Άδοξος Μπάσταρδος

Μνήμες της Θεσσαλονίκης
από τον μοναδικό "petefris"
Δείτε τις:

Ανέβηκα Βλαττάδων. Ημουν στη ομάδα της αναστήλωσης του καθολικού, πρίν τριάντα χρόνια και αντέχουν όλα υποδειγματικώς. Ακόμη και η ώχρα στο τμήμα της προσθήκης σε σχέδιο Πέτρου Παπαγεωργίου, περί το 1909. Τα δοκάρια απο καστανιά που ήταν σάπια στο ένα΄ακρο δεν τα άλλαξα, παρά έβαλα και έκαναν μόρσο ζιγκζαγκωτό και τέσσερις ξύλινους πήρους εγκαρσίως. Απαιχτο. Ο πύργος Ανδρονίκου Λαπαρδά,απέναντι.Γεμάτος σταυροσχήματα Χριστός Χριστιανοίς Χάριν Χαρίζεται, Φως Χριστού Φαίνει Πάσι και Παρόμοια.

Η Ανω πόλη ,στα ίδια χρόνια ,έχει παθει περισότερα. Ευτυχώς, εκεί όπου υπάρχει ιστορική ποικιλία υλικών και πέφτει σαλονικιό χρωματάκι, τα νεουργήματα είναι μιά χαρά. Ψεύδος τελειωμένο, αλλά πείθει.

Να και η διάσημος και διάπυρος θέα, με τον Ολυμπο απέναντι,μόνον ένα τσουτσούνι έχει προκύψει, του ΟΤΕ που αλλαζει την προβολή των πολυκατοικιών στη θάλασσα. Σαράντα χρόνια δεν υπάρχει άλλη αλλαή.

Στην Άνω πόλη δεν συγκρούεται το παλιό με το μοντέρνο, αλλα το μοντέρνο με το παραγκί.

Βρύση εύμορφη στην οδό Επιμενίδου. Επειδή έχουν παρέμβει, περιορίζομαι να επισημάνω ότι η σκιά ανήκει στον Αδοξο Μπάσταρδο με το μπαστουνάκι του στο ζερβί, ενώ με το δεξί, το καλό, φωτογραφίζει. Μόλις διάβηκε τη μονή Λατόμου. Κλειστή, παρά την υπόσχεση πως ανοιγει απ΄τες εννιά.

Τα όρια Άνω και Κάτω Πόλης διακρίνονται από τον διαφορετικό τρόπο δόμησης.Μη ρωτάς το γιατί. Πάρε ένα γατί.

Κατηφορίζοντας την Αγίας Σοφίας, ένα τοπωνύμιο. Το Σάγμα. Δεν θα το βρήτε σε κείμενα, μήτε στην προφορική παράδοση. Δικό μου είναι. Χαρακτηρίζω έτσι την "ραχοκοκκαλιά" της Σαλονίκης, το spine της, που φαίνεται πολύ ανατολικά της κάθετης οδού ,πάνω στην Ολυμπιάδος. Εδώ χωρίζουν τα νερά και εδώ σωπαίνουν τα πουλιά.

Άσχημο πτώμα δημιουργούν οι μελαμίνες με την πλαστικούρα.Αδοξος κι αυτός ο πάσταρδος, ο μπαστάρντο, ο Φιτζ.

Κατοικίες σκλάβων. Σε αυτές μένουμε, εδώ μιλούσαμε γιά Γκοντάρ και Ντεριντά, γιά Φουκώ και το κουμπί της μάνας.

Ενώ του Πικιώνη τη σκιά, στο Πειραματικό, κανένας δεν την θέλει, κανείς δεν την θυμάται. Ασπρα καράβια τα όνειρά μας /λέγαν και μένα Ασπαρούχ/ κι από ψηλά θα μας φωτίζει /η κορυφή του Ινδοκούχ/ μέρα και νύχτα γκαχ και γκούχ. Πεντάστιχο.

http://petefris.blogspot.com/2010/02/blog-post_4405.html