Θέλουμε ανάπτυξη, δηλαδή ανταγωνιστική παραγωγή, αλλά ποιος θα την κάνει; Μήπως το κράτος; Αυτός ο τρόπος απέτυχε τόσο στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, όσο και στη δική μας χώρα. Ποιος άλλος θα κάνει παραγωγή; Μήπως ο μικροβιοτέχνης της γειτονιάς, ο μικροαγρότης που γίνεται εύκολο αντικείμενο εκμετάλλευσης από τον μεσάζοντα ή εκείνος που...
έχει κάποια δωμάτια και μισθώνει στους τουρίστες; Μήπως θα κάνει παραγωγή ο δικηγόρος, ο συμβολαιογράφος, ο μηχανικός, ο γιατρός ή ο δημόσιος υπάλληλος. Όλοι αυτοί είναι βοηθητικά πρόσωπα της παραγωγής.Για να γίνει γρήγορη ανάπτυξη απαιτείται καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Να μην κοροϊδευόμαστε άλλο. Απαιτείται ο ξορκισμένος σ’ αυτόν τον τόπο καπιταλισμός. Όμως για να γεννηθεί καπιταλισμός απαιτούνται συνθήκες «θερμοκηπίου». Δηλαδή να βρεθούν κλεισμένα στον ίδιο χώρο δύο στοιχεία: Εργασία και Κεφάλαιο, τα οποία θα αναγκαστούν να αλληλοπυροδοτηθούν. Θα πρέπει να υπάρξει άφθονη προσφορά εργασίας και κεφάλαια έτοιμα προς επένδυση. Μια φορά στην ιστορία μας αναπτύξαμε στοιχεία καπιταλισμού και από τότε ζούμε ακόμα. Στοιχεία καπιταλισμού εμφανίστηκαν στην Ελλάδα μετά την μικρασιατική καταστροφή όταν βρέθηκαν εγκλωβισμένα στη χώρα το ελληνικό μεταπρατικό κεφάλαιο της διασποράς και ενάμιση εκατομμύριο εξαθλιωμένοι πρόσφυγες από την Μικρά Ασία.
Σήμερα, απ’ ότι φαίνεται, η εργασία θα υπάρχει σε λίγο καιρό άφθονη. Από το ένα μέρος οι Έλληνες που απολύονται και από το άλλο οι εξαθλιωμένοι οικονομικοί μετανάστες θα δημιουργήσουν την κατάλληλη υπερπροσφορά εργασίας. Τα κεφάλαια όμως για να έρθουν στη χώρα δεν θα κάνουν ελεημοσύνη. Θα πρέπει να βρούν κατάλληλο έδαφος δημιουργίας κερδών ή υπερκερδών αν θέλετε. Εδώ η Πολιτεία θα πρέπει άμεσα να αποφασίσει. Θα εξασφαλίσει τις κατάλληλες συνθήκες μέσα στο «θερμοκήπιο», δηλαδή θα ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του κεφαλαίου ή όχι; . Αν υπάρχουν μεγάλοι φόροι, γραφειοκρατία, μίζες και υπερπροστατευτισμοί της εργασίας δεν γεννιέται καπιταλισμός. Τα κεφάλια φεύγουν και πάνε αλλού.
Είχαμε πει και σε προηγούμενη ανάρτηση ότι θα πρέπει ταυτόχρονα το παραγόμενο προϊόν να είναι ανταγωνιστικό και στο εξωτερικό. Όμως μέχρι η ελληνική παραγωγή να αποκτήσει τις υποδομές και την ανάλογη ποιότητα στα παραγόμενα προϊόντα για να γίνει ανταγωνιστική στο διεθνές εμπόριο, θα πρέπει να επιστρέψουμε στη δραχμή, η οποία και θα χρησιμοποιηθεί αρχικά ως όπλο διεθνούς ανταγωνισμού.
Ρωτάμε όμως: Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε συμβιβασμούς σε σχέση με την προστασία της εργασίας και των αμοιβών στον ιδιωτικό τομέα; Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε συμβιβασμούς με μια αναπόφευκτη μόλυνση του περιβάλλοντος; Τα περί πράσινης ανάπτυξης είναι προπαγανδιστικά παραμύθια για αφελείς. Είμαστε έτοιμοι να μειώσουμε τον δημόσιο τομέα ή να τον κάνουμε μη ελκυστικό ώστε να αποβληθεί δια παντός το όνειρο του κάθε Έλληνα να προσληφθεί στο Δημόσιο;
Αν είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τα πιο πάνω, τότε είμαστε έτοιμοι και για καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης.
Εμείς πάντως, δεν είμαστε έτοιμοι να γυρίσουμε στο Μεσαίωνα.
