Γράφει η Λιάνα ΓούταΗ διαπίστωση ότι η παγκόσμια κοινότητα βρέθηκε σε μια περίοδο μεγάλης ύφεσης, έγινε με έναν αναπάντεχο και οδυνηρό τρόπο. Αλλά ακόμα κι όταν οι παγκόσμιες αναταράξεις μονοπωλούσαν την ειδησεογραφία, ακόμα και τότε η ελληνική κοινωνία μάλλον θεωρούσε ότι η μπόρα αφορά άλλους και όχι τους Έλληνες που... με τον έναν ή τον άλλο μαγικό τρόπο, καταφέρνουμε πάντα την τελευταία στιγμή να «βγαίνουμε λάδι»! Χαρακτηριστικότερο πρόσφατο παράδειγμα οι Ολυμπιακοί Αγώνες, που κόντρα σε όλους τους μαύρους οιωνούς και τις προβλέψεις, υλοποιήθηκαν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή με αξιοπρέπεια και επιτυχία. Ακόμα κι αυτό το καταγράψαμε στα θετικά μας! Ό, τι κι αν συμβεί, όσο κι αν ξαπλώνουμε σα τον τζίτζικα κάτω από τη χουρμαδιά και μένουμε έξω από χρόνους και προθεσμίες, όταν έρθει η τελευταία ώρα, η ψυχή του Έλληνα θα κάνει το θαύμα της αποστομώνοντας τους...«ξενέρωτους, οργανωμένους και αγχωτικούς βόρειους»! Ωστόσο, μόνο λίγα χρόνια μετά το καλοκαίρι του ολυμπιακού θριάμβου η ελληνική κοινωνία περνάει ένα σοκ και στέκεται αποσβολωμένη προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει την κρίση που την χτύπησε. Κρίση όχι μόνο οικονομική, αλλά συνολική κρίση αξιών, αντιλήψεων, νοοτροπιών, κεκτημένων. Κρίση αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης σε θεσμούς, σε κυβέρνηση, σε κόμματα, σε πολιτικούς. Όλα μοιάζουν να πρέπει να μπουν σε μια συζήτηση από μηδενική βάση.
Σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, οι πολίτες από τη μια παίρνουν αποστάσεις από ό,τι εκπροσωπεί το μέχρι τώρα πολιτικό σκηνικό, από την άλλη όμως αναζητούν να διατυπώσουν λόγο και άποψη λειτουργώντας ως ενεργοί πολίτες. Και αυτό το βήμα πρέπει να δοθεί στους ενεργούς, ανήσυχους και ευαισθητοποιημένους πολίτες. Πρέπει να δοθεί το βήμα στο πιο παραγωγικό, το πιο φωτεινό, το πιο πρωτοποριακό, το πιο πετυχημένο κομμάτι της κοινωνίας, μέσα από μια διαδικασία ελεύθερης έκφρασης ιδεών. Πρέπει να αναζητήσουμε τους άριστους του πνεύματος και της παραγωγής και να τους προκαλέσουμε να κάνουν τη γνώση και την εμπειρία τους προτάσεις, ιδέες και πολιτικό λόγο. Κι αυτό να γίνει, όχι κοιτώντας τους στενούς ελληνικούς ορίζοντες του σήμερα, αλλά με όρους μέλλοντος, μέσα σε ένα περιβάλλον που θα γίνεται όλο και περισσότερο παγκοσμιοποιημένο και αλληλοεξαρτώμενο. Το χρειάζεται η κοινωνία, το χρειάζεται η πολιτική του τόπου.
Οι δεξαμενές σκέψης ή κατά το πιο διαδεδομένο, τα γνωστά think tanks μπορούν να παίξουν έναν καταλυτικό ρόλο σε αυτή την αναζήτηση και διαμόρφωση της πολιτικής του μέλλοντος. Μέσα από τέτοιες ομάδες μπορούμε να κινητοποιήσουμε την ελίτ της επιστημονικής και τεχνοκρατικής γνώσης, της πολιτικής σκέψης, της κοινωνικής ευαισθησίας, την ελίτ της δουλειάς και του αποτελέσματος, να την επιστρατέψουμε να σκεφτεί και να προτείνει για όφελος της πολιτικής του μέλλοντος. Μιας ελίτ, που είναι αφοσιωμένη στην εργασία, την επιστήμη, την παραγωγή, την αριστεία και που κοιτά με δυσπιστία κόμματα, μηχανισμούς και συμβατικές πολιτικές, αλλά που μπορεί να αφουγκραστεί και να κατανοήσει αυτό που έρχεται και που μπορεί επίσης να προετοιμάσει το έδαφος για μια γόνιμη πολιτική....
