Αφιέρωμα στον Γ. Παπανδρέου από την Le Monde
Ολοσέλιδο αφιέρωμα στον Έλληνα πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου, «φιλοξενεί» σήμερα η εφημερίδα «Le Monde», υπό τον τίτλο «Ο άνθρωπος που προκαλεί τριγμούς στο ευρώ».
L'homme qui fait trembler l'euro (εδώ) και τον αποκαλεί "Le petit George (o Γιωργάκης).
Ολοσέλιδο αφιέρωμα στον Έλληνα πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου, «φιλοξενεί» σήμερα η εφημερίδα «Le Monde», υπό τον τίτλο «Ο άνθρωπος που προκαλεί τριγμούς στο ευρώ».
L'homme qui fait trembler l'euro (εδώ) και τον αποκαλεί "Le petit George (o Γιωργάκης).
Le petit Georges est peut-être la dernière chance, χωρίς εισαγωγικά ! Και οι Γάλλοι μας πουλάνε ειρωνίες;
»Ο κόσμος τον κοιτάζει» -γράφει η απεσταλμένη στην Αθήνα, Μαριόν Βαν Ρεντεργκέμ (Marion Van Renterghem)- «η τύχη του ευρώ κρέμεται απ΄τον ίδιο. Εκλεγμένος πριν από...
τέσσερις ακριβώς μήνες, ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι στο στόχαστρο των ηγετών και των αγορών του πλανήτη, ενώ πιέζεται από φλέγοντα ζητήματα για μια κατάσταση, που κληρονόμησε. Μια χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας, απαξιωμένη από τις αγορές, εκτεθειμένη στην κερδοσκοπία, πνιγμένη από κολοσσιαία χρέη και ελλείματα, ένα κράτος δυσλειτουργικό και ένα γενικευμένο σύστημα διαφθοράς».
Για την υπογράφουσα, «οι εκλεπτυσμένοι τρόποι και η ευγένεια, είναι το βασικό όπλο» της πολιτικής προσωπικότητας του Έλληνα πρωθυπουργού. Αναφέρεται στις σπουδές του, τη φινέτσα του και περιγράφοντας την εξωτερική του εμφάνιση, γράφει για «κορμοστασιά απαλλαγμένη από κάθε περιττό βάρος» για να καταλήξει: «Τόσο λίγο Βαλκάνιος, τόσο διαφορετικός».
Το να είναι διαφορετικός είναι το πλεονέκτημά του. «Ο ξένος», μία «ιδιόμορφη ζέμπρα», «μίγμα φιλελεύθερου με αμερικάνικο στύλ και σουηδού σοσιαλδημοκράτη, υποστηρικτής των ατομικών ελευθεριών, του κράτους πρόνοιας, του περιβάλλοντος και της τεχνολογικής προόδου».
Σε μία σύντομη αναδρομή, γίνεται αναφορά στην πολιτική ιστορία της οικογένειας Παπανδρέου, την εξορία, καθώς και το περιστατικό της σύλληψης του Ανδρέα Παπανδρέου στις 21 Απριλίου του 1967, που βίωσε ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός.
»Όταν σπούδαζε κοινωνιολογία στην Αμερική, ουδείς φανταζόταν ότι προοριζόταν για την πολιτική, «το όνομά του, όμως, τον παγίδευσε σε αυτήν», λέει η συντάκτρια και συνεχίζει: «Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1974, μετά την πτώση της δικτατορίας ανακαλύπτει μια χώρα όπου όλα έπρεπε να ξαναγίνουν απ΄την αρχή και μια πολιτική ελίτ, που είχε υποχρεωθεί να ξενιτευθεί -όπως και ο ίδιος- που επέστρεψε με νέες ιδέες, ικανή να κάνει συγκρίσεις και να βγάλει συμπεράσματα από τις αντιθέσεις».
Η δημοσιογράφος αναφέρει, στη συνέχεια, τη «διαφορετικότητα» του Γιώργου Παπανδρέου και με τους άλλους εκπροσώπους «της δυναστείας Παπανδρέου».
»Μετά τον κεντρώο αντικομμουνιστή «Γέρο» Παπανδρέου και τον θυελλώδη σοσιαλιστή ρήτορα με εθνικιστικές χροιές, Ανδρέα, ο «Γιωργάκης», πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς από το 2006, κατακτά τους Έλληνες μ΄ένα ασυνήθιστο προοδευτικό πρόγραμμα. Απορρίπτει την πολιτική «αλα Μπλαιρ», πιστεύει στην υπερίσχυση της πολιτικής επί της αγοράς, πρεσβεύει μια ανοιχτή και πολυπολιτισμική κοινωνία και μια οικονομία εστιασμένη στην προστιθέμενη αξία και στην πράσινη ανάπτυξη. Εχει δηλώσει: «Είμαι περήφανος για το όνομα, που φέρω, αλλά θα κυβερνήσω με τον τρόπο μου. Θα μπορούσα να πω, όπως ο Σινάτρα: I did it my way (Θα το κάνω με τον τρόπο μου)»«.
Ακολούθως γίνεται αναφορά στα χρόνια, που είχε υπηρετήσει, ως υπουργός.
«Ως υπουργός Παιδείας το 1988, έρχεται αντιμέτωπος με τον διάχυτο συντηρητισμό και την ισχύ της Ορθόδοξης Εκκλησίας υπερασπιζόμενος τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Υπουργός Εξωτερικών ιδιαίτερου κύρους, το 1999, τάσσεται υπέρ της Ευρώπης και μετριάζει τον αντιαμερικανισμό, εθνικό σπορ στην Ελλάδα. Αποκαθιστά συνθήκες διαλόγου με την άσπονδη φίλη Τουρκία, υποστηρίζει την υποψηφιότητα της τελευταίας στην ΕΕ και συμβάλλει στην ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ».
Ως πρωθυπουργός, εδώ και τέσσερις μήνες, «ξεκίνησε έναν πόλεμο κατά ενός πληθωρικού κράτους, κατά της διαφθοράς και της παραοικονομίας. Η δεξιά τον κατηγορεί ήδη για αδράνεια, ενώ προετοιμάζονται κοινωνικές διαμαρτυρίες κατά των εξαγγελθέντων μέτρων λιτότητας.
«Ορισμένοι τον θεωρούν πιο οραματιστή παρά πραγματιστή, πιο θεωρητικό παρά πολιτικό. Η Ελλάδα, όμως, δεν έχει άλλη επιλογή, ούτε κι η Ευρωζώνη. Ο «Γιωργάκης» είναι, ίσως, η τελευταία ευκαιρία. Ο ίδιος καθιέρωσε ένα σλόγκαν: «Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε»«, καταλήγει η Μοντ.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Για την υπογράφουσα, «οι εκλεπτυσμένοι τρόποι και η ευγένεια, είναι το βασικό όπλο» της πολιτικής προσωπικότητας του Έλληνα πρωθυπουργού. Αναφέρεται στις σπουδές του, τη φινέτσα του και περιγράφοντας την εξωτερική του εμφάνιση, γράφει για «κορμοστασιά απαλλαγμένη από κάθε περιττό βάρος» για να καταλήξει: «Τόσο λίγο Βαλκάνιος, τόσο διαφορετικός».
Το να είναι διαφορετικός είναι το πλεονέκτημά του. «Ο ξένος», μία «ιδιόμορφη ζέμπρα», «μίγμα φιλελεύθερου με αμερικάνικο στύλ και σουηδού σοσιαλδημοκράτη, υποστηρικτής των ατομικών ελευθεριών, του κράτους πρόνοιας, του περιβάλλοντος και της τεχνολογικής προόδου».
Σε μία σύντομη αναδρομή, γίνεται αναφορά στην πολιτική ιστορία της οικογένειας Παπανδρέου, την εξορία, καθώς και το περιστατικό της σύλληψης του Ανδρέα Παπανδρέου στις 21 Απριλίου του 1967, που βίωσε ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός.
»Όταν σπούδαζε κοινωνιολογία στην Αμερική, ουδείς φανταζόταν ότι προοριζόταν για την πολιτική, «το όνομά του, όμως, τον παγίδευσε σε αυτήν», λέει η συντάκτρια και συνεχίζει: «Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1974, μετά την πτώση της δικτατορίας ανακαλύπτει μια χώρα όπου όλα έπρεπε να ξαναγίνουν απ΄την αρχή και μια πολιτική ελίτ, που είχε υποχρεωθεί να ξενιτευθεί -όπως και ο ίδιος- που επέστρεψε με νέες ιδέες, ικανή να κάνει συγκρίσεις και να βγάλει συμπεράσματα από τις αντιθέσεις».
Η δημοσιογράφος αναφέρει, στη συνέχεια, τη «διαφορετικότητα» του Γιώργου Παπανδρέου και με τους άλλους εκπροσώπους «της δυναστείας Παπανδρέου».
»Μετά τον κεντρώο αντικομμουνιστή «Γέρο» Παπανδρέου και τον θυελλώδη σοσιαλιστή ρήτορα με εθνικιστικές χροιές, Ανδρέα, ο «Γιωργάκης», πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς από το 2006, κατακτά τους Έλληνες μ΄ένα ασυνήθιστο προοδευτικό πρόγραμμα. Απορρίπτει την πολιτική «αλα Μπλαιρ», πιστεύει στην υπερίσχυση της πολιτικής επί της αγοράς, πρεσβεύει μια ανοιχτή και πολυπολιτισμική κοινωνία και μια οικονομία εστιασμένη στην προστιθέμενη αξία και στην πράσινη ανάπτυξη. Εχει δηλώσει: «Είμαι περήφανος για το όνομα, που φέρω, αλλά θα κυβερνήσω με τον τρόπο μου. Θα μπορούσα να πω, όπως ο Σινάτρα: I did it my way (Θα το κάνω με τον τρόπο μου)»«.
Ακολούθως γίνεται αναφορά στα χρόνια, που είχε υπηρετήσει, ως υπουργός.
«Ως υπουργός Παιδείας το 1988, έρχεται αντιμέτωπος με τον διάχυτο συντηρητισμό και την ισχύ της Ορθόδοξης Εκκλησίας υπερασπιζόμενος τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Υπουργός Εξωτερικών ιδιαίτερου κύρους, το 1999, τάσσεται υπέρ της Ευρώπης και μετριάζει τον αντιαμερικανισμό, εθνικό σπορ στην Ελλάδα. Αποκαθιστά συνθήκες διαλόγου με την άσπονδη φίλη Τουρκία, υποστηρίζει την υποψηφιότητα της τελευταίας στην ΕΕ και συμβάλλει στην ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ».
Ως πρωθυπουργός, εδώ και τέσσερις μήνες, «ξεκίνησε έναν πόλεμο κατά ενός πληθωρικού κράτους, κατά της διαφθοράς και της παραοικονομίας. Η δεξιά τον κατηγορεί ήδη για αδράνεια, ενώ προετοιμάζονται κοινωνικές διαμαρτυρίες κατά των εξαγγελθέντων μέτρων λιτότητας.
«Ορισμένοι τον θεωρούν πιο οραματιστή παρά πραγματιστή, πιο θεωρητικό παρά πολιτικό. Η Ελλάδα, όμως, δεν έχει άλλη επιλογή, ούτε κι η Ευρωζώνη. Ο «Γιωργάκης» είναι, ίσως, η τελευταία ευκαιρία. Ο ίδιος καθιέρωσε ένα σλόγκαν: «Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε»«, καταλήγει η Μοντ.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
