Το δίφραγκο

Πάντα έλεγα ότι ο ήχος της σιωπής είναι κάτι πολύ εξωπραγματικό , κάτι που γράφθηκε με ποιητική αδεία. Ποτέ δεν υπήρχε η απόλυτη σιωπή, μέχρι που την ένιωσα. Μέσα σε αυτό το διαδικτυακό σύστημα που εναποθέτουμε σκέψεις και περιγράφουμε άλλοτε «καλλιτεχνικώς» και άλλοτε άτσαλα, αρχίζω να ακούω τις φωνές σας. Όλων σας. Ακόμα και αυτών που δεν έχουν μπει σε αυτόν εδώ τον ιστότοπο.
Είναι σαν να είμαι ένα βαθύ πηγάδι και ο καθένας σας ρίχνει μέσα ένα δίφραγκο. Ακούω την... πτώση και το κουδούνισμα της κατάληξης.
Όσο απρόσωπο και να είναι αυτό το σύστημα επικοινωνίας μας, γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον τόσο καλά όσο δεν γνωρίζουμε ανθρώπους που βλέπουμε, ακούμε, αγγίζουμε και μυρίζουμε καθημερινώς. Μέσα σε αυτή την κοινωνία που δημιουργούμε με ψευδώνυμα και ψεύτικα προφίλ, λέμε την αλήθεια στον εαυτό μας κάνοντας, τoν διαδικτυακό συνοδοιπόρο καθρέπτη. Γιατί εσύ που γράφεις και εγώ που γράφω στον εαυτό μας τα εκμυστηρευόμαστε . Και από τον εαυτό σου, ως γνωστόν, δεν κρύβεσαι .Ακόμη και οι γελοίοι εντυπωσιασμοί μας και η έπαρση που νιώθουμε δημοσιεύοντας κάτι που θα χαθεί σε λίγο στην απόλυτη λήθη, δείχνουν την στιγμιαία διάθεση που στον πραγματικό κόσμο εντέχνως την καλύπτουμε.
Έρχονται και εκείνες οι στιγμές που λες: «γιατί να γράψω κάτι, σάμπως θα αλλάξω τίποτα;» Σταματάς για κάμποσες ημέρες και ξαφνικά ακούω πάλι το δίφραγκο να πέφτει. Δεν ξέρεις τι θόρυβο μπορεί να κάνει ένα δίφραγκο σε ένα άδειο πηγάδι.! Ταράζει το ακουστικό νεύρο και μετά αρχίζεις να ακούς. Μετά από λίγο να βλέπεις και να μυρίζεις. Στο τέλος φθάνει και η στιγμή της αφής που σε κάνει να χτυπήσεις φιλικά τον άλλον στην πλάτη ή να τον απωθήσεις σπρώχνοντας. Άλλοτε αυτό που αντιμετωπίζεις είναι μοναδικά αληθινό και άλλοτε μοναδικά ψεύτικο. Αλλά είναι η αλήθεια. Ο ήχος της σιωπής είναι η αλήθεια. Ως τέτοια εκλαμβάνεται και ως τέτοια αντιμετωπίζεται. Μικρή ή μεγάλη μέσα στα «εικονικά» μας σπίτια γεμίζει την ατμόσφαιρα.
Και τώρα που γράφω ακούω δίφραγκα να πέφτουν μέσα μου και είναι σαν τις ευχές, αυτές που κάναμε παιδιά, που τώρα γιγαντώθηκαν και συνάμα συρρικνώθηκαν σε ένα κέρμα, που βγάζει φωνή και που γεμίζει μαζί με τα άλλα την αδειοσύνη του πηγαδιού. Νιώθω ότι είμαι εδώ για να πετάξεις την ευχή σου και να σου ανταποδώσω στα ίσα.

του φοβερού simpleman