Οι αναγνώστες του TaXalia αρθρογραφούν στα... σχόλια!

Με αφορμή το ποστ μας (εδώ!)
Ελληνικό Δίκαιο που ίσχυε κατά τον 5ο π.Χ. αιώνα
... Γράφει λοιπόν ο Ρωμιός...

Αν θέλουμε να βγει από τη λάσπη ο δημόσιος βίος...
...πρέπει να ξαναφέρουμε στην καθημερινότητά μας την έννοια της «αρετής»
Ο Αριστοτέλης γράφει πως όταν επρόκειτο να αναλάβουν καθήκοντα οι εννέα άρχοντες στην Αθήνα, γινόταν ενώπιον της βουλής δοκιμασία κατά την οποία ρωτούσαν τον καθένα ξεχωριστά «εἰ ἔστιν αὐτῷ Ἀπόλλων Πατρῷος καὶ Ζεὺς Ἑρκεῖος, καὶ ποῦ ταῦτα τὰ ἱερά ἐστιν, εἶτα ἠρία εἰ ἔστιν καὶ ποῦ ταῦτα, ἔπειτα γονέας εἰ εὖ ποιεῖ, καὶ τὰ τέλη εἰ τελεῖ, καὶ τὰς στρατείας εἰ ἐστράτευται», δηλ. αν αναγνωρίζει τους πατρώους θεούς και εάν έχει βωμούς γι’ αυτούς, εάν έχει οικογενειακούς τάφους, εάν τιμά τους γονείς τους, εάν είναι συνεπής στις υποχρεώσεις προς την πατρίδα και εάν μετείχε στις εκστρατείες. Στη συνέχεια με τη φράση «κάλει τούτων μάρτυρας», του ζητούσαν να φέρει μάρτυρες για όλα τα παραπάνω, πράγμα που σημαίνει ότι για την ανάληψη τόσο σοβαρού δημοσίου αξιώματος δεν ίσχυε το «τεκμήριο της αθωότητας».
Τα παραπάνω δείχνουν ότι στην αθηναϊκή δημοκρατία ήταν εύλογη η απαίτηση οι άρχοντες να σέβονται τα ιερά και τα όσια της πόλης και να είναι παραδείγματα αρετής και στον προσωπικό τους βίο! Δυστυχώς σήμερα, χάρη στα ΜΜΕ και τα οργανωμένα συμφέροντα, μπορούν να αναλάβουν, ή μάλλον να καταλάβουν, οποιαδήποτε αξίωμα και τα μεγαλύτερα ρεμάλια, άνθρωποι που όχι σε πόλεμο δεν πήγαν, αλλά ούτε θητεία δεν υπηρέτησαν, άνθρωποι που διαλύσαν τα σπίτια τους και δε νοιάζονται ούτε για γονείς ούτε για παιδιά, άνθρωποι που όχι μόνο δε σέβονται αλλά προκλητικά και συστηματικά προσπαθούν να γκρεμίσουν τα ιερά και τα όσια του λαού που θα …υπηρετήσουν.
Αν θέλουμε να βγει από τη λάσπη ο δημόσιος βίος και να ξεπεράσουμε τη βαθύτατη κρίση (που δεν είναι μόνο οικονομική) πρέπει να ξαναφέρουμε στην καθημερινότητά μας την έννοια της «αρετής» που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας και να αξιώσουμε από τους πολιτικούς μας, πρώτα απ' όλα, να είναι οι ίδιοι πρότυπα αρετής.
Κάτι τέτοιο προφανώς δεν είναι διόλου εύκολο, ενώ -να μην ξεχνιόμαστε- η ανάλογη αξίωση ισχύει και για τον καθένα από μας, οπότε ξαναγυρνάμε σε εκείνο τον παλιό κανόνα που λέει ότι κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν...