«Σέχτα» ή σιχτίρι;

Δια χειρός "Πετεφρή"

Και μόνον ο τίτλος «Σέχτα Επαναστατών» δείχνει ελαφρά ασχετίλα του δημουργού του. Η λέξη «σέχτα» είναι δυσώνυμη, απαξιωτική. Σαν να λες «γκρουπούσκουλο». Εχει προέλευση θρησκευτική (μόνο σε μερικούς γαλλικούς εξεζητημένους χώρους το να είσαι σε σέχτα θεωρείται ότι κινείσαι υπό ψυχωτική παντοδυναμία). Πάντως, αν έλεγαν κάποιον «σεχταριστή» παλιά, ήταν αφορμή να του κόψουν την καλημέρα. Οπως δύσκολα χωνεύεται ο όρος «Οργάνωση Αναρχικών». Αν οι αναρχικοί είχαν οργάνωση και οι επαναστάτες σέχτες, θα ήταν από καιρό ...εκθέματα ενός Ιουρασικού μουσείου, δίπλα στους Τυραννόσαυρους.

Δεν ξέρω πώς προέκυψε (φαντάζομαι με αδιάσειστα κριτήρια) η σύνδεση της δολοφονίας Γκιόλια με την τρομοκρατία, αλλά αυτήν τη φορά η «Σέχτα» εκτός από το επιθετικό της ύφος, της παλιάς της προκήρυξης εννοώ, μάλλον παρουσιάζει άγνοια αντιπάλου, πράγμα παράξενο. Για την ακρίβεια, υποσχέθηκε σφαγές δημοσιογράφων μετά από ένα γάζωμα στην αυλή του Alter. Αλλά ο Γκιόλιας, που μετά από αρκετούς μήνες εμφανίζεται δολοφονημένος από τους συμβολικούς αντιπάλους του Alter, ήταν αντίπαλος του καναλιού, και μάλιστα εγγράφως, κατηγορώντας το παλιό του αφεντικό ότι κρύβει στοιχεία και δεν τα βγάζει στο φως, ακριβώς επειδή δουλεύει εκεί! Τι έπαθε λοιπόν η «Σέχτα»; Σκοτώνει κάποιον που με τον καταγγελτικό του ρόλο εμμέσως δικαιώνει τα δικά της χτυπήματα;

Οτι ο Γκιόλιας ήταν στοχοποιημένος, επειδή δεν έλεγε καλές κουβέντες γι' αυτό που καλύπτεται υπό τις γενικές έννοιες ο «χώρος» και το «κίνημα», δε λέει και πολλά για το στόχο αυτόν καθαυτόν, αφού η μισή Ελλάδα είναι ευθέως στοχευμένη και η άλλη μισή στεναχωριέται που δεν την έχουν βάλει στο σχετικό κατάλογο -η απαξίωση ενός πολίτη από τις δυνάμεις του «χώρου» του προσθέτει πόντους στην άσκηση κατεστημένης καριέρας- όπως παλιά, που αν δεν σε έκραζε ένα όργανο των κομμουνιστών, δε γινόσουνα ποτέ καλός φέρελπις εθνικόφρων και γερνούσες στον προθάλαμο του Σχεδίου Μάρσαλ.

Σήμερα, που η μισή Ελλάδα παριστάνει ότι δεν τρέχει και τίποτε, περπατώντας σε πόλεις με τα μισά μαγαζιά κλειστά και επιχειρώντας αυθημερόν εκδρομές στη θαλασσίτσα, αλλά και αρνούμενη να ασκήσει φανερά τεχνικές οικονομίας, επειδή οι οικογένειες αρνούνται να «ξεπέσουν» (τέτοια φρίκη) το σιωπηλό πλήθος που συνωστίζεται στις τράπεζες να πληρώσει τις τόγκες του, και οι ουρές διακόπτονται όλο και συχνότερα από κάτι απελπισμένους που φωνάζουν ενάντια στους υπαλλήλους, φαρμακωμένοι από την πίεση των εισπρακτικών εταιριών, αυτό που μας έλειπε είναι να στήσουμε σε βάθρο ακόμη έναν άτυχο της ζωής που πήγε τζάμπα κι άδικα. Ποτέ μη λησμονείτε ότι σε περιόδους διάλυσης οι κυβερνήσεις προσποιούνται ότι ψιχαλίζει κι ετοιμάζονται να ρίξουν κι άλλες επιβαρύνσεις στους τελειωμένους πολίτες, ενώ οι «ταγοί του Γένους» (μπρρρρ) μας έχουν τρελάνει στην άσκοπη φλυαρία, μηδέ της παρούσης στήλης εξαιρουμένης από αυτήν τη γλιτσερή πατρικότητα που αποπνέει καμιά φορά.

Το λες το σιχτίρι, λοιπόν, ή δεν το λες;