"Επιτέλους, βρε αθεόφοβοι, βάλτε ένα τέλος στη φάμπρικά της χρηματοπιστωτικής απάτης!"

Η "Moody΄s", ένας απ' τους γνωστούς "οίκους αξιολόγησης" που έχουν στήσει τη φάμπρικα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής απάτης, "υποβίβασε" την πιστοληπτική ικανότητα της...

χώρας μας σχεδόν στο επίπεδο του "σκουπιδιού". Μιλάμε για τις εταιρείες-φάμπρικες της Wall Street, που έστησαν το παιχνίδι με τα τοξικά και κατηγορούνται τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στην ΕΕ, για αναξιοπιστία, δόλιες μεθοδεύσεις κι εξαπάτηση.
Κι όμως, με βάση ακριβώς τις "αξιολογήσεις" αυτών των εταιρειών-απατεώνων, η ΕΚΤ προχώρησε σε "κούρεμα" των ελληνικών ομολόγων!

"Ψαλίδι 5% στα ελληνικά κρατικά ομόλογα

Επιπλέον περικοπή 5% στα ελληνικά κρατικά ομόλογα που χρησιμοποιούνται ως ενέχυρα από τις τράπεζες θα επιβάλει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ύστερα από την υποβάθμιση της πιστοληπτικής αξιολόγησης της Ελλάδας από την Moody΄s.


«Θα υπάρξει επιπρόσθετη χρέωση (σ.σ. haircut) κατά 5%", δήλωσε εκπρόσωπος της ΕΚΤ απαντώντας σε ερωτήματα του ειδησεογραφικού πρακτορείου Ρόιτερ. Η επιβολή της επιπλέον χρέωσης σημαίνει ότι οι εμπορικές τράπεζες που καταθέτουν ως ενέχυρο ελληνικά ομόλογα για την άντληση ρευστότητας απο την ΕΚΤ θα λαμβάνουν λιγότερα χρήματα απ' ότι θα λάμβαναν εάν κατέθεταν ομόλογα οποιασδήποτε άλλης χώρας μέλους της ευρωζώνης.


Η ΕΚΤ διαθέτει μια μειούμενη κλίμακα αξιολόγησης πιστωτικού κινδύνου, στο ένα άκρο της οποίας βρίσκονται τα κρατικά ομόλογα και στο άλλο αξιόγραφα εγγυημένα από διάφορα στοιχεία ενεργητικού.


Η υποβάθμιση του ελληνικού χρέους στην οποία προχώρησε η Moody's τη Δευτέρα στο επίπεδο Ba1 σημαίνει ότι το σύνολο των τριών κυριότερων οίκων αξιολόγησης, ήτοι των Moody's, S&P και Fitch, αξιολογούν τα ελληνικά ομόλογα πλησίον του επιπέδου
ΒΒΒ, το οποίο αποτελεί κατώφλι εφαρμογής της επιπλέον χρέωσης που επιβάλει η ΕΚΤ. Οι επιπλέον χρεώσεις κυμαίνονται από 0,5% έως και 20%, με «βήματα» έως και 10%.


Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δήλωσε τον προηγούμενο μήνα ότι θα συνεχίσει να αποδέχεται τα ελληνικά ομόλογα ανεξαρτήτως της αξιολόγησης που φέρουν, αλλά ότι οι επιπλέον χρεώσεις που ανακοινώθηκαν τον περασμένο Οκτώβριο θα συνεχίσουν να ισχύουν.
Πηγή tanea.gr "



Είναι ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ, βρεεεεεεε!

Κι εμείς (το γκουβέρνο μας δηλαδή) παριστάνουμε τα "καλά παιδιά", για να πάρουμε τις δόσεις της..."στήριξης", που στην ουσία ανατροφοδοτούν και συντηρούν το ίδιο ακριβώς σύστημα τραπεζικής απάτης, με κόστος την φτώχεια και την εξαθλίωση του λαού μας, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και την αποδόμηση του κοινωνικού ιστού, την συσσώρευση χρέους, την ύφεση, την υποτέλεια...
"Να επανακτήσουμε", μας λένε, "την εμπιστοσύνη των αγορών"!
Μα για ποιες "αγορές" μιλάτε, κύριοι;
Αυτές είναι οι "αγορές". Η Moody's είναι οι "αγορές", η Goldman Sachs, που ακόμη κι ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου άφησε να εννοηθεί ότι μας εξαπάτησε, είναι οι "αγορές"!
Τι είδους "εμπιστοσύνη" αναζητάτε για να "ανακτήσετε" απ' αυτούς τους απατεώνες, κύριοι του γκουβέρνου, την στιγμή που έχουν τζογάρει χοντρά πάνω στην χρεωκοπία μας;
Μα τι διάολο, εντελώς γρόθοι είστε;
Τα 'χει γράψει ο καψερός ο Μαρξ εκατόν είκοσι (και βάλε) χρόνια πριν, διαβάστε τον βρε, ξυπνάτε λίγο!


"(...) Το δημόσιο χρέος, δηλαδή το ξεπούλημα του κράτους -αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος- βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού, είναι το δημόσιο χρέος τους. Γι αυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.
Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο, χωρίς νάναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και στους κινδύνους που είναι αχώριστοι από τη βιομηχανική μα ακόμα κι από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεώγραφα, που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν, όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα. Άσχετα όμως και από την τάξη των αργόσχολων εισοδηματιών που δημιουργείται μ' αυτό τον τρόπο και τον αυτοσχέδιο πλούτο των χρηματιστών που παίζουν το ρόλο του μεσίτη ανάμεσα στην κυβέρνηση και το έθνος -καθώς και των φοροενοικιαστών, των εμπόρων, των ιδιωτών εργοστασιαρχών, που μια καλή μερίδα κάθε κρατικού δανείου τούς προσφέρει την υπηρεσία ενός κεφαλαίου πεσμένου από τον ουρανό- το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρείες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, την επικαταλλαγή, με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία.
Οι στολισμένες με εθνικούς τίτλους μεγάλες τράπεζες ήταν από τη γέννηση τους απλώς εταιρίες ιδιωτών σπεκουλάντηδων πού στάθηκαν στο πλευρό των κυβερνήσεων και που χάρη στα προνόμια πού πήραν, ήταν σε θέση να δανείζουν σ αυτές χρήματα.
Γι αυτό η διόγκωση τον δημόσιου χρέους δεν έχει άλλον πιο αλάθητο μετρητή από την προοδευτική άνοδο των μετοχών αυτών των τραπεζών, που ή πλέρια ανάπτυξή τους χρονολογείται απ την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας (1694). Η Τράπεζα τής Αγγλίας άρχισε τη δράση της δα­νείζοντας στην κυβέρνηση τα χρήματα της με τόκο 8%. Ταυτόχρονα είχε εξουσιοδοτηθεί από τη βουλή από το ίδιο κεφάλαιο να κόβει νόμισμα, δανείζοντας το ακόμα μια φορά στο κοινό με τη μορφή τραπεζογραμματίων.
Με τα τραπεζογραμμάτια αυτά, είχε το δικαίωμα να προεξοφλεί συναλλαγματικές, να δανείζει επί ενεχύρω εμπορευμά­των καί ν' αγοράζει ευγενή μέταλλα Δεν πέρασε πολύς καιρός και το πιστωτικό αυτό χρήμα, που δημιούργησε ή ίδια, έγινε το νόμισμα, με το οποίο ή Τράπεζα της Αγγλίας έδινε δάνεια στο κράτος και πλήρωνε για λογαριασμό του κράτους τους τόκους του δημόσιου χρέους. Και σαν να μην ήταν αρκετό ότι έδινε με το ένα χέρι για να εισπράττει περισσότερα με το άλλο έμενε, ακόμα και τη στιγμή που εισέπραττε, αιώνιο αναπόφευκτος φύλακας του μεταλλικού θησαυρού τής χώρας και το κέντρο έλξης όλης τής εμπορικής πίστης. Τον ίδιο καιρό πού έπαψαν στην Αγγλία να καίνε μάγισσες, άρχισαν να κρε­μούν παραχαράκτες τραπεζογραμματίων. Ποια είναι ή εντύπωση πού προκάλεσε στους συγχρόνους τους ή ξαφνική εμφάνιση αυτής της φά­ρας των τραπεζοκρατών, χρηματιστών, εισοδηματιών, μεσιτών, σπεκουλάντηδων και σκυλόψαρων του χρηματιστηρίου, το δείχνουν τα γραφτά του καιρού εκείνου, λ.χ. του Μπόλινμπροκ.
Μαζί με τα δημόσια χρέη δημιουργήθηκε ένα διεθνές πιστωτικό σύστημα, πού συχνά για τούτον ή για εκείνον το λαό αποτελεί μιαν από τις κρυφές πηγές τής πρωταρχικής συσσώρευσης.
(...)
Επειδή το δημόσιο χρέος στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, πού οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες τοκοχρεωλυτικές κλπ. πληρω­μές, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα έγινε αναγκαίο συμπλήρωμα του συστήματος των εθνικών δανείων. Τα δάνεια δίνουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση ν' αντεπεξέρχεται σε έκτακτα έξοδα, χωρίς να γίνεται αυτό αμέσως αισθητό στον φορολογούμενο, μετά όμως απαιτούν αυξημένους φόρους. Από την άλλη μεριά, η αύξηση των φό­ρων, που προκλήθηκε με τη συσσώρευση απανωτών δανείων, αναγ­κάζει την κυβέρνηση σε κάθε περίπτωση καινούργιων έκτακτων εξό­δων να καταφεύγει διαρκώς σε καινούργια δάνεια. Έτσι, το σύγχρο­νο φορολογικό σύστημα, που άξονας του είναι οι φόροι στα πιο αναγκαία μέσα συντήρησης (επομένως και το ακρίβαιμά τους), κρύβει μέσα του το σπέρμα της αυτόματης προοδευτικής αύξησης. Η υπερφορολόγηση δεν είναι επεισόδιο, αλλά μάλλον αρχή. Γιαυτό στήν Ολλανδία, όπου πρωτοεγκαινιάστηκε το σύστημα αυτό, ο μεγάλος πα­τριώτης Ντε Βίττ το εξύμνησε στα «Αξιώματα» του και το χαρακτή­ρισε σαν το καλύτερο σύστημα για να γίνει ο εργάτης υπάκουος, λι­τοδίαιτος, φιλόπονος και... για να παραφορτωθεί με δουλειά.
Ωστό­σο, ή καταστρεπτική επίδραση πού ασκεί στην κατάσταση των μι­σθωτών εργατών μας ενδιαφέρει εδώ λιγότερο από τη βίαιη απαλλο­τρίωση του αγρότη, του χειροτέχνη, με δυο λόγια όλων των συστατι­κών μερών τής μικρής αστικής τάξης, πού προκαλεί."
(Κ. Μάρξ, Κεφάλαιο, Τόμος Ι, σ. 779-781).

Για την αντιγραφή,
Albatros
http://albatros-imerologia.blogspot.com/