Στο θέμα των ημερών και η σύσσωμη «επίθεση» του Τύπου κατά Σωκράτη Κόκκαλη. Unfair προφανώς αφού το εύκολο είναι να χτυπάς κάποιον όταν αυτός είναι από κάτω, αδύνατος να αντιδράσει.
Το ευγενές, το ορθόν, είναι να ασκήσεις κριτική όταν αυτός είναι ψηλά και κάνει λάθη. Εγινε στο παρελθόν; Σπάνια και με τα περισσότερα άρθρα και πρωτοσέλιδα να έχουν περάσει πρώτα από τα γραφεία της ομάδας για τσεκάρισμα! Αυτό θα πει κριτική;
Ο Ολυμπιακός δεν έχει τη χειρότερη ομάδα, βάσει ρόστερ, των... τελευταίων ετών. Είχε και χειρότερη, η οποία για τρεις λόγους έφθασε στους τίτλους.
Πρώτον επειδή δεν είχε αντίπαλο, όταν είσαι κακός είσαι καλύτερος από τον χειρότερο. Δεύτερον, επειδή προστατευόταν εντός γηπέδου από σφυρίγματα.
Ακόμη κι όταν δεν ευνοούνταν, είναι σπάνιες οι φορές που αδικήθηκε όλα αυτά τα χρόνια.
Και, τρίτον, επειδή με τα χρόνια έμαθε να παίζει χωρίς φόβο, παρά τα προβλήματα. Είτε έπαιζε χωρίς έξι βασικούς είτε προερχόταν από ήττα είτε επειδή είχε φάει τέσσερα στην Ευρώπη, η συσπείρωσή και η συγκέντρωσή του στο γήπεδο ήταν κάτι το μοναδικό.
Πόσο φταίει ο Σωκράτης Κόκκαλης; Φέτος, κατ’ εμέ, καθόλου. Διότι έκανε ό,τι ακριβώς έκανε τα προηγούμενα χρόνια. Απέλυσε προπονητές, έφερε πίσω παίκτες αγαπητούς στον κόσμο, φανάτισε το κλίμα όποτε χρειάστηκε, έβαλε δικούς του ανθρώπους στη Λίγκα, στην ΕΠΟ και τη διαιτησία.
Εκει που έχει ευθύνη είναι η έπαρσή του.
Θυμάμαι το καλοκαίρι του ’96. Ο Παναθηναϊκός είχε μια από τις πιο πλήρεις ελληνικές ομάδες όλων των εποχών, είχε κατακτήσει το νταμπλ και είχε φθάσει ως τους «4» του Champions League. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης ευχήθηκε «το μοναστήρι να ‘ναι καλά» και πήρε τρεις παίκτες: από τον Απόλλωνα, την Καλαμάτα και τον Εδεσσαϊκό (Κόλα, Λυμπερόπουλο και Νασιόπουλο)! Δεν είχε μπει καν ο Οκτώβρης και ο Χουάν Ραμόν Ρότσα είχε απολυθεί, ο Παναθηναϊκός είχε αποκλειστεί στην Ευρώπη διαδοχικά από Ρόζενμποργκ και Λέγκια ενώ τον Δεκέμβρη γκρεμίστηκε το τελευταίο κάστρο, με το αλησμόνητο σφύριγμα του Παπουτσέλη που σφράγισε μια νέα εποχή.
Εκεί φταίει, αλλά όχι αποκλειστικά. Όταν αποθεώθηκε επειδή απόλυσε τον Ζίκο, τον Κάτανετς, τον Μπιγκόν, ακόμη και τον Βαλβέρδε (!) ή τον Σόλιντ. Επικροτήθηκε από το σύνολο του Τύπου.
Όπως επικροτείται τώρα, επειδή «η ομάδα είναι αδούλευτη». Δεν είναι αδούλευτη, κουρασμένη είναι επειδή η προετοιμασία ξεκίνησε τον Ιούνιο (!) λόγω των προκριματικών του Champions League. Θυμηθείτε τον Παναθηναϊκό των έξι προκριματικών τα τελευταία χρόνια, σε τι κατάσταση ήταν Γενάρη-Φλεβάρη.
Το ευγενές, το ορθόν, είναι να ασκήσεις κριτική όταν αυτός είναι ψηλά και κάνει λάθη. Εγινε στο παρελθόν; Σπάνια και με τα περισσότερα άρθρα και πρωτοσέλιδα να έχουν περάσει πρώτα από τα γραφεία της ομάδας για τσεκάρισμα! Αυτό θα πει κριτική;
Ο Ολυμπιακός δεν έχει τη χειρότερη ομάδα, βάσει ρόστερ, των... τελευταίων ετών. Είχε και χειρότερη, η οποία για τρεις λόγους έφθασε στους τίτλους.
Πρώτον επειδή δεν είχε αντίπαλο, όταν είσαι κακός είσαι καλύτερος από τον χειρότερο. Δεύτερον, επειδή προστατευόταν εντός γηπέδου από σφυρίγματα.
Ακόμη κι όταν δεν ευνοούνταν, είναι σπάνιες οι φορές που αδικήθηκε όλα αυτά τα χρόνια.
Και, τρίτον, επειδή με τα χρόνια έμαθε να παίζει χωρίς φόβο, παρά τα προβλήματα. Είτε έπαιζε χωρίς έξι βασικούς είτε προερχόταν από ήττα είτε επειδή είχε φάει τέσσερα στην Ευρώπη, η συσπείρωσή και η συγκέντρωσή του στο γήπεδο ήταν κάτι το μοναδικό.
Πόσο φταίει ο Σωκράτης Κόκκαλης; Φέτος, κατ’ εμέ, καθόλου. Διότι έκανε ό,τι ακριβώς έκανε τα προηγούμενα χρόνια. Απέλυσε προπονητές, έφερε πίσω παίκτες αγαπητούς στον κόσμο, φανάτισε το κλίμα όποτε χρειάστηκε, έβαλε δικούς του ανθρώπους στη Λίγκα, στην ΕΠΟ και τη διαιτησία.
Εκει που έχει ευθύνη είναι η έπαρσή του.
Θυμάμαι το καλοκαίρι του ’96. Ο Παναθηναϊκός είχε μια από τις πιο πλήρεις ελληνικές ομάδες όλων των εποχών, είχε κατακτήσει το νταμπλ και είχε φθάσει ως τους «4» του Champions League. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης ευχήθηκε «το μοναστήρι να ‘ναι καλά» και πήρε τρεις παίκτες: από τον Απόλλωνα, την Καλαμάτα και τον Εδεσσαϊκό (Κόλα, Λυμπερόπουλο και Νασιόπουλο)! Δεν είχε μπει καν ο Οκτώβρης και ο Χουάν Ραμόν Ρότσα είχε απολυθεί, ο Παναθηναϊκός είχε αποκλειστεί στην Ευρώπη διαδοχικά από Ρόζενμποργκ και Λέγκια ενώ τον Δεκέμβρη γκρεμίστηκε το τελευταίο κάστρο, με το αλησμόνητο σφύριγμα του Παπουτσέλη που σφράγισε μια νέα εποχή.
Εκεί φταίει, αλλά όχι αποκλειστικά. Όταν αποθεώθηκε επειδή απόλυσε τον Ζίκο, τον Κάτανετς, τον Μπιγκόν, ακόμη και τον Βαλβέρδε (!) ή τον Σόλιντ. Επικροτήθηκε από το σύνολο του Τύπου.
Όπως επικροτείται τώρα, επειδή «η ομάδα είναι αδούλευτη». Δεν είναι αδούλευτη, κουρασμένη είναι επειδή η προετοιμασία ξεκίνησε τον Ιούνιο (!) λόγω των προκριματικών του Champions League. Θυμηθείτε τον Παναθηναϊκό των έξι προκριματικών τα τελευταία χρόνια, σε τι κατάσταση ήταν Γενάρη-Φλεβάρη.
