Η ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΕΠΙΔΗΜΙΑ: Η κίτρινη γάγγραινα στις παρυφές της Ευρώπης, η Cosco, η ασιατική ανάπτυξη, οι ύπουλες κινήσεις του Καρτέλ, τα διλήμματα της Ελλάδας, η αντίσταση των Πολιτών της, η άρνηση χρέους και η «Καλλικράτεια» λύση
Κατ’ αρχήν επιθυμούμε να διευκρινίσουμε, έτσι ώστε να γίνει απόλυτα κατανοητή η θέση μας σε σχέση με όλα τα κείμενα μας ότι, αναφερόμενοι στην έκφραση «πατριωτισμός», δεν εννοούμε φυσικά την «ολοκληρωτική» εκείνη στάση, η οποία θέτει ένα έθνος υπεράνω της...
Ανθρωπότητας – πόσο μάλλον υπεράνω των βασικών αρχών της Αλήθειας και της Δικαιοσύνης (όπως συνέβαινε, για παράδειγμα, στην κάποτε ναζιστική Γερμανία).
Μακριά από το «εθνικιστικό» αυτό «σύμπλεγμα», λέγοντας πατριωτισμός εννοούμε το φλογερό, μη φυλετικό, μη ρατσιστικό καλύτερα ενδιαφέρον που έχει κανείς για τη χώρα του, το οποίο έχει σχέση τόσο με την πνευματική, όσο και με την υλική ευημερία του έθνους του – σε καμία περίπτωση με την κυριαρχία του επάνω σε άλλα έθνη, κατά τα αρνητικά «πρότυπα» των ολοκληρωτικών «καθεστώτων» (φασισμός, απολυταρχικός καπιταλισμός κλπ). Αυτόν τον αυτονόητο «πατριωτισμό» θα επιθυμούσαμε να έχουν όλοι οι πολιτικοί μας, όταν «διαπραγματεύονται» το μέλλον των Πολιτών της χώρας τους.
Περαιτέρω, θεωρούμε σκόπιμο τον «εμπλουτισμό» της εισαγωγής μας με ένα χαρακτηριστικό κείμενο, μέρος ενός βιβλίου/ντοκουμέντου, το οποίο γράφτηκε πρόσφατα από τον R.Saviano – μεταξύ άλλων, αναφορικά με την «μυστική» εισβολή της Κίνας στην Ιταλία και από εκεί σε ολόκληρη την ΕΕ. Ουσιαστικά βέβαια δεν πρόκειται για μία απλή επεκτατική κίνηση της μεγάλης αυτής χώρας, αλλά για μία «επιδημική μόλυνση» τεραστίων διαστάσεων – ένα είδος «θανατηφόρου βιοχημικού ιού», με το οποίο «εμβολίασε» το Καρτέλ την ΕΕ. Πιθανολογούμε ότι, οι στόχοι του φονικού αυτού ιού, είναι
(α) η «παράλυση» των απασχολουμένων – δηλαδή, ο συνεχής περιορισμός των μισθών, γενικά των εισοδημάτων των μη προνομιούχων κοινωνικών τάξεων, χωρίς απεργιακές κινητοποιήσεις, συνδικαλιστικές διεκδικήσεις κλπ,
(β) η εξαθλίωση, η «κατάργηση» καλύτερα της μεσαίας τάξης, η οποία διατηρεί συνήθως την κοινωνική συνοχή (όπως συνέβη στις Ασιατικές τίγρεις, στη Βραζιλία κλπ)
(γ) η δημιουργία συνθηκών ανελέητου ανταγωνισμού χωρίς όρια - μεταξύ των εργαζομένων, αλλά και των επιχειρήσεων, οι οποίες παράγουν εμπορεύματα για τις πολυεθνικές (φασόν), καθώς επίσης
(δ) η δια της βίας επιβολή των δέκα εντολών του νεοφιλελευθερισμού, με τη βοήθεια των συνδίκων του διαβόλου.
διαβάστε τη συνέχεια, εδώ
