλώσσας ως επίσημης γλώσσας του κράτους. Σχόλια δεν χρειάζονται.

3) Διάβασα με έκπληξη, πριν από την οικονομική κρίση, στη γαλλική Λε Μοντ, ότι η Νότια Κορέα (4πλάσια σε πληθυσμό από την Ελλάδα) με 150.000 διπλώματα ευρεσιτεχνίας ετησίως (πατέντες) κατατάσσεται τέταρτη στον κόσμο! Πρόκειται για τη χώρα που βρήκε από τις πρώτες από την πρόσφατη κρίση, και που έπιασε και πάλι υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Η συμβολή αυτών των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας στην ανάκαμψη της νοτιοκορεατικής οικονομίας δεν είναι αμελητέα. Αυτό καταδεικνύεται και από το ότι η Κίνα στρέφει όλες τις προσπάθειες στη έρευνα: από 20.000 ερευνητικές εργασίες το 1998 πέρασε στις 110.000 το 2008, ξεπερνώντας τη Γερμανία, την Ιαπωνία και πλησιάζοντας τις ΗΠΑ. Περισσότεροι από 100.000 Νοτιοκορεάτες σπουδάζουν σήμερα στις ΗΠΑ. Και όμως η Ν. Κορέα πριν 15 τουλάχιστο χρόνια αντιμετώπιζε τεράστια οικονομικά προβλήματα. Για τη θέση της χώρας στη κατάταξη με βάση τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας μη το ψάχνετε. Δεν είμαι σε θέση να επιβεβαιώσω, αλλά και δεν πιστεύω να απέχει πολύ από την πραγματικότητα, ότι οι πιστώσεις της ΕΕ για ερευνητικά μας προγράμματα δαπανήθηκαν χωρίς μια πατέντα! Εδώ, η εκσυγχρονιστική κυβέρνηση του τεχνοκράτη υποτίθεται Σημίτη έβλεπε τον εκσυχρονισμό στη αφαίρεση του ονόματος του Χριστού από τις ταυτότητες των Ελλήνων…

4) Ας αναφέρουμε ενδεικτικά και ορισμένους άλλους τομείς. Ξέρετε κάποιον κρατικό φορέα να ασχολείται με τη μουσική κληρονομιά που μας άφησαν ο Τάσος Χαλκιάς, ο Τσιτάνης, ο Χατζιδάκις; Και δεν μιλούμε βέβαια για τους Ελληνες μεταβυζαντινούς μαΪϊστορες: Πρωτόπαπα, Φωκαέα κ.ά. Σε λίγα χρόνια οι νέοι μας θα πιστεύουν ότι τη μουσική την εφεύραν οι Αμερικανοί ή έστω οι Εγγλέζοι…Αν ένα πανθομολογούμενο μέγιστο γεγονός στην ελληνική αλλά παγκόσμια ιστορία, όπως είναι η Αλωση της Πόλης, θεωρήθηκε ανάξιο να γίνει κινηματογραφικό ή τηλεοπτικό θέμα, δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ για τα αίτια: η απόρριψη δεν αφορά σε αυτό καθ΄εαυτό το γεγονός της άλωσης αλλά στην απέχθεια που αισθάνεται η «προοδευτική» ελίτ του τόπου μας προς το χριστιανικό παρελθόν και παρόν.


5) Πάνε περισσότερα από τριάντα χρόνια τώρα που η χώρα – η μόνη χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης – που αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα εθνικής ασφάλειας. Αψευδής μάρτυρας οι νεκροί αεροπόροι στα νερά του Αιγαίου. Ωστόσο καμία κυβέρνηση μέχρι τώρα, δέσμια των μεσαζόντων νταβατζήδων, δεν σκέφθηκε να στήσει μια αμυντική βιομηχανία. Οι γείτονές όμως οι Τούρκοι το έπραξαν σε συμπράξεις με Κίνα, Πακιστάν, Νότια Κορέα κ.ά. και καλύπτουν και δικές τους ανάγκες αλλά κάνουν και εξαγωγές.

6) Είναι δυνατόν να είμαστε μια ηλιόλουστη χώρα και να αγοράζομε ηλιακή τεχνολογία από τη Γερμανία; Λείπουν από τη χώρα οι επιστήμονες μήπως; Εκείνο που λείπει είναι η πολιτική βούληση.
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα. Οσο τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα δεν τα αξιοποιούμε, όσο θα συνεχίζουμε αυτή την πορεία που υπαγορεύουν τα άνομα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας τα ελλείμματά μας και τα χρέη θα αυξάνονται και ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης θα είναι η «πράσινη» φορολογία των Ι.Χ., η αφαίμαξη των μισθωτών, των μικροεπαγγελματιών και τα γνωστά…Ωσπου να αποφασίσουμε αυτό το έλλειμμα χρέους απέναντι στην πατρίδα να το καλύψουμε.