Δε θα ξεχάσω ποτέ το New Heaven της πολιτείας του Connecticut. Η μυρωδιά του φθαρμένου δέρματος της Chesterfield πολυθρόνας πάλευε μάταια να υπερκεράσει το απόλυτα σοφό άρωμα ενός San Cristóbal de la Habana. Κι όμως κάτι έχει αλλοιώσει την ερεθιστικά πνιγερή αυτή ανάμνηση. Το New Heaven είναι μια ήσυχη πόλη, είναι η πόλη που φιλοξενεί το πανεπιστήμιο του Yale. Όπως μια επίσης ήσυχη πόλη των 65000 κατοίκων, το Palo Alto της California φιλοξενεί το κολοσσιαίο πανεπιστήμιο του Stanford.
Στην ουσία βέβαια είναι αστείο να μιλάμε για φιλοξενία για τον απλούστατο λόγο πως οι πόλεις αυτές έχουν δομηθεί και εξακολουθούν να βρίσκονται στη σκιά των πανεπιστημιακών μονάδων τους. Τίποτα δε θα ήταν το ίδιο χωρίς τα υπερμεγέθη πνευμόνια των ιδρυμάτων αυτών. Τα βαριά ξύλινα κουφώματα άφησαν μια ριπή νόστου να φτάσει στα ευλογημένα από χιλιάδες ποικιλίες καπνού ρουθούνια μου.
Άφησα λοιπόν τη φεγγαρόσχημη κάφτρα να καίει τα δάχτυλά μου και σκεφτόμουν αν υπάρχει καταλληλότερη λέξη από το κοντόφθαλμη για να περιγράψει την εκπαιδευτική μας πολιτική και κυρίως τον πιο ευαίσθητο τομέα της. Αυτού του σχεδιασμού του εκπαιδευτικού στρατηγικού χάρτη, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Και ω του θαύματος συνειδητοποιώ πως βαδίζουμε στα σκοτεινά, πως οι σάλπιγγες δεν πρόκειται να ηχήσουν όσο σύντομα ήλπιζα. Τα βαριά χαρτιά της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μοιάζουν να προσαρμόζονται στις κατευθύνσεις της υδροκέφαλης κεντρικής διοίκησης. Μετσόβιο Πολυτεχνείο, ΑΣΟΕΕ, Φιλοσοφική Αθηνών, Νομική, Ιατρική Αθηνών και Θεσσαλονίκης, ΠΑΜΑΚ, πανεπιστημιουπόλεις ενσωματωμένες σε ήδη διαμορφωμένα και πυκνοκατοικημένα αστικά κέντρα. Και πάνω από όλα η καλλιέργεια μιας εν μέρει αν όχι απόλυτα δικαιολογημένης νοοτροπίας που υπαγορεύει πως όσο μεγαλύτερη η πόλη, τόσο σπουδαιότερες οι σχολές, τόσο αξιολογότεροι οι διδάσκοντες, τόσο πιο πλήρες το πρόγραμμα σπουδών. Μα μήπως η Χαΐδελβέργη είναι στην Αλεξάντερπλατς, η Οξφόρδη στο Σόχο;
Η μελέτη των υποβληθέντων από τους απόφοιτους λυκείων μηχανογραφικών δελτίων, μας δίνει μια πολύτιμη στατιστική πληροφορία. Οι υποψήφιο φοιτητές λοιπόν, φέρονται να διαλέγουν σχολές όχι με βάση το περιεχόμενο του κύκλου σπουδών τους, αλλά με βάση την έδρα τους. Δεν ήθελαν να επιβαρύνουν τους ίδιους και κυρίως τις οικογένειες του με τα έξοδα της συβτήισης ενός ακόμη σπιτικού μακριά από τηνπόλη τους και το πατρικό τους σπίτι. ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΓΙΟ ΑΙΤΗΜΑ ΓΙΑ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ; Μένουμε απλά στην από κοινού παραδοχή της χρησιμότητάς της και ταυτόχρονα αναγκάζουμε τα παιδιά μας να συμβιβαστούν πριν καν ψηφίσουν για πρώτη φορά. Αθήνα-Θεσσαλονίκη, άντε βαριά βαριά και Πάτρα-Βόλο-Λάρισα-Ηράκλειο-Αλεξανδρούπολη. Όπως λέμε ξερό ψωμί και λίγο τσίπουρο.
Στην αρχή του πανεπιστημιακού έτους θα φουντώσει πάλι η κουβέντα για τα τμήματα της επαρχίας και την χαμηλή ελκυστικότητά τους. Για να μη μπερδευτούμε τονίζω πως η πρόταση της κ. Υπουργού ήταν να γίνει πιο ελκυστικό το περιεχόμενο και ο τίτλος των σχολών αυτών ώστε να μη παρατηρείται το φαινόμενο των κενών θέσεων. Μαγαζάκι δηλαδή να κάνει ανακαινίσεις και να βγάζει τελάληδες για να προσελκύσει κόσμο. Η άλλη λύση φυσικά ήταν να γυρίσουν αρχικά τα παραρτήματα των σχολών που λειτουργούν στην επαρχία πίσω στη μαμά σχολή. Αυτό κι αν αποτελεί τον ορισμό της προόδου. Ράβε, ξήλωνε.
Φτάνω στην πρόταση για να μη το κουράζω άλλο. Για ποιο λόγο να μην μεταφερθούν αύτανδρες οι σχολές του κέντρου στη επαρχία; Αν το ζητούμενο είναι και η περιφερειακή ανάπτυξη και η αποσυμφόρηση των αστικών κέντρων, ποιος είναι ο λόγος που δεν έχουν αρχίσει να μεταφέρονται οι πολυπληθέστερες σχολές της χώρας στα πιο ευάλωτα, μικρά χωριά της επικράτειας; Η ορεινή Φθιώτιδα να υποδεχτεί στην περιφέρειά της την ΑΣΟΕΕ, το Μετσόβιο Πολυτεχνείο ένεκα ονόματος να μεταφερθεί στον νομό Ιωαννίνων και τα λοιπά. Μέχρι τη στιγμή που και το πανεπιστήμιο Μπελοκομίτη Αγράφων να είναι ο ευσεβής πόθος χιλιάδων υποψηφίων φοιτητών. Αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να ξεβολευτούν πολλοί με πρώτους και καλύτερους τους καθηγητές των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, που θα προτιμούσαν να έχουν την έδρα τους στη γειτονιά τους από το να κάνουν το αγροτικό τους στα κορφοβούνια. Και όχι μόνο αυτοί.
Όταν οι θεσμοί καταρρεύσουν, η ουσιαστική παιδεία θα είναι το ασφαλέστερο καταφύγιο όλων μας. Στο φέρετρο του Παλαμά είπε ο Ποιητής πως ακουμπά όλη η Ελλάδα, στο φέρετρο της ελληνικής εκπαιδευτικής διαδικασίας όμως, ΤΟΝ ΑΚΟΥΜΠΑΕΙ όχι μόνο όλη η Ελλάδα άλλα και η Ευρώπη και όποιος προλάβει.
http://www.ramnousia.com/
