Θεωρώ ότι δυο λόγια αξίζουν για την ίαση της νεολαίας. Όχι με την μορφή κομπλεξικών μομφών σε εκάστοτε διοικήσεις, αλλά με μια δόση καλόπιστης οπτικής για μια νεολαία που στα κάποια χρόνια μοίρασε οράματα και ιδανικά, έπλασε χαρακτήρες, δώρισε συγκινήσεις άλλά και εξέθρεψε θεμιτές και αθέμιτες φιλοδοξίες, έφτιαξε και χάλασε φιλίες, προέβαλε και έκαψε στελέχη και ...πρακτικοποιήσε πλείστα αρχαία γνωμικά και παροιμίες «Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος κλπ».
Κάποτε το όραμα στόχευε στην παιδεία και την επιμόρφωση και άλλοτε στη ρεμούλα και την «καβάτζα» καρέκλας ή επαγγελματικού φτιαξίματος .
Δεν θεωρώ όμως ότι η παρελθοντολογία ωφελεί, καθώς από αυτήν έχουμε καεί. Είτε με την μορφή παραγοντισμού, είτε με το «περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις»
Το θέμα είναι το σήμερα και το αύριο. Τι νόημα συναντά κανείς στην ύπαρξη του νεολαιίστικου φορέα. Όχι μπουζούκια, όχι αμόρφωτους και κολαούζους ούτε περιφερόμενους Υ.Ε. (για τους μη γνωρίζοντες υποχρεωτικής εκπαίδευσης) παραγοντίσκους
Η προοπτική του ανοίγματος των διαδικασιών για τις διοικητικές εξελίξεις στη νεολαία πρέπει να φέρει αποτέλεσμα ουσίας και αισιοδοξίας στα στελέχη αλλά και υπόδειξης υγιούς προόδου και επιστημονικών προσεγγίσεων σε σύγχρονα ζητήματα. Η ύπαρξη της νεολαίας δεν αναλώνει το νόημα της στην καταστατική πρόβλεψη της αριθμητικής προσέγγισης «κουκιών», αλλά σε ιδεολογικά ζητήματα που όχι απλώς ακολουθούν την εποχή, αλλά την ξεπερνούν.
Υπό αυτήν τη λογική, δεν βρίσκω νόημα στην αναβάθμιση των κάθε λογής ομαδαρχών και οπλαρχηγών, είτε με το να καθίστανται συνομιλητές για λογαριασμό των πολλών, είτε με την παρουσίαση εαυτών ως τεράστιων πολιτικών ογκόλιθων.
Το νόημα της ανιδιοτελούς προσφοράς, η προβολή προτύπων και όχι κακεκτύπων, η ανάδειξη σύγχρονων νεολαιίστικών ζητημάτων, και ο αγώνας για καλυτέρευση συνθηκών εργασίας και ποιότητας στην εκπαίδευση δεν μπορεί να προέλθει από τον οποιονδήποτε, πολύ περισσότερο δε από ανθρώπους που προκαλούν ή που δεν έχουν τίποτε να επιδείξουν στα πλαίσια της κοινής λογικής.
Ανησυχίες επιστημονικές και επαγγελματικές θέλουν ανάδειξη στο σημερινό πολιτικό πεδίο, και απαιτούν συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα. Αυτή δεν δημιουργείται αυτόματα από ένα εκτελεστικό κονκλάβιο, αλλά απαιτεί δουλειά από ανθρώπους που και κομματική διαδρομή ισχυρή έχουν, αλλά ταυτόχρονα και αγχώθηκαν για τις σπουδές τους ήτοι το επίπεδο αυτών, και γνωρίζουν τι σημαίνει τιμολόγιο, τι σημαίνει ένσημο, τι σημαίνει άγχος για την βελτίωση του ζην και του ευ ζην.
Άλλωστε σήμερα, δεν θεωρώ, ότι θέλει κανείς να πιστεύει ότι μόνο με την κομματική πασαρέλα θα μπορέσει να κάνει τα πάντα. Τέλειωσαν αυτά, αφού όλους αυτούς καταδίκασαν οι 800.000. Τους μόνιμους κατοίκους του «ιερού» (Ιερόν: για τους μυημένους εις την κομματικήν, αυτοί οι λίγοι που είχαν το προνόμιο να θεωρούν ότι είναι πολλοί μέσα και κοντά)
Ας ελπίσουμε ότι στα όργανα θα βρούμε συμμετοχές με ποιοτικά κριτήρια και άφθαρτες διαδρομές. Στην τελική ΕΔΩ θα είμαστε να τις αξιολογήσουμε… (και προκαταβολικά).
Αυτά για αρχή… Γιατί έπεται και συνέχεια.
Σ.Σ. Θα ήθελα να υπογράψω ως «Ρεύμα κοινωνίας»
B-rok-er
Κάποτε το όραμα στόχευε στην παιδεία και την επιμόρφωση και άλλοτε στη ρεμούλα και την «καβάτζα» καρέκλας ή επαγγελματικού φτιαξίματος .
Δεν θεωρώ όμως ότι η παρελθοντολογία ωφελεί, καθώς από αυτήν έχουμε καεί. Είτε με την μορφή παραγοντισμού, είτε με το «περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις»
Το θέμα είναι το σήμερα και το αύριο. Τι νόημα συναντά κανείς στην ύπαρξη του νεολαιίστικου φορέα. Όχι μπουζούκια, όχι αμόρφωτους και κολαούζους ούτε περιφερόμενους Υ.Ε. (για τους μη γνωρίζοντες υποχρεωτικής εκπαίδευσης) παραγοντίσκους
Η προοπτική του ανοίγματος των διαδικασιών για τις διοικητικές εξελίξεις στη νεολαία πρέπει να φέρει αποτέλεσμα ουσίας και αισιοδοξίας στα στελέχη αλλά και υπόδειξης υγιούς προόδου και επιστημονικών προσεγγίσεων σε σύγχρονα ζητήματα. Η ύπαρξη της νεολαίας δεν αναλώνει το νόημα της στην καταστατική πρόβλεψη της αριθμητικής προσέγγισης «κουκιών», αλλά σε ιδεολογικά ζητήματα που όχι απλώς ακολουθούν την εποχή, αλλά την ξεπερνούν.
Υπό αυτήν τη λογική, δεν βρίσκω νόημα στην αναβάθμιση των κάθε λογής ομαδαρχών και οπλαρχηγών, είτε με το να καθίστανται συνομιλητές για λογαριασμό των πολλών, είτε με την παρουσίαση εαυτών ως τεράστιων πολιτικών ογκόλιθων.
Το νόημα της ανιδιοτελούς προσφοράς, η προβολή προτύπων και όχι κακεκτύπων, η ανάδειξη σύγχρονων νεολαιίστικών ζητημάτων, και ο αγώνας για καλυτέρευση συνθηκών εργασίας και ποιότητας στην εκπαίδευση δεν μπορεί να προέλθει από τον οποιονδήποτε, πολύ περισσότερο δε από ανθρώπους που προκαλούν ή που δεν έχουν τίποτε να επιδείξουν στα πλαίσια της κοινής λογικής.
Ανησυχίες επιστημονικές και επαγγελματικές θέλουν ανάδειξη στο σημερινό πολιτικό πεδίο, και απαιτούν συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα. Αυτή δεν δημιουργείται αυτόματα από ένα εκτελεστικό κονκλάβιο, αλλά απαιτεί δουλειά από ανθρώπους που και κομματική διαδρομή ισχυρή έχουν, αλλά ταυτόχρονα και αγχώθηκαν για τις σπουδές τους ήτοι το επίπεδο αυτών, και γνωρίζουν τι σημαίνει τιμολόγιο, τι σημαίνει ένσημο, τι σημαίνει άγχος για την βελτίωση του ζην και του ευ ζην.
Άλλωστε σήμερα, δεν θεωρώ, ότι θέλει κανείς να πιστεύει ότι μόνο με την κομματική πασαρέλα θα μπορέσει να κάνει τα πάντα. Τέλειωσαν αυτά, αφού όλους αυτούς καταδίκασαν οι 800.000. Τους μόνιμους κατοίκους του «ιερού» (Ιερόν: για τους μυημένους εις την κομματικήν, αυτοί οι λίγοι που είχαν το προνόμιο να θεωρούν ότι είναι πολλοί μέσα και κοντά)
Ας ελπίσουμε ότι στα όργανα θα βρούμε συμμετοχές με ποιοτικά κριτήρια και άφθαρτες διαδρομές. Στην τελική ΕΔΩ θα είμαστε να τις αξιολογήσουμε… (και προκαταβολικά).
Αυτά για αρχή… Γιατί έπεται και συνέχεια.
Σ.Σ. Θα ήθελα να υπογράψω ως «Ρεύμα κοινωνίας»
B-rok-er
