Η ανάγκη περιστολής των κρατικών δαπανών και η «συγκράτηση» των αμοιβών,

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ: Η ανάγκη περιστολής των κρατικών δαπανών, η «συγκράτηση» των αμοιβών, η εξισορρόπηση του εμπορικού ισοζυγίου, η κερδοφορία των εθνικών επιχειρήσεων, ο περιορισμός των δημοσίων επενδύσεων και οι απαιτήσεις μας από την ΕΕ

Σύμφωνα με τους διεθνείς αναλυτές (είτε τους αποδεχόμαστε, είτε όχι), ο δημόσιος τομέας της χώρας μας (όπως ο τραπεζικός για την Ιρλανδία), είναι ο κύριος υπεύθυνος για την...

κατάρρευση της Οικονομίας μας – από την οποία «εκλείπουν» πλέον εντελώς οι επιχειρηματικές «ευκαιρίες» (αποβιομηχανοποίηση κλπ). Ο δημόσιος τομέας είναι αυτός που χρέωσε σε μεγάλο βαθμό την Ελλάδα, με τα απίστευτα επιδόματα και τις πλασματικές υπερωρίες των υπαλλήλων του, με τις σκιώδεις Επιτροπές, με τη διαπλοκή, με τις απαράδεκτα ζημιογόνες επιχειρήσεις κοινής ωφελείας, με την τεράστια διαφθορά, με τη σκόπιμη γραφειοκρατία, με τις ανεξέλεγκτες δαπάνες και, κυρίως, με την απόλυτη ατιμωρησία αυτών των λίγων που «υπεξαίρεσαν» μεθοδικά τα δημόσια ταμεία (ή, έστω, έκαναν «πολιτικά» σφάλματα «ελέω ανικανότητας», τα οποία κόστισαν στη χώρα υπερβολικά πολλά δισεκατομμύρια).


Ο «Πίνακας Ι» που ακολουθεί τεκμηριώνει εν μέρει τη διεθνή «απαίτηση» για τη μείωση των μισθών και του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, παρά το ότι δεν αποτυπώνει ολόκληρη την αλήθεια. Σημειώνουμε εδώ ότι η παραοικονομία, για την οποία ενοχοποιείται διεθνώς η Ελλάδα, δεν αφορά μόνο τον ιδιωτικό τομέα. Αρκετοί «πιστοί» της «παραοικονομίας» είναι ταυτόχρονα έμμισθοι «δημόσιοι λειτουργοί» – για παράδειγμα, καθηγητές της μέσης ή ανώτερης εκπαίδευσης (κατ’ οίκον φροντιστήρια), γιατροί νοσοκομείων (ιδιωτικά ιατρεία) κλπ. Προφανώς όχι όλοι, ούτε βέβαια η πλειοψηφία τους – αλλά αρκετοί για να καταστρέψουν τις προσπάθειες πολλών ετών.


Η διαπλοκή βέβαια και τα «παράγωγά» της (διαφθορά κλπ), θα ήταν αδύνατη, εάν δεν συμμετείχε ο δημόσιος τομέας, αφού ο ιδιωτικός «περιορίζεται» στο ρόλο του «διαφθορέα» (με εξαίρεση κυρίως τη φοροδιαφυγή, όπου όμως σε αρκετές περιπτώσεις «χρηματισμού» ενέχεται και ο δημόσιος τομέας - με την έννοια ότι προφανώς δεν φορολογεί τις «εξυπηρετήσεις» ή τις «διευκολύνσεις» που μάλλον δεν παρέχει αφιλοκερδώς).


Στα πλαίσια λοιπόν της «σύλληψης» και της καταστολής της παραοικονομίας, θα πρέπει να γίνει εκεί ακριβώς η αρχή, στο δημόσιο τομέα δηλαδή, έτσι ώστε να «επιστρέψει» το συναίσθημα του «Δικαίου» στην κοινωνία μας – «απαρέγκλιτη» προϋπόθεση των οποιονδήποτε προσπαθειών «αντιστροφής της τάσης» και ριζικής αλλαγής των δεδομένων της Οικονομίας μας.


ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Μικτοί μισθοί υπαλλήλων του «στενού» δημόσιου τομέα, αριθμός ΔΥ, μέσος μισθός ανά άτομο και ποσοστό ΔΥ - επί συνόλου εργαζομένων 4.940.000 (2007)
δείτε τον πίνακα και τη συνέχεια στο http://www.x-hellenica.gr/PressCenter/Articles/1674.aspx