Δύσκολα θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς με το άρθρο του Αντώνη Σαμαρά για τον κοινωνικό φιλελευθερισμό (σας συνιστούμε να το διαβάσετε εδώ). Μετά τη διάψευση των σοσιαλιστικών ιδεολογιών και προ του κινδύνου να επικρατήσει το άλλο άκρο, δηλαδή ο άκρατος Νεοφιλελευθερισμός που προωθεί το ΠΑΣΟΚ και τα εξαπτέρυγά του, ο οποίος και θα διαλύσει εντελώς τη μεσαία τάξη υπέρ της ολιγαρχίας του πλούτου, η ιδέα του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού είναι μονόδρομος
Όμως για να μπορέσει να επικρατήσει....
ο «ευαίσθητος» κοινωνικός φιλελευθερισμός και να έχει αποτέλεσμα, θα πρέπει να έχει ισχυρή στήριξη. Δηλαδή θα πρέπει να τεθεί η εφαρμογή του κάτω από ουσιαστικό κοινωνικό έλεγχο. Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και διανομής των αγαθών, που πρέσβευε ο υπαρκτός σοσιαλισμός, απέτυχε παταγωδώς και δεν μπορούμε πλέον να συζητάμε για πισωγυρίσματα. Μπορούμε όμως και πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει ουσιαστικός κοινωνικός έλεγχος πάνω στη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς, ώστε η αγορά να μην λειτουργεί ασύδοτα. Διαφορετικά οι νόμοι της αγοράς θα οδηγήσουν σε στρεβλώσεις και θα μετατοπίσουν τα σημεία ισορροπίας προς την πλευρά της ολιγαρχίας του πλούτου, καταστρέφοντας τη μεσαία τάξη και δημιουργώντας μια περιθωριοποιημένη κοινωνία. Αυτό πρέπει να αποφευχθεί. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα νέο αναπτυξιακό κοινωνικό μοντέλο, μέσα από έναν αναγκαστικό κοινωνικό μετασχηματισμό που θα δίνει μέγιστες δυνατότητες ανάπτυξης στη μεσαία τάξη.Σε καμία περίπτωση όμως, όπως είπαμε, δεν μπορεί να γίνει αυτό, αν δεν υπάρξει ουσιαστικός κοινωνικός έλεγχος πάνω στη λειτουργία της αγοράς. Δηλαδή αν δεν υπάρξει ουσιαστική δημοκρατία. Αν δηλαδή δεν συμμετέχουν οι ίδιοι οι πολίτες ενεργά τόσο στη λήψη των αποφάσεων όσο και στον έλεγχο της εφαρμογής των ληφθέντων αποφάσεων. Όπως όμως έχουν τα πράγματα σήμερα, με αυτό το πολιτικό σύστημα που υπάρχει, δεν μπορεί να έχει ουσιαστικά αποτελέσματα ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, καθώς και η διάσωση και ανάπτυξη της μεσαίας τάξης. Το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο.
Το πολιτικό μας σύστημα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας είναι γνωστό σε όλους ότι είναι ένα ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα και μάλιστα αυτονομημένο από την κοινωνία. Οδήγησε σε μια κοινωνία με μια ισχυρή κοινωνική τάξη που αποτελείται από κρατικοδίαιτα οικονομικά συμφέροντα, τα οποία ελέγχουν και τα ΜΜΕ και από ορισμένες πολιτικές οικογένειες που κάνουν όλο το παιχνίδι υπέρ των συμφερόντων τους και σε βάρος της κοινωνίας. Αυτό λοιπόν το πολιτικό σύστημα, πιστεύουμε ότι δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελέσει σταθερή και αμετακίνητη παράμετρο που δεν πρέπει να θιγεί.
Conditio sine qua non
Απεναντίας, θα πρέπει όλοι μας και πάνω απ’ όλους ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς, να αντιληφθούμε ότι η αλλαγή του είναι Conditio sine quanon (όρος άνευ του οποίου δεν) μπορεί να εφαρμοστεί αποτελεσματικά κανένα πρόγραμμα και καμία ιδέα.
Εδώ απαιτείται μια παλλαϊκή εγρήγορση για να ξεφύγουμε από τη συνεχή κατάρρευση και για να επιτευχθεί αυτό μόνο με ουσιαστικό κοινωνικό έλεγχο, δηλαδή με τη συμμετοχή του ίδιου του πολίτη στα κέντρα λήψης των αποφάσεων και του ελέγχου της εφαρμογής των ληφθέντων αποφάσεων επιτυγχάνεται.
Αυτό φυσικά απαιτεί κατάργηση του ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και αντικατάστασή του με ένα πιο δημοκρατικό και στιβαρό πολιτικό σύστημα.
Το έχουμε πει κατ’ επανάληψη. Αν ο Αντώνης Σαμαράς προσπαθήσει μέσα από το ισχύον πολιτικό σύστημα να επιφέρει αλλαγές, απλά θα μετατραπεί, χωρίς να το θέλει, σε έναν ακόμα διαχειριστή του, όπως και οι προκάτοχοί του.
Οι συνθήκες σήμερα προσφέρονται για αλλαγές και ο λαός, που έχει βαρεθεί τα δύο κόμματα εξουσίας, αυτή τη φορά είναι έτοιμος να προχωρήσει πιο πέρα.
Αυτή η ευκαιρία δεν πρέπει να χαθεί.
