Τη Δευτέρα άνοιξαν τα περισσότερα εργοστάσια μετά από τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Οι περισσότεροι επιχειρηματίες, τα άνοιξαν για να δουν βασικά ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ…
Αν δηλαδή θα συνεχίσουν τις απολύσεις και το μειωμένο ωράριο – τις τρεις βάρδιες τις έκαναν μια από πέρυσι οι περισσότεροι - ή αν θα μπει ….ΛΟΥΚΕΤΟ.
Η κατάσταση είναι τραγική στην ελληνική βιομηχανία – όση έχει απομείνει τέλος πάντων-
και σημάδια ανάκαμψης δεν λένε να βρεθούν.
Ο πάτος του βαρελιού όμως βρίσκεται στη λεγόμενη βαριά βιομηχανία.
Δεν είμαι κανένας οικονομολόγος με PhD – γιατί αν ήμουν θα σας έλεγα ότι η λύση για να σωθούμε πρέπει να είναι οι αυξήσεις στις τιμές των τσιγάρων, ποτών, βενζίνης κτλ- αλλά ένας απλός πολίτης που ακούει και συναναστρέφεται με αρκετούς εκπροσώπους όλων των τάξεων της ελληνικής κοινωνίας.
Μου έλεγε λοιπόν φίλος βιομηχανικός εργάτης – με βαριά ένσημα παρακαλώ, σιδήρου- ότι στο εργοστάσιο που εργάζεται περισσότερο από μια δεκαετία, πέρυσι απασχολούνταν διακόσιοι είκοσι εργαζόμενοι, ενώ αυτή τη στιγμή είναι μόλις…εξήντα!
Η εργοδοσία κράτησε τα καλά χέρια και αν αυξηθούν οι παραγγελίες…βλέπουμε.
Που πήγαν οι απολυμένοι;
Ενώθηκαν με το τεράστιο πλήθος της ανωνυμίας των ανέργων της Θεσσαλονίκης.
Φίλος που εργάζεται σε πολιτικό γραφείο βουλευτή, μου εκμυστηρεύθηκε πριν από λίγες ημέρες ότι δεν αντέχει άλλο!
‘Δεν αντέχω άλλο να ακούω’ μου είπε…
‘Δηλαδή τι;’ Τον ρώτησα εγώ
‘Είναι τεράστιος ο ανθρώπινος πόνος που αντιμετωπίζω καθημερινά. Δεν κάνω πλέον γραφείο, αλλά ιατρείο πόνου! Ενώ για παράδειγμα πέρυσι και πρόπερσι έρχονταν και σου έλεγαν οι άνθρωποι: ΘΕΛΩ ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ. ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ, ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΚΤΛ και έφευγαν, σήμερα κάθονται και σου λένε και τα υπόλοιπα: αν δεν δουλέψω θα με χωρίσει η γυναίκα μου, χρωστάω τριάντα χιλιάδες στις τράπεζες, θα μου πάρουν το σπίτι σε λίγο, τα παιδιά σπουδάζουν κτλ, και έτσι μου μεταφέρουν όλο τους το πρόβλημα! Και ο επόμενος τα ίδια. Το μεσημέρι όταν φεύγω είμαι ένα ΚΟΥΡΕΛΙ. Ξανάρχισα το τσιγάρο…’
‘Και που να τους στείλω όταν τα εργοστάσια ΔΙΩΧΝΟΥΝ ΚΟΣΜΟ;’
Αυτή είναι η κατάσταση και δυστυχώς με αυτά που βλέπω και ακούω στις τηλεοράσεις για το μέλλον της οικονομίας μας, τα δύσκολα τώρα αρχίζουν…
Α! Και μια απορία που μου εξέφρασε επιχειρηματίας: ΓΙΑΤΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ ΤΙΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΙΣ ΚΑΤΑΡΓΟΥΜΕ; ΑΦΟΥ ΜΙΑ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΛΥΠΤΗ;
Τα πράγματα είναι τραγικά στην πραγματική οικονομία και οι εικόνες που βλέπαμε πριν από λίγα χρόνια στην Αργεντινή, βλέπω να πλησιάζουν με μεγάλη ….ταχύτητα!
Τον Δεκέμβρη του 2008 μας έλεγαν τηλεδημοσιογράφοι και εκείνοι οι έγκριτοι των Κυριακάτικων DVD, ότι αυτοί που τα έσπαγαν ήταν αναρχικοί και αλλοδαποί στο κέντρο της Αθήνας. Αυτοί που θα τα σπάνε όμως στο μέλλον, μήπως θα είναι οι ίδιοι οι έλληνες πρώην καταστηματάρχες, πρώην επιχειρηματίες, πρώην φιλήσυχοι εργάτες και αυριανοί άνεργοι;
Ποιος θα τους σταματήσει τότε;
Μακάρι να μην τα ζήσουμε αυτά, αλλά….ΟΡΓΗ ΛΑΟΥ ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ έλεγαν οι παλιοί!
Αναστάσιος Καζαντζίδης
