Όταν ο τρίτος στην κομματική ιεραρχία του κινέζικου κόμματος, πρωθυπουργός Γουέν Τζιαμπάο, έρχεται στην Αθήνα να συζητήσει με ένα κράτος–μπαταχτσή που χρωστάει στην Κίνα 21.000.000 ευρώ από επιστροφές φόρων, είναι ίσως φυσικό (βεβαίως όχι έξυπνο) να οδηγηθεί κάποιος και στις εξής δύο σκέψεις. Ότι μάλλον οι Κινέζοι πολιτικοί είναι ηλίθιοι ή ότι έρχονται ως σύντροφοι να ενισχύσουν τους συντρόφους του ΠΑΣΟΚ από συναισθηματικούς
λόγους...
Επειδή όμως αποδεδειγμένα η Κίνα και ιδιαίτερα η συγκεκριμένη πολιτική της ηγεσία έχει ταράξει τα οικονομικά ύδατα του πλανήτη και έχει βάλει και τους Αμερικανούς ακόμη στο δίλημμα αν τους παίρνει και πόσο τους παίρνει να τα βάλουν με τους Κινέζους (όσο τους υπονομεύουν το δολάριο) μάλλον δεν θα πρόκειται για ηλιθίους.
Σε ό,τι αφορά τώρα τα περί συντρόφων και σοσιαλισμού ας τα αφήσουμε να τα αναλύσουν τα παιδιά του δημοτικού σχολείου για να περνούν τις ώρες τους στα διαλείμματα...Επειδή λοιπόν οι Κινέζοι δεν είναι ηλίθιοι, ας δεχθούμε πως οι παρελάσεις των κορυφαίων πολιτικών και οικονομικών παραγόντων της Κίνας στην Αθήνα έχουν πολύ ιδιαίτερο νόημα. Πολύ πιο σημαντικό από τις συμφωνίες που υπογράφηκαν.
Γιατί οι διακρατικές συμφωνίες του τύπου αυτού περιέχουν κυρίως ευχές (κατά το μεγαλύτερο μέρος) και ορισμένες φορές κάποιες προθέσεις.
Δεν δείχνουν ποτέ μελλοντικές πράξεις και συγκεκριμένες διαθέσεις.
Αυτά θα ακολουθήσουν.
Και θα ακολουθήσουν μόνο εάν η χώρα, στην οποία ενδιαφέρονται να επενδύσουν, έχει εκτός από επενδυτικό και επιχειρηματικό ενδιαφέρον και αντίστοιχη σοβαρότητα.
Έτσι (όπως έχει φανεί μέχρι τώρα) λειτουργούν οι Κινέζοι. Έτσι μόνο θα δούμε Κινέζικες επενδύσεις. Έτσι μόνο θα δούμε πράξεις και συγκεκριμένες συμφωνίες. Μόνο αν αυτή την φορά δείξουμε σοβαρότητα.
Μόνο αν σταματήσουμε να νομίζουμε ότι είμαστε σοσιαλιστές και σαν σοσιαλιστές έχουμε το δικαίωμα να ζητάμε την κατανόηση των επενδυτών μιας επίσης σοσιαλιστικής χώρας στις ανοησίες μας και την ανικανότητά μας να συνεννοηθούμε ως κυβέρνηση και αντιπολίτευση και να βγάλουμε ένα και μόνο πρόσωπο προς τα έξω.
Η πολιτική ηγεσία του Πεκίνου κάνει προς το παρόν την «πάπια» (που την γνωρίζει πολύ καλά...). Και προσποιείται ότι δήθεν αγνοεί το ελληνικό κράτος-μπαταχτσή και τους διπρόσωπους πολιτικούς που άλλα λένε ως αντιπολίτευση και άλλα επιδιώκουν ως κυβέρνηση.
Ας το προσέξουμε αυτό και ας μην μείνουμε στην προσποιητή ευγένεια τους και την αναγκαστική ανεκτικότητα στους βλακώδεις πολιτικούς και οικονομικούς χειρισμούς των κυβερνήσεων των τελευταίων ετών.
Ας μην θεωρήσουμε κατανόηση τη σιωπή των Κινέζων στους συνδικαλιστικούς τραμπουκισμούς του Λιμανιού του Πειραιά που μας διέσυραν διεθνώς και έδειξαν την πολιτική μας γύμνια.
Οι Κινέζοι γνωρίζουν πολύ καλά τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα με λεπτομέρειες που δεν φαντάζεσθε. Αρκεί να σκεφτούμε ότι μόνο στο Εμπορικό Επιμελητήριο Αθηνών έχουν γραφτεί ως μέλη πάνω από 10.000 Κινέζοι μικροέμποροι που έχουν μαγαζιά στην Ελλάδα. Και αν θέλουν μπορούν ακόμη και δικό τους πρόεδρο να βγάλουν...
Άρα η κυβέρνησή τους δεν περιμένει πληροφορίες μόνο από τις εφημερίδες και την Πρεσβεία. Δεν είναι της στιγμής να αναλύσουμε την πραγματική επενδυτική (προφανώς και πολιτική) σκοπιμότητα της Κινέζικης κυβέρνησης στην Ελλάδα γιατί ίσως πάρει και το χαρακτήρα της γκρίνιας, πράγμα που είναι, προς το παρόν, ανεπίτρεπτο και από τα μέσα ενημέρωσης. Εάν χρειαστεί θα το κάνουμε.
Αυτό όμως στο οποίο θα επιμείνω είναι ότι αν θέλουμε επενδύσεις από την Κίνα οφείλουμε να σοβαρευτούμε ακόμη περισσότερο. Γιατί η Κίνα θέλει πράγματι να κάνει επενδύσεις και να αξιοποιήσει το ελληνικό έδαφος για πολλούς λόγους. Και εμείς έχουμε ανάγκη από επενδύσεις εδώ και τώρα. Έχουμε ανάγκη από αναστροφή της κρίσης εδώ και τώρα. Έχουμε ανάγκη από νέες θέσεις εργασίας σήμερα και όχι κάποτε στο μέλλον... Γιατί διαφορετικά θα πεινάσουμε χειρότερα από τους Αλβανούς της περασμένης δεκαπενταετίας.
Οφείλουμε ακόμη (δεν το λέω καθόλου τυχαία αυτό) να σοβαρευτούμε και με τις επενδύσεις του Κατάρ. Γιατί μόνο το Κατάρ (για δικούς του επίσης λόγους) είναι αποφασισμένο να φέρει Αραβικά κεφάλαια στην Ελλάδα. Σοβαρές επενδυτικές προθέσεις έχει ακόμη και το Ισραήλ. Αν δεν το δούμε αυτό όπως και αν δεν δείξουμε σοβαρότητα στους Άραβες και στους Κινέζους, τότε ας ξεχάσουμε την υπόθεση επενδύσεις και θέσεις εργασίας. Ας ξεχάσουμε τη βιομηχανική και ενεργειακή Ελλάδα.
Και ας πιαστούμε στο χορό... Και με ένα Καλαματιανό ή ένα νησιώτικο ας αποχαιρετίσουμε, κουνώντας το μαντήλι, και τους τελευταίους ξένους επενδυτές που δίνουν ακόμη δουλειά στην Ελλάδα. Όση και όποια δουλειά αν είναι αυτή.
Εάν δεν δείξουμε σοβαρότητα ας μην μας φανεί περίεργο όταν, ίσως και από το 2011, πίνουμε Κόκα-Κόλα Βουλγαρίας και λεμονάδες–πορτοκαλάδες Τουρκίας.
Ούτε να απορήσετε όσοι ζητήσετε να εργαστείτε σε μεγάλα σημερινά ενεργειακά συγκροτήματα ή σε συγκροτήματα ελληνικών βιομηχανικών προϊόντων όταν υποχρεωθείτε να μιλάτε και Αλβανικά, Βουλγάρικα, Τούρκικα, Ρουμάνικα, Τσέχικα ή μέχρι και Σκοπιανά για να προσληφθείτε μιας και οι έδρες των επιχειρήσεων αυτών θα είναι τότε σε χώρες φορολογικών συντελεστών μέχρι 10-15%.
george.kraloglou@capital.gr
http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1058787
