Ήταν βέβαια η ομιλία του Σαμαρά στη ΔΕΘ πολύ καλή. Όμως μία ομιλία από μόνη της δεν λέει τίποτα, ούτε προσφέρεται για ασφαλή συμπεράσματα αφού κατ’ αρχήν είναι ένας μονόλογος και δεύτερον μπορεί να χρησιμοποιεί ωραίες και στρογγυλεμένες απόψεις, εμπνευσμένες φράσεις ή δυνατά συνθήματα για να χαϊδεύει αυτιά.
Εκείνο αντίθετα που έκανε την απόλυτη εντύπωση ήταν....
η εξαντλητική τρίωρη συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά ενώπιον σκληρών δημοσιογράφων των ΜΜΕ της κρατικοδίαιτης άρχουσας ολιγαρχίας. Από την βάσανο των ερωτήσεων αυτών των δημοσιογράφων δεν ξεφεύγεις με τίποτα αν δεν έχεις τεράστιο ιδεολογικό και προσωπικό υπόβαθρο. Εδώ ακριβώς ολόκληρη η Ελλάδα έζησε τρεις ώρες καρφωμένη στους τηλεοπτικούς δέκτες, παρακολουθώντας να γεννιέται ένας νέος ηγέτης της Κεντροδεξιάς παράταξης, απλός, γήινος που όμως ταυτόχρονα ήξερε τι ακριβώς ήθελε και γνώριζε πολύ καλά αυτό που ήθελε να πει. Είχε απαντήσεις για όλες τις ερωτήσεις, δεν απέφυγε καμία, είχε σωστές και συγκροτημένες απόψεις και πάνω απ’ όλα έδειχνε να τον συναρπάζει και να τον ευχαριστεί η ίδια η συζήτηση. Έδειξε απόλυτα προσγειωμένος και προσπάθησε με ρεαλιστικές λύσεις να δώσει απαντήσεις σε οξύτατα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα. Δεν έδειξε να βιάζεται να κυβερνήσει και ταυτόχρονα δεν αρνήθηκε για τη σωτηρία της πατρίδας ακόμα και συμμετοχή σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θα είχε όμως λύσεις και προοπτική.
Είδαμε με έκπληξη να κερδίζει ακόμα και ανθρώπους που δεν τον συμπαθούσαν προηγουμένως.
Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι:
Ναι, η Κεντροδεξιά είναι εδώ και έχει ηγέτη.
Ναι, η χώρα έχει σίγουρα εναλλακτική λύση.
Ναι, υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ.
