Όπως έχω ξαναγράψει πρόσφατα η προσφυγή στο ΔΝΤ αποτελεί ουσιαστικά και μία αποτυχία των κομμάτων της εξουσίας και του πολιτικού συστήματος που αυτά επέβαλαν, να διαχειρισθούν την οικονομία της χώρας. Ταυτόχρονα όμως, αναλογικά, βέβαια, ευθύνες έχουν και τα μικρότερα κόμματα τα οποία με τις αγκυλώσεις και τη συντεχνιακή λογική τους πολέμησαν τις αναγκαίες για
τον τόπο μεταρρυθμίσεις.
Έτσι, για την έξοδο από την κρίση και πέρα από τα μέτρα που αναγκαστικά, λόγω της προσφυγής στο ΔΝΤ, θα αναγκασθούμε να πάρουμε, σημαντικό ρόλο θα παίξουν και οι αλλαγές οι οποίες θα προκληθούν στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, αλλά και στο προσωπικό που αυτό ανέδειξε.
Οι αλλαγές αυτές είτε θα δρομολογηθούν από την κορυφή, όπως άφησε να διαφανεί με την ομιλία του στην Καλαμάτα ο Πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς, είτε με ανατροπή από τη βάση των κομμάτων, αλλά και τους ανένταχτους πολίτες.
Στην πρώτη περίπτωση τα κόμματα έχουν τη δυνατότητα μεθοδευμένα να δημιουργήσουν νέες δομές, αλλά και να αναδείξουν νέο πολιτικό προσωπικό ικανό να ανταποκριθεί στις επικρατούσες συνθήκες.
Στη δεύτερη, υπάρχει ο κίνδυνος της πλήρους ανατροπής του πολιτικού σκηνικού και της ανάδειξης νέων δυνάμεων, εξέλιξη η οποία δεν θα αποτελέσει κατ’ ανάγκη πρόοδο, αλλά υπάρχει ο κίνδυνος μάλιστα να αποτελέσει και οπισθοδρόμηση. Μην ξεχνούμε άλλωστε ότι πάντα οι μεγάλες οικονομικές κρίσεις οδηγούν τους πολίτες στην ανάγκη αναζήτησης καταφυγίου ελπίδας και έτσι μπορούν εύκολα να πέσουν στην παγίδα οποιουδήποτε λαϊκισμού.
Στο χέρι, λοιπόν, των κομματικών ηγεσιών, ιδίως της ΝΔ, η οποία ευρίσκεται στην αντιπολίτευση και έχει μεγαλύτερη άνεση σχεδιασμών, είναι να πάρουν εκείνες τις πρωτοβουλίες που θα επιτρέψουν στα ίδια κόμματα, αλλά με διαφορετικές όπως έχω πει δομές και πρόσωπα να πρωταγωνιστήσουν στο νέο πολιτικό σκηνικό, δίνοντας τα ίδια αυτό το καταφύγιο ελπίδας.
Τόλμη χρειάζεται και να θυμούνται τη φράση του Έμερσον «χωρίς φιλοδοξία δεν ξεκινά τίποτα. Χωρίς δουλειά δεν τελειώνει τίποτα».
http://www.efsimopoulos.gr/?p=472
