ΚΑΙ Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ ΣΤΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΕ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ:

Khaled Abu Toameh: «Τα θύματα των Παλαιστινίων για τα οποία κανένας δεν μιλάει».

Πότε ήταν η τελευταία φορά που συνεδρίασε το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για να καταδικάσει κάποια αραβική κυβέρνηση για κακομεταχείριση των Παλαιστινίων;
Γιατί οι ομάδες σε πανεπιστήμια στις ΗΠΑ και τον Καναδά που αυτοχαρακτηρίζονται ως «φιλο-παλαιστινιακές» παραμένουν σιωπηλές όταν η Ιορδανία αφαιρεί την υπηκοότητα

από χιλιάδες Παλαιστινίους;
Τα δεινά των Παλαιστινίων που ζουν σε αραβικές χώρες γενικά, και συγκεκριμένα στο Λίβανο, συχνά αγνοούνται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ της Δύσης.
Γιατί κάνουν τα στραβά μάτια όταν η Αίγυπτος, η Συρία, ο Λίβανος, η Ιορδανία και πολλές αραβικές χώρες συνεχίζουν να επιβάλλουν αυστηρούς ταξιδιωτικούς περιορισμούς στους Παλαιστινίους;
Και ποια είναι η θέση αυτών των οργανώσεων και ατόμων σχετικά με την συζήτηση που γίνεται στο Λίβανο αναφορικά με το εάν πρέπει δοθούν στους Παλαιστινίους βασικά δικαιώματα που τους έχουν στερηθεί εδώ και πολύ καιρό όπως είναι το δικαίωμα στην εργασία, τη δημόσια ασφάλιση και την ιατρική περίθαλψη;
Ή μήπως δεν έχουν ακούσει καν γι’ αυτόν τον διάλογο; Μάλλον όχι, διότι το ζήτημα απέτυχε να τραβήξει την προσοχή των περισσότερων ανταποκριτών και σχολιαστών των ΜΜΕ στη Μέση Ανατολή.
Ένα ρεπορτάζ για τους Παλαιστινίους που δεν έχει μια αντι-ισραηλινή χροιά σπάνια φτάνει στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της Δύσης.
Οι κατεδαφίσεις παράνομων σπιτιών αραβικής ιδιοκτησίας είναι για τους περισσότερους ανταποκριτές πολύ πιο σημαντικές από το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι στον Λίβανο συνεχίζουν να υποφέρουν από μια σειρά ταπεινωτικών μέτρων.
Οι Παλαιστίνιοι στο Λίβανο όχι μόνο δεν έχουν το δικαίωμα να αποκτήσουν δική τους περιουσία, αλλά δεν έχουν δικαίωμα στην ιατρική περίθαλψη, ενώ ο νόμος τους απαγορεύει την απασχόληση σε μεγάλο αριθμό επαγγελμάτων.
Μπορεί κάποιος να φανταστεί την αντίδραση της διεθνούς κοινότητας εάν αύριο το Ισραήλ ψήφιζε ένα νόμο που απαγόρευε στους Άραβες πολίτες του να δουλεύουν ως ταξιτζήδες, δημοσιογράφοι, ιατροί, μάγειρες, σερβιτόροι, μηχανικοί και δικηγόροι; Ή εάν το Υπουργείο Παιδείας του Ισραήλ εξέδιδε οδηγία που απαγόρευε σε παιδιά Αράβων να σπουδάσουν σε πανεπιστήμια ή σχολεία;
Αλλά ποιος είπε ότι οι αρχές του Λιβάνου δεν έχουν κάνει τίποτα για να «βελτιώσουν» την κατάσταση; Μάλιστα οι Παλαιστίνιοι στη χώρα θα έπρεπε να εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους στην κυβέρνηση του Λιβάνου. Μέχρι το 2005, η νομοθεσία απαγόρευε στους Παλαιστινίους να εργαστούν σε 72 επαγγέλματα. Τώρα, ο αριθμός των απαγορευμένων επαγγελμάτων έχει μειωθεί σε 50.
Αλλά μέχρι σήμερα οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν να εργαστούν ως ιατροί, δημοσιογράφοι, φαρμακοποιοί ή δικηγόροι στο Λίβανο.
Η ειρωνεία είναι ότι είναι πολύ πιο εύκολο για έναν Παλαιστίνιο να αποκτήσει αμερικάνικη ή καναδική υπηκοότητα από το να αποκτήσει διαβατήριο σε αραβική χώρα. Στο παρελθόν, οι Παλαιστίνιοι που ζούσαν στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας είχαν ακόμα και το δικαίωμα να λάβουν ισραηλινή υπηκοότητα εάν παντρευόντουσαν με ισραηλινό υπήκοο ή εάν γινόταν επανένωση με τις οικογένειές τους εντός Ισραήλ.
Οι πολιτικοί του Λιβάνου συζητούν τώρα μια νέα νομοθεσία που θα έδινε «δικαιώματα» στους Παλαιστινίους για πρώτη φορά σε 62 χρόνια. Η νέα νομοθεσία περιλαμβάνει το δικαίωμα στην απόκτηση της περιουσίας, της κοινωνικής ασφάλισης και της ιατρικής περίθαλψης.
Λέγεται ότι πολλοί Λιβανέζοι αντιτίθενται στη νομοθεσία επειδή θα άνοιγε τον δρόμο για την ενσωμάτωση των Παλαιστινίων στη δική τους κοινωνία και θα γίνονταν βάρος για την οικονομία.
Οι έντονες συζητήσεις οδήγησαν το κοινοβούλιο να αναβάλλει την ψήφιση του νομοσχεδίου για τον άλλο μήνα.
Ο Nadim Khoury, Διευθυντής του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Watch) στη Βηρυτό είπε ότι «ο Λίβανος έχει απομονώσει τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες για υπερβολικά μεγάλο χρονικό διάστημα και το κοινοβούλιο πρέπει να αδράξει την ευκαιρία να γυρίσει σελίδα και να σταματήσει τις διακρίσεις εναντίον των Παλαιστινίων».
Ο Rami Khouri, γνωστός Λιβανέζος δημοσιογράφος έγραψε στην εφημερίδα «Daily Star» της χώρας του ότι «όλες οι αραβικές χώρες κακομεταχειρίζονται τους εκατομμύρια Άραβες, Ασιάτες και Αφρικανούς ξένους εργάτες οι οποίοι τυγχάνουν μεταχείρισης που δεν είναι καλύτερη από αυτή των ζώων ή των σκλάβων. Η κακομεταχείριση, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης και τα περιορισμένα δικαιώματα εργασίας, ασφάλισης και ιδιοκτησίας των Παλαιστινίων (στο Λίβανο) αποτελούν ένα μαύρο στίγμα».
Οι ξένοι δημοσιογράφοι δικαιολογούν συχνά την παράλειψη να μεταφέρουν τις ειδήσεις για τα δεινά των Παλαιστινίων στον αραβικό κόσμο κάνοντας αναφορά σε «θέματα ασφάλειας» και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην απόκτηση βίζας εισόδου σε αραβικές χώρες.
Αλλά αυτά είναι αδύναμα και απαράδεκτα επιχειρήματα δεδομένου ότι οι περισσότεροι θα μπορούσαν να γράψουν γι’ αυτά τα θέματα από την ασφάλεια των γραφείων και των σπιτιών τους στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Παρίσι. Εξάλλου, αυτό δεν κάνουν και οι περισσότεροι όταν γράφουν για την κατάσταση στη Δυτική Όχθη και την Λωρίδα της Γάζας;

Αρχική πηγή: http://fullcomment.nationalpost.com/2010/07/24/khaled-abu-toameh-the-palestinian-victims-no-one-talks-about/


Αναδημοσίευση: http://www.athensjerusalemnow.blogspot.com/


http://cohen.gr/newsite/index.php?option=com_content&view=article&id=1277:khaled-abu-toameh-l---------r&catid=34:middle-east&Itemid=60