Άσυλο ή Δημοκρατία;

Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα στο ΕΜΠ, θα πρέπει επιτέλους να γίνει μια ουσιαστική συζήτηση γύρω απο το άσυλο. Το άσυλο ήταν και είναι θέμα ταμπού. Οι ψίθυροι πολλοί, αλλά σπάνια η αλήθεια ακούγεται με το όνομά της. Κυριαρχεί η ασάφεια, η διατήρηση των...

ισορροπιών, ο φόβος, η ατολμία. Η προπαγάνδα και ο «τρόμος» που σπέρνουν οι υπέρμαχοι της διατήρησης του ασύλου για άλλη μια φορά κάνουν το θαύμα τους. Σκοτώνουν την κοινή λογική. Με το πανεπιστημιακό άσυλο ο νομοθέτης θέλησε να προστατεύσει μια εύθραυστη Δημοκρατία και να διαφυλάξει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών την κρίσιμη εποχή της μεταπολίτευσης. Σήμερα, όμως, που η Δημοκρατία μας δεν κινδυνεύει, που η ελεύθερη διακίνηση ιδεών δεν απειλείται, τι εξυπηρετεί, η διατήρηση του ασύλου; Ποιο το νόημα της ύπαρξης αυτού του τόσο αμφισβητούμενου θεσμού, όταν ο αρχικός σκοπός του διασφαλίζεται πλήρως από μια εμπεδωμένη Δημοκρατία;

Σήμερα, το άσυλο όχι μόνο δεν προστατεύει την Ελευθερία, αλλά πολλές φορές τη θέτει και σε κίνδυνο. Η κάλυψη που προσφέρει καθίσταται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Στο όνομά του παραμένουν ατιμώρητες αξιόποινες πράξεις κάθε είδους και μεγέθους, από κλοπές, διακίνηση ναρκωτικών και πράξεις έντονης βίας-ακόμη και ανάμεσα σε φοιτητικές παρατάξεις- μέχρι καταστροφές πανεπιστημιακής δημόσιας περιουσίας, χώρων διδασκαλίας, εργαστηρίων, και αυτοκινήτων. Τα ανώτατα ιδρύματα μετατρέπονται σε «καταφύγια» δεδομένης ατιμωρησίας και, κατά συνέπεια, χώρους ευκολότερης τέλεσης αξιόποινων πράξεων. Επιπλέον, όλα τα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ καλούνται κάθε χρόνο να πληρώσουν τεράστια οικονομικά ποσά για να αποκαταστήσουν τις ζημιές που προκαλούνται απο τους εκάστοτε βανδαλισμούς.

Η περιφρούρηση της ελεύθερης διακίνησης ιδεών καταλήγει να συνιστά στάση υποκριτική. Κάποιοι εκμεταλλεύονται το άσυλο για να διακόπτουν με τη βία εκδηλώσεις ακαδημαϊκού ή πολιτικού ενδιαφέροντος ή για να παρεμποδίζουν εκλογικές και διοικητικές διαδικασίες, στην περίπτωση που δεν συμφωνούν. Καλλιεργούν μονίμως κλίμα τρόμου, που θέτει την ίδια την ακαδημαϊκή κοινότητα σε ακινησία. Επιπλέον, συντηρεί μια νοοτροπία ανοχής και διαιώνισης της ατιμωρησίας και της υπόθαλψης του εγκλήματος, της ανομίας και της βίας, που μπορεί να ξεκινούν στους καλυπτόμενους απο το άσυλο χώρους, αλλά δεν περιορίζονται μόνο σ΄αυτούς. Το άσυλο, με τον τρόπο αυτό, καταλήγει να γίνεται εχθρός της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας εντός και εκτός των ακαδημαϊκών χώρων.

Στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είχαμε υπερασπιστεί με τόλμη, ακόμη και με κίνδυνο της σωματικής μας ακεραιότητας, έχοντας όλες τις φοιτητικές παρατάξεις απέναντί μας, την αλλαγή του νόμου για το άσυλο. Οι αλλαγές που έγιναν, θα μπορούσαν να είναι περισσότερο καίριες, δραστικές και διορατικές. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο νόμος θα πρέπει να εφαρμοστεί, είναι η ώρα, τώρα, να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπάνω. Γι αυτό και από την αρχή τάσσομαι υπέρ της κατάργησης του ασύλου.

Φοιτητές, μέλη ΔΕΠ, οι εργαζόμενοι, θα πρέπει να νιώθουν κάθε στιγμή ελεύθεροι και ασφαλείς στους ακαδημαϊκούς χώρους. Σήμερα, μια σειρά από μέτρα ουσίας πρέπει να ληφθούν προς αυτή την κατεύθυνση, μέτρα που θα είναι προσαρμοσμένα στις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος. Κάθε σχολή και κάθε χώρος θα πρέπει να φυλάσσεται σε 24ωρη βάση με αποκλειστικό σκοπό την αποτροπή αδικημάτων, την προστασία των υποδομών από κλοπές και καταστροφές και τη διασφάλιση της απρόσκοπτης και ασφαλούς κυκλοφορίας κάθε φοιτητή και πολίτη μέσα στους χώρους των ΑΕΙ και ΑΤΕΙ.

Στο παρελθόν, πολλές απο τις προτάσεις μας, όπως τα γραφεία διασύνδεσης σε ΑΕΙ και ΑΤΕΙ, τα προγράμματα αναταλλαγών, το ελεύθερο σύγγραμμα, το γρήγορο και φθηνό internet για τους φοιτητές, ίσως να ακούγονταν ουτοπικές. Σήμερα, αποτελούν πραγματικότητα, χάρη στη δύναμη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Σήμερα, συμβάλλουν στη βελτίωση των σπουδών χιλιάδων φοιτητών. Οι πρωτοβουλίες αυτές καθιέρωσαν την οργάνωση μας ως πρωτοπόρα και μαζική δύναμη. Γιατί η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ αποτελεί δύναμη εξέλιξης στα έλληνικά πανεπιστήμια. Σταθερά και τολμηρά εκφράζουμε πρωτοπόρες θέσεις. Μαζί με χιλιάδες άλλους νέους, δαπίτισσες και δαπίτες, οννεδίτισσες και οννεδίτες, που συμμεριζόμαστε τη θέση για την κατάργηση του ασύλου, αισθανόμαστε δικαιωμένοι, τώρα που και η πλειοψηφία της κοινωνίας ασπάζεται την ίδια θέση .

Οι συνθήκες πλέον έχουν ωριμάσει. Η Δημοκρατία είναι σήμερα ακλόνητη. Ο θεσμός του ασύλου, κατά συνέπεια, όπως εξακολουθεί να υφίσταται στην εποχή μας, προκαλεί περισσότερα προβλήματα από όσα τελικά προοριζόταν να λύσει. Περιορίζει την ελευθερία. Υποθάλπει την βια. Εμποδίζει την ομαλή λειτουργία των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων. Γι’ αυτό και η κατάργησή του έρχεται σε αρμονία με τα δεδομένα που θέτει το παρόν, είναι ένα βήμα προς το μέλλον. Η κατάργησή του θα λειτουργήσει υπέρ της ελευθερίας και της δημοκρατικής λειτουργίας των πανεπιστημίων και των ΑΤΕΙ και θα προασπίσει την αυτονόητη προβολή όλων των απόψεων μέσα σ’ αυτά. Ακόμα και των πιο ακραίων, που όμως δεν καταστρατηγούν τις αρχές της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της Ισονομίας, της Ευνομίας.

Ανδρέας Παπαμιμίκος

Πηγή: http://papamimikos.blogspot.com/2010/02/blog-post_23.html