Οι στόχοι του Σαμαρά

Γράφει για ta xalia ο Δημοσιογράφος Χρήστος Νικολαίδης


Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές (στο Κέντρο Τύπου του μεγαλόπρεπου κλειστού γηπέδου του Τε Κβον Το) οι περίπου 4.000 σύνεδροι της ΝΔ, με έναν τόσο ενθουσιασμού και ελπίδας στο βλέμμα τους αποχωρούσαν ικανοποιημένοι για να επιστρέψουν στις έδρες τους. Έχοντας παρακολουθήσει όλα τα συνέδρια της ΝΔ από το 1984 (δεν ήταν δυνατό να παραστώ στο ιδρυτικό της Χαλκιδικής, λόγω ηλικίας), δεν ανέμενα καμία έκπληξη. Ο κόσμος της ΝΔ ήρθε, άκουσε, μίλησε, χειροκρότησε και αποχώρησε. Όποιος περίμενε γόνιμο διάλογο, προβληματισμό και διαμόρφωση ιδεών και προγράμματος έπειτα από διαδικασία, μάλλον δεν γνωρίζει καθόλου τη ΝΔ.
Στο κόμμα αυτό τα συνέδρια γίνονται για να επικυρώνονται οι αποφάσεις που έχει λάβει η ηγεσία. Επίσης για να εκλέγονται πολυμελή όργανα, για να συναντιούνται τα στελέχη από όλη την Ελλάδα και να αναθερμαίνουν τις πολιτικές και προσωπικές σχέσεις τους και το κυριότερο: για να παίρνει αυτό που ονομάζουμε οργανωμένη βάση του κόμματος ανάσες αναζοωγόνησης, ελπίδας και κουράγιο, τις οποίες θα μεταλαμπαδιάσει στις οργανώσεις όλης της χώρας. Εάν δεν ενθουσιαστεί το στέλεχος της βάσης δεν μπορεί να δουλέψει, δε θα συμπαρασύρει τους γύρω του στην αποτελεσματική κομματική δουλειά. Γιατί, ως γνωστόν, πολιτική και συναίσθημα στην Ελλάδα είναι ταυτσιμένα.
Οι ομιλίες του αρχηγού, στην έναρξη και λήξη του συνεδρίου σχετίζονται με τη στοχοθέτηση αυτή. Όσο περισσότερο καλές είναι, όσο περισσότερο συνεγείρουν την αρένα του συνεδρίου, τόσο καλύτερη κομματική δουλειά θα γίνει σε όλη την Ελλάδα, γιατί τόσο ενθουσιασμένα θα την αφήσουν τα στελέχη. Οι ομιλίες του Σαμαρά ήταν πολύ καλές, συγκρίνονται μόνο με αυτές του Καραμανλή της περιόδου 1997-2007.
Αλλά κινούνται σε διαφορετικό τόνο. Χρησιμοποιούν την ειρωνία, ιδίως στα σημεία τους με τα οποία επιτίθενται η ΝΔ στους αντιπάλους. Η ατάκα «η χώρα θέλει πρωθυπουργό και όχι περιπλανώμενο ταξιδιώτη που μεγαλωπιάνεται με την πράσινη ανάπτυξη» έγραψε πολύ. Όπως και αυτές για τον Καρατζαφέρη, που μοιάζει να αγωνιά μόνο για τις ατάκες που θα πει στα κανάλια (κάπως έτσι το είπε).
Στις ομιλίες του λοιπόν ο Αντώνης Σαμαράς, κατά την άποψή μου θέλησε να πει τέσσερα πράγματα:
Ότι θα διώξει κι άλλους, οπότε κάποιοι να προσέχουν, παρά το γεγονός ότι υποστηρίζει τις θετικές πτυχές της κυβέρνησης Καραμανλή.
Ότι λανθάνουν όσοι ισχυρίζονται πως θα κάνει μία ΝΔ μικρή αλλά καθαρή και πιο δεξιά.
Ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος για την οικονομία εκτός από αυτόν του μνημονίου και
ότι ο ίδιος θα εμμείνει στην τακτική της σοβαρής πολιτικής. Μακριά από λαϊκισμούς, στείρα αντιπολίτευση και εύκολα λόγια που χαϊδεύουν αυτιά.
Προσωπικά, τέλος, πιστεύω ότι χάθηκε μία μεγάλη ευκαιρία. Πουθενά στο συνέδριο δεν έγινε μία σοβαρή αυτοκριτική για τα κακά της διακυβέρνησης. Η ηγεσία του κόμματος δεν έδωσε στη βάση αυτό που η τελευταία απαιτούσε σταθερά για να ξεπεράσει τις πληγές της: δηλαδή την ευκαιρία να ξιφουλκήσει (μέχρι και να ξεφτιλίσει) τους πρώην κυβερνητικούς που κατά την κοινή έκφραση πλήγωσαν το φιλότιμο και τη συνείδηση της παράταξης. Αυτό, εκτιμώ, ότι θα στοιχειώσει στο εσωτερικό του κόμματος. Θα μείνει ως πληγή, ως ανεκπλήρωτο, ως αποθημένο. Έτσι απλά!