Πολιτικοί και δημοσιογράφοι

Σχεδόν η ίδια φάρα. Οι μεν χαϊδεύουν τους δε, οι δεύτεροι θέλουν να γίνουν σαν τους πρώτους. Με τους δικούς τους όρους. Της επικοινωνίας, με το βάρος να πέφτει στο επουσιώδες, αλλά φανταχτερό επιχείρημα, σε βάρος της ουσίας. Οι πρώτοι χρησιμοποιούν τους δεύτερους με επιδεξιότητα και απαξιωτικό τρόπο. Κατ’ ιδίαν, και οι δύο κοροϊδεύουν αλλήλους. Ισχυρίζονται ότι οι μεν είναι τίποτα χωρίς τους δε. Και πάει λέγοντας.

Κάποτε, ένας διευθυντής εφημερίδας, σε μία συζήτηση μού είχε πει ότι ...

αν οι πολίτες ήξεραν πόσο φίλοι είναι οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι δεν θα τούς άρεσε καθόλου. Και αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο. Από τη μια η συναναστροφή είναι απαραίτητη, προκειμένου να λειτουργήσει το νταραβέρι της πληροφόρησης, από την άλλη, το νταραβέρι μετατρέπεται σε συνέργεια. Στο έγκλημα.

Πρώτο θύμα η αλήθεια. Έχει ήδη καταχωρηθεί και ιστορικά. Η αλήθεια είναι η πρώτη απώλεια, παράπλευρη η μη, σε ένα διαρκή πόλεμο συμφερόντων, πολεμικών μηχανών, επιχειρήσεων, ή πολιτικών αντιπάλων. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, κάθε επαγγελματική ενασχόληση με την αλήθεια ακολουθεί τον δρόμο της αναξιοπιστίας όπως τα περισσότερα πράγματα σε αυτή τη χώρα.

Προχθες μία ενδιαφέρουσα, underground συζήτηση σε αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αμαλίας είχε τίτλο ‘το τέλος των εφημερίδων’. Ακούστηκαν ενδιαφέρουσες απόψεις, στοιχειοθετημένες, νηφάλιες από τους παλαιότερους, ορμητικές και γνήσια ανοργάνωτες από τους νεότερους. Εξ αυτών ξεχώρισε μία κοπέλα, απόφοιτος δημοσιογραφικής σχολής, που μετά από διετή δωρεάν εργασία στο δημοσιογραφικό διαδίκτυο, αποφάσισε, με τα …ίδια έσοδα να ανοίξει δικό της μπλογκ και να γράφει σε συνεργασία με φίλους και συναδέλφους. Το ονόμασε ‘ανοικτή παλάμη’, όνομα το οποίο αιωρήθηκε με διασκεδαστικό τρόπο στη βαρειά αίθουσα της εκδήλωσης.

Δεν γνωρίζω τα κίνητρα της φίλης, τους σκοπούς της ή την ικανότητά της να διερευνά τα διάφορα θέματα. Το γεγονός όμως ότι δραστηριοποιείται σε έναν νέο μιντιακό χώρο, όπου έχει αρθεί το εκδοτικό δικαίωμα και τα νταβατζιλίκια του παρελθόντος έχει ενδιαφέρον και αξίζει την προσοχή όλων. Παρά την καθυστέρηση που βιώνουμε στην Ελλάδα, ιδιαίτερα από πλευράς νοοτροπίας.

«Το τέλος των εφημερίδων» ως μηχανισμών παραγωγής περιεχομένου αποτελεί θέμα προς συζήτηση. Αυτό που όμως είναι βέβαιο είναι ότι οι εφημερίδες έχουν τελειώσει ως προϊόντα και επιχειρήσεις. Με την παραδοσιακή, δημοσιογραφική έννοια. Μην βιαστείτε να ανατρέξετε σε παραδείγματα κερδοφορίας ή επιβίωσης. Οι καταναλωτικές προσφορές είναι το μόνο μέσο συντήρησης των πωλήσεων.

Μην ξεχνάτε και το τέλος της παλαιοπολιτικής και των πολιτικών. Αυτό κι αν είναι είδηση…

Θα επανέλθω. Ήταν απλώς μία αυτοψυχαναλυτική σημείωση εν μέσω κρίσης. Τα σπουδαία έπονται. Και θα είναι εξόχως δημιουργικά και καταστροφικά…

http://greekstory.wordpress.com/2010/05/04/politicians-and-journalists/