Πηγή
http://resaltomag.blogspot.com/2010/02/blog-post_22.html
ΠΑΟ:Δεν μπορεί να το ρίχνουμε στην ατυχία
Δεν μας φτάνει η πολιτική ασφυξία που ζούμε έχουμε και τον Παναθηναϊκό να αγωνίζεται να μας στείλει στο ψυχιατρείο…
Είχαμε και εμείς μια «αρρώστια» (πιστή πάντα στις «ιδέες» και το ...
http://resaltomag.blogspot.com/2010/02/blog-post_22.html
ΠΑΟ:Δεν μπορεί να το ρίχνουμε στην ατυχία
Δεν μας φτάνει η πολιτική ασφυξία που ζούμε έχουμε και τον Παναθηναϊκό να αγωνίζεται να μας στείλει στο ψυχιατρείο…
Είχαμε και εμείς μια «αρρώστια» (πιστή πάντα στις «ιδέες» και το ...
«αίσθημα» των παιδικών μας χρόνων): Το Παναθηναϊκό «φρόνημα».
Πιστοί στο «φρόνημα», διότι σε επίπεδο φιλοσοφίας του ποδοσφαίρου είμαστε «ανακόλουθοι»: Αν είναι δυνατόν να «αιχμαλωτίζεσαι» από το άθλημα της φρικώδους εμπορευματοποίησης και της αναισχυντίας των «νταβάδων» του χρήματος.
Σαν μιαν φυγή, όμως, «παρανομούμε»:Διασπούμε εδώ την καρδιά από τη λογική. Μάλλον όμως θα πρέπει να «πληρώσουμε» αυτή την αντινομία μας…
Ας έρθουμε τώρα στις παρατηρήσεις μας:
Δεν είναι δυνατόν μέσα σε πέντε συνεχόμενους αγώνες να χάνεις δέκα βαθμούς και να μιλάς σοβαρά ότι είσαι σοβαρή ομάδα που πάει για πρωτάθλημα.
Δεν είναι δυνατόν να είσαι σοβαρός και να διασύρεσαι για δεύτερη φορά και μέσα στην έδρα σου από την Καβάλα.
Ούτε είναι «σοβαρότητα» το να παίζεις συνεχώς καλύτερα και να πουλάς εφτά βαθμούς: ΑΕΚ, Άρης, ΠΑΟΚ.
Αλλά και ούτε στην ατυχία μπορεί να «φορτώσεις» αυτή τη συνεχή «κακοδαιμονία».
Πώς είναι δυνατόν ομάδες που δεν δημιουργούν ευκαιρίες να βγαίνουν νικήτριες ή να σου αποσπούν, κατά εξακολούθηση, βαθμούς, όταν εσύ δημιουργείς και χάνεις ευκαιρίες;
Κάτι πρέπει να φταίει σε αυτή την «κακοδαιμονία» που τείνει να γίνει ΚΑΘΕΣΤΩΣ…
Αυτό έπρεπε να το έχει βρει ο προπονητής…
Η ομάδα παίζει «τρομοκρατημένη» και συντηρητικά, λόγω ανασφάλειας στην άμυνα. Αν δέχεται τέρματα με τέτοια ευκολία και ο αντίπαλος δημιουργεί μία ευκαιρία και βγάζει δύο γκολ, τότε αντιλαμβάνεται κάποιος το καθεστώς της «τρομοκρατίας» και του συντηρητισμού που επιβάλλεται σε παίχτες και προπονητή.
Η πρώτη συνεπώς ευθύνη είναι της διοίκησης (και στα παιχνίδια των διοικούντων) που δεν θωράκισε την ομάδα στο κέντρο της άμυνας…
Η δεύτερη ευθύνη βρίσκεται στην ΑΤΟΛΜΙΑ, στο «συντηρητικό πνεύμα» προπονητή και παικτών, το οποίο εκφράζεται ποικιλόμορφα.
α). Στην έλλειψη της φλόγας και της «οργής» να πάρεις το παιχνίδι από την αρχή. Δεν μπορεί να αφήνεις τον αντίπαλο να πιστέψει ότι μπορεί να σε κερδίσει και τον αντίπαλο προπονητή να «διαγνώσει» το συντηρητισμό σου ή τα «λάθη» σου και να σε κτυπήσει, όπως έκανε ο προπονητής της Καβάλας…
Δεν μπορεί, όταν διαθέτεις πολύ ανώτερη ομάδα να παίζεις με τη συντηρητική ψυχολογία του κατώτερου, δηλαδή της αναμονής. Αυτό μπορεί να είναι καλό όταν παίζεις με τη «Ρόμα», αλλά γίνεται μπούμερανγκ όταν παίζεις με τις ελληνικές ομάδες που είναι καταφανώς κατώτερες από σένα και σε «γνωρίζουν» πιο καλά.
β). Ο Νόμπλιας κατάφερε ασφαλώς να διορθώσει πολλά, μέσα σε λίγο χρόνο και να έρθει κοντά στους παίκτες. Ωστόσο, δεν κατάφερε να διώξει αυτό το «φοβισμένο» και συντηρητικό πνεύμα. «Φοβάται» και είναι συντηρητικός και ο ίδιος.
Ένας τολμηρός προπονητής δεν φοβάται, να δώσει το σάλπισμα της «εξέγερσης» από την αρχή του αγώνα, όταν διαθέτει καλύτερη ομάδα και παίκτες με προσωπικότητα.
Και αυτό το «εξεγερμένο» και τολμηρό πνεύμα πρέπει να εμφυσήσει στους παίχτες.
Η τόλμη πάντα ευνοεί τους πιο δυνατούς, έστω και αν καμιά φορά μπορεί να οδηγήσει σε ήττα. Κατά κανόνα οδηγεί σε νίκες.
Οι ελληνικές ομάδες που διαθέτουν ευφυείς προπονητές (ΑΕΚ, ΑΡΗΣ, ΚΑΒΑΛΑ, ΠΑΟΚ κ.α.) έχουν μελετήσει αυτό το «συντηρητικό πνεύμα», την ανασφάλεια», την ατολμία και την έλλειψη Πίστης του Παναθηναϊκού και «κτυπούν» ανάλογα. Και όπως έχουμε δει με ελάχιστες ευκαιρίες αποσπούν βαθμούς…
Ο Παναθηναϊκός πρέπει να τρώει σίδερα από την αρχή και να «τρομοκρατεί» τον αντίπαλο και όχι να παίζει ο ίδιος φοβισμένα…
Όταν παίζεις με την ΠΙΕΣΗ της ανασφάλειας και του φόβου θα δημιουργείς ευκαιρίες (αφού είσαι πολύ καλύτερος), αλλά θα τις χάνεις με τραγική ευκολία…
Αυτές οι «αγχόνες» της ανασφάλειας και του συντηρητισμού πρέπει το ταχύτερο να αφανιστούν…
ΓΙΑΤΙ αν χαθεί και αυτό το πρωτάθλημα από αυτές τις «αγχόνες» αυτοκαταστροφής, ΤΟΤΕ θα στηθούν για το μέλλον πολλαπλάσιες «αγχόνες»…
Πιστοί στο «φρόνημα», διότι σε επίπεδο φιλοσοφίας του ποδοσφαίρου είμαστε «ανακόλουθοι»: Αν είναι δυνατόν να «αιχμαλωτίζεσαι» από το άθλημα της φρικώδους εμπορευματοποίησης και της αναισχυντίας των «νταβάδων» του χρήματος.
Σαν μιαν φυγή, όμως, «παρανομούμε»:Διασπούμε εδώ την καρδιά από τη λογική. Μάλλον όμως θα πρέπει να «πληρώσουμε» αυτή την αντινομία μας…
Ας έρθουμε τώρα στις παρατηρήσεις μας:
Δεν είναι δυνατόν μέσα σε πέντε συνεχόμενους αγώνες να χάνεις δέκα βαθμούς και να μιλάς σοβαρά ότι είσαι σοβαρή ομάδα που πάει για πρωτάθλημα.
Δεν είναι δυνατόν να είσαι σοβαρός και να διασύρεσαι για δεύτερη φορά και μέσα στην έδρα σου από την Καβάλα.
Ούτε είναι «σοβαρότητα» το να παίζεις συνεχώς καλύτερα και να πουλάς εφτά βαθμούς: ΑΕΚ, Άρης, ΠΑΟΚ.
Αλλά και ούτε στην ατυχία μπορεί να «φορτώσεις» αυτή τη συνεχή «κακοδαιμονία».
Πώς είναι δυνατόν ομάδες που δεν δημιουργούν ευκαιρίες να βγαίνουν νικήτριες ή να σου αποσπούν, κατά εξακολούθηση, βαθμούς, όταν εσύ δημιουργείς και χάνεις ευκαιρίες;
Κάτι πρέπει να φταίει σε αυτή την «κακοδαιμονία» που τείνει να γίνει ΚΑΘΕΣΤΩΣ…
Αυτό έπρεπε να το έχει βρει ο προπονητής…
Η ομάδα παίζει «τρομοκρατημένη» και συντηρητικά, λόγω ανασφάλειας στην άμυνα. Αν δέχεται τέρματα με τέτοια ευκολία και ο αντίπαλος δημιουργεί μία ευκαιρία και βγάζει δύο γκολ, τότε αντιλαμβάνεται κάποιος το καθεστώς της «τρομοκρατίας» και του συντηρητισμού που επιβάλλεται σε παίχτες και προπονητή.
Η πρώτη συνεπώς ευθύνη είναι της διοίκησης (και στα παιχνίδια των διοικούντων) που δεν θωράκισε την ομάδα στο κέντρο της άμυνας…
Η δεύτερη ευθύνη βρίσκεται στην ΑΤΟΛΜΙΑ, στο «συντηρητικό πνεύμα» προπονητή και παικτών, το οποίο εκφράζεται ποικιλόμορφα.
α). Στην έλλειψη της φλόγας και της «οργής» να πάρεις το παιχνίδι από την αρχή. Δεν μπορεί να αφήνεις τον αντίπαλο να πιστέψει ότι μπορεί να σε κερδίσει και τον αντίπαλο προπονητή να «διαγνώσει» το συντηρητισμό σου ή τα «λάθη» σου και να σε κτυπήσει, όπως έκανε ο προπονητής της Καβάλας…
Δεν μπορεί, όταν διαθέτεις πολύ ανώτερη ομάδα να παίζεις με τη συντηρητική ψυχολογία του κατώτερου, δηλαδή της αναμονής. Αυτό μπορεί να είναι καλό όταν παίζεις με τη «Ρόμα», αλλά γίνεται μπούμερανγκ όταν παίζεις με τις ελληνικές ομάδες που είναι καταφανώς κατώτερες από σένα και σε «γνωρίζουν» πιο καλά.
β). Ο Νόμπλιας κατάφερε ασφαλώς να διορθώσει πολλά, μέσα σε λίγο χρόνο και να έρθει κοντά στους παίκτες. Ωστόσο, δεν κατάφερε να διώξει αυτό το «φοβισμένο» και συντηρητικό πνεύμα. «Φοβάται» και είναι συντηρητικός και ο ίδιος.
Ένας τολμηρός προπονητής δεν φοβάται, να δώσει το σάλπισμα της «εξέγερσης» από την αρχή του αγώνα, όταν διαθέτει καλύτερη ομάδα και παίκτες με προσωπικότητα.
Και αυτό το «εξεγερμένο» και τολμηρό πνεύμα πρέπει να εμφυσήσει στους παίχτες.
Η τόλμη πάντα ευνοεί τους πιο δυνατούς, έστω και αν καμιά φορά μπορεί να οδηγήσει σε ήττα. Κατά κανόνα οδηγεί σε νίκες.
Οι ελληνικές ομάδες που διαθέτουν ευφυείς προπονητές (ΑΕΚ, ΑΡΗΣ, ΚΑΒΑΛΑ, ΠΑΟΚ κ.α.) έχουν μελετήσει αυτό το «συντηρητικό πνεύμα», την ανασφάλεια», την ατολμία και την έλλειψη Πίστης του Παναθηναϊκού και «κτυπούν» ανάλογα. Και όπως έχουμε δει με ελάχιστες ευκαιρίες αποσπούν βαθμούς…
Ο Παναθηναϊκός πρέπει να τρώει σίδερα από την αρχή και να «τρομοκρατεί» τον αντίπαλο και όχι να παίζει ο ίδιος φοβισμένα…
Όταν παίζεις με την ΠΙΕΣΗ της ανασφάλειας και του φόβου θα δημιουργείς ευκαιρίες (αφού είσαι πολύ καλύτερος), αλλά θα τις χάνεις με τραγική ευκολία…
Αυτές οι «αγχόνες» της ανασφάλειας και του συντηρητισμού πρέπει το ταχύτερο να αφανιστούν…
ΓΙΑΤΙ αν χαθεί και αυτό το πρωτάθλημα από αυτές τις «αγχόνες» αυτοκαταστροφής, ΤΟΤΕ θα στηθούν για το μέλλον πολλαπλάσιες «αγχόνες»…
