Η ιστορία της Ευρώπης επανέρχεται με ορμή.

Αν κάποιος Αμερικανός περπατήσει στους δρόμους του Μονάχου, του Στρασβούργου, και της Βιέννης, θα καταλάβει αμέσως το γιατί οι Ευρωπαίοι, τη τελευταία δεκαετία, πίστεψαν πως έφτασε το τέλος της ιστορίας τους. Δεν υπάρχουν πουθενά στρατιώτες, τα υπαίθρια καφέ είναι γεμάτα κόσμο, η μόδα, οι διακοπές, και το σεξ, κυριαρχούν στις διαφημιστικές γιγαντοαφίσες. Και σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, όπου παντού κυκλοφορούν θηριώδη ενεργοβόρα τζιπ και SUV, στην Ευρώπη κυριαρχούν οι μοτοσικλέτες, τα ηλεκτρικά τρένα, και άπειρα μικροσκοπικά οικονομικά αυτοκίνητα.
Είναι λοιπόν πολύ φυσικό..

.να υπάρχει μια αίσθηση ικανοποίησης και ολοκλήρωσης μεταξύ των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών. Αυτό που πιστεύουν είναι ότι μια ήρεμη πανευρωπαϊκή ομοιομορφία έχει επιτέλους αντικαταστήσει δυο χιλιετίες πολέμων και επαναστάσεων. Σήμερα, όλοι έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν  ένα μικρό διαμέρισμα, ένα μικρό αυτοκίνητο, μια θέση στο δημόσιο, μια καλή σύνταξη, και προ πάντων ειρήνη. Και ως αντάλλαγμα, απλά συναινούν σε μια ευχάριστη κεντροαριστερή πολιτική.
Κάτω όμως από την επιφάνεια της ΕΕ, λίγοι είναι αυτοί που θυμούνται τη πραγματική φύση του ανθρώπου, η οποία ποτέ δεν αλλάζει, και που οι νόμοι της δεν υποχωρούν ούτε για χάρη των Ευρωπαίων. Έτσι, η ελληνική οικονομική κατάρρευση, σε συνδυασμό με τα τρομακτικά δάνεια  που θα πρέπει να αποπληρωθούν, έχουν εξοργίσει και φοβίσει τους πιστωτές της βόρειας Ευρώπης. Ακόμη και οι πιο φανατικοί υπέρμαχοι της ευρωπαϊκής ενοποίησης, άρχισαν να αναθεωρούν την εικόνα μιας ΕΕ που προσφέρει άφθονα προνόμια και παροχές, αλλά που δεν έχει βρει έναν ικανοποιητικό τρόπο για να πληρώνονται αυτά τα αγαθά. Είναι, λένε,  άλλο πράγμα να παίρνεις χρήματα από τους πλούσιους Γερμανούς και Αυστριακούς για να τα δίνεις στους φτωχούς συμπατριώτες τους, και άλλο πράγμα να πληρώνουν οι εργασιομανείς Γερμανοί και Αυστριακοί για τους Έλληνες , τους Ιταλούς και τους Ισπανούς, που λατρεύουν τον μεσημεριανό τους υπνάκο. Έτσι, παρά την αισιόδοξη ρητορική, οι αρχαίες διαφορές κουλτούρας, γλώσσας, και εθνότητας, στέκονται σήμερα εμπόδια στα ιδανικά μιας ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Όμως η γκρίνια για τα χρέη της νότιας Ευρώπης δεν είναι το μόνο πρόβλημα της ΕΕ. Για παράδειγμα, γιατί το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος καταλήγει τόσο συχνά σε μείωση πληθυσμού, αθεϊα, και χαμηλή παραγωγικότητα; Ίσως, αν όλοι καταλήγουμε το ίδιο, άσχετα από τις προσπάθειες ή τις ικανότητες, τότε θα πρέπει να απολαμβάνουμε τη ζωή εδώ και τώρα. Γιατί να κάνουμε θυσίες για τα παιδιά μας, ή να αφήσουμε κάτι στην άκρη για τους κληρονόμους μας, ή να ανησυχούμε για την επόμενη ζωή; Όσο πιο πολύ μιλάει η ΕΕ για παγκόσμια φροντίδα, τόσο οι πολίτες της θα αποφεύγουν να τεκνοποιούν. Είναι επίσης παράξενο πως όσο περισσότεροι Ευρωπαίοι σπεύδουν να επισκεφτούν τους αρχαίους μεγαλειώδεις καθεδρικούς ναούς, τα εντυπωσιακά μουσεία και τις μεσαιωνικές επαύλεις, ικανοποιώντας την ενδόμυχη ανθρώπινη όρεξη για την απόλαυση της τέχνης, της αρχιτεκτονικής, και της θρησκευτικής  ολοκλήρωσης, τόσο πιο απίθανο φαίνεται να ξανακτιστούν ποτέ τέτοιου είδους πολιτικά μη ορθά μνημεία, όπως ένα κάστρο στο Ρήνο, ή ένας καθεδρικός ναός αλλού.
Πολλά λέγονται για την ευρωπαϊκή πολυπολιτισμικότητα, τη θέληση δηλαδή να επιτρέπεται στους μουσουλμάνους από το Πακιστάν, τη Τουρκία, και τη Μέση Ανατολή, να ζουν τις ξεχωριστές τους ζωές, χωρίς να εξαναγκάζονται να αφομοιωθούν πλήρως στην ευρωπαϊκή κοινωνία. Αυτή όμως η ανοχή, απλά αντανακλά τους ευρωπαϊκούς φόβους για το ριζοσπαστικό Ισλάμ και τη τρομοκρατία. Παρά τα μεγάλα λόγια των Ευρωπαίων περί προοδευτισμού, ελευθερίας του λόγου, φεμινισμού, δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, κλπ. όλα αυτά εξαφανίζονται μόλις οι ακραίοι μουσουλμάνοι αρχίζουν να απαιτούν το νόμο της Σαρία, να δαιμονοποιούν τους γκέϊ, και να απειλούν τους Ευρωπαίους γελοιογράφους ή  μυθιστοριογράφους. Είναι σαν η Ευρώπη να χαίρεται για τη πολυπολιτισμικότητα της, όσο αυξάνονται τα εθνικά γκέτο, και όσο περισσότερο αυξάνεται η οργή των γηγενών εναντίον των μεταναστών.
Η Ευρώπη είναι ισχυρό μέλος του ΟΗΕ και άλλων διεθνών Οργανισμών. Όμως αυτή η ουτοπική διεθνής παρουσία εξαρτάται από τη προστασία που της παρέχουν οι ΗΠΑ και ο στρατός τους. Αλλιώς, θα υπήρχε ανάγκη για κοστοβόρα ευρωπαϊκά στρατεύματα, και θα υπήρχε πάντα κάποια εξωτερική απειλή. Οι Ευρωπαίοι τα ξέχασαν όλα αυτά, όμως επειδή οι ίδιοι δεν ψάχνουν το πόλεμο, αυτό δεν σημαίνει πως δεν τους ψάχνει αυτός.
Εν ολίγοις, εξαιτίας της αυτοκαταστροφής της Ευρώπης στη διάρκεια του Β`ΠΠ και των τεράτων του φασισμού και του κομμουνισμού που τους βασάνισαν, οι Ευρωπαίοι θεώρησαν πως μπορούν να αλλάξουν την ανθρώπινη φύση μέσω της δημιουργίας ενός πανευρωπαίου πολίτη, που θα λειτουργούσε με σοφία και φροντίδα. Και αντί να ασχοληθούν με τις ανθρώπινες αμαρτίες, οι σοφοί της Ευρώπης τις θεώρησαν ως  έννοιες ξεπερασμένες.
Η ιστορία όμως της Ευρώπης επανέρχεται με ορμή. Από την μεσογειακή χρεοκοπία, την απειλή του ριζοσπαστικού Ισλάμ, τη δημογραφική παρακμή, στους νέους κινδύνους που αναδύονται στον διεθνή ορίζοντα. Και απομένει μια μόνο ερώτηση για την Αμερική: Σε μια εποχή που η Ευρώπη ανακαλύπτει την αποτυχία της σοσιαλδημοκρατίας, γιατί οι ΗΠΑ προσπαθούν να την εφαρμόσουν στα δικά τους;

Πάνος Ροίδης  (από S.A. – ihavenet.com)
...
Προσθήκη: το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στο http://www.antinews.gr/?p=67504&cpage=1