"Τις πταίει" επιτέλους, για το σημερινό πολιτικό άγος;

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Από πολλές πιθανές και απίθανες μεριές μπορεί κανείς ν’ αγγίξει τη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα. Την πραγματικότητα που βιώνουμε εμείς, οι εύκολα ή δύσκολα επιβιώνοντες της φοβερής κρίσης. Μα, ας προσπαθήσουμε πάλι… Ίσως να μην έχουμε φτάσει στο απόλυτο τέλμα, στο σημείο ναδίρ. Ας ξαναδούμε τα πράγματα… Και, τι πειράζει άλλωστε, να προσθέσουμε ακόμα μία εκδοχή στο μικρό – ή για τους περισσότερους μεγάλο – αυτό δράμα;

Ήδη πέρασε ένας χρόνος, από την δι’ επισήμων χειλέων, δημόσια παραδοχή της διαφθοράς μας… Πρόσφατα, η κυβέρνησή μας υπό τον Γιώργο Παπανδρέου γιόρτασε τα πρώτα της γενέθλια. «Να τα τετραπλασιάσουμε!», ευχήθηκαν από καρδιάς οι εκατόν-εξήντα βουλευτές της. Ερήμην, πάντως, της πλειοψηφίας του λαού. Οι το πρότερον «σοσιαλιστές» και νυν «SOS, οι ληστές»! Μέσα σ’ αυτόν τον χρόνο, πάγωμα και μείωση μισθών και συντάξεων, φόροι κι άλλοι φόροι, αλματώδης άνοδος του πληθωρισμού λόγω των συνεχών ανατιμήσεων, αύξηση της ανεργίας.

Μέσα σ’ έναν μόλις χρόνο, διαλύθηκε σχεδόν το ένα-τρίτο των μικρών εμπορικών επιχειρήσεων. Βάζουν λουκέτο τα καταστήματα, το ένα μετά το άλλο. Οι περαστικοί στους εμπορικούς δρόμους μετρούν ενοικιαστήρια… «Εκείνο το μαγαζί στη γωνία, προχτές ήταν ανοιχτό», κάποιος επιμένει. Κατόπιν, μόνο οι διαφημιστικές αφίσες μένουν στο αδειανό κτίριο. Για μια συναυλία που θα γίνει τούτο τον μήνα, τον άλλο μήνα… Όλα συμβαίνουν τόσο ξαφνικά, ώστε πολλές ημερομηνίες εξακολουθούν να ισχύουν.

Αλήθεια όμως, πόσο διεφθαρμένοι είμαστε; Πόσο διεφθαρμένοι όλον τον προηγούμενο καιρό ήμασταν; «Κυβερνώ έναν διεφθαρμένο λαό», είπε ο πρωθυπουργός στο εξωτερικό. Οι ξένοι, επωφελήθηκαν: «Α, είστε διεφθαρμένοι», εξανέστησαν. Σάμπως εκείνοι δεν είναι… Αλλά, ποια είναι η κατάσταση; Μήπως οι παρελθούσες κυβερνήσεις, μας εξώθησαν εσκεμμένα στην παρανομία; Και, μάλιστα, σε ενός είδους ελεγχόμενη από τους κρατούντες παρανομία;

Πριν από τριάντα κοντά χρόνια, ο πεφωτισμένος – τρομάρα του και αιωνία του η μνήμη – Ανδρέας Παπανδρέου, πατέρας της τωρινής μας συμφοράς, ξεκίνησε δίχως να ρωτήσει, τον δανεισμό της Ελλάδας. Η χρυσόσκονη που περίσσευε από τις τότε πλούσιες συμφωνίες, σε μεγάλες κούτες παιδικών πανών ταξίδευε προς το Καστρί (έτσι λέει η φήμη, που ωστόσο δεν αποδείχτηκε στο ειδικό δικαστήριο), με τελικό αποδέκτη τον ίδιο και την οικογένειά του.

Επίσης, πάλι την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, άρχισαν οι αθρόοι διορισμοί στο δημόσιο. Των ενδόξως και υπερηφάνως εκείνη την εποχή αποκαλούμενων «πρασινοφρουρών». Στρατιές από δαύτους. Κι όχι μόνο! Εισπράτταμε επιχορηγήσεις εκατομμυρίων από την Ε.Ο.Κ., μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση, για την βελτίωση της αγροτικής μας βιομηχανίας και το Κράτος (το άμωμο, το μη διεφθαρμένο κ.λπ.) τις μοίραζε σε αγροτικές αποζημιώσεις επί ψευδών βεβαιώσεων ζημιών. Παραδείγματος χάρη, «ψόφησαν δέκα πρόβατα στο μαντρί σου; Γράψε ότι ψόφησαν εκατό και πάρε παραπάνω χρήματα, αρκεί να μας ψηφίσεις στις Εκλογές». Έτσι, εξανέμιζαν συστηματικά τα χρήματα των «κουτόφραγκων», ενώ για ανάπτυξη ούτε λόγος…

Μα, δημιουργώντας ατελείωτες ορδές δημοσίων υπαλλήλων, δημιουργείς ταυτόχρονα γραφειοκρατία και αναξιοκρατία. Η γραφειοκρατία και η αναξιοκρατία με τη σειρά τους φέρνουν δωροδοκία-δωροληψία, αήθεις και «κάτω από το τραπέζι» πελατειακές σχέσεις με τους συναλλασσόμενους, αδικίες και ανισότητες σ’ ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό. Οι αδικίες και οι ανισότητες ωθούν στη συνέχεια τους πολίτες – ως επιτηδευματίες φυσικά – να αδικήσουν, να παρανομήσουν, προκειμένου να μην αδικηθούν από τους άδικους νόμους, οι οποίοι συνάμα όλο και πιο άδικοι γίνονταν, έχοντας υπεισέλθει στον φαύλο κύκλο της αναποτελεσματικότητας και άρα απαιτούνταν «ισχυροποίησή» τους. Στο τέλος, οι νομοταγείς πολίτες εξαθλιώνονταν όλο και πιο πολύ, ώσπου τελικά είτε «νέρωναν το κρασί τους» είτε κατέληγαν στο δρόμο.

Οι επόμενες, μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου, κυβερνήσεις, συνέχισαν το ίδιο τροπάριο. Και ιδού, το εξωτερικό χρέος της χώρας μας, μες στις δεκαετίες διογκώθηκε! Και ιδού, η εθνική μας ανεξαρτησία, καταρρακώθηκε! Πριν από λίγες ημέρες, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παραδέχθηκε εν ψυχρώ στην τηλεόραση: «Έβλεπα ως πρωθυπουργός το ύψος του χρέους μας και έτρεμα»… Και ήταν πρωθυπουργός το 1992. Όταν ακόμα η κατσαρίδα του χρέους δεν είχε μεγαλώσει ίσαμε το εκατόν-σαράντα τοις εκατό του φετινού μας προϋπολογισμού! Δεν είχε δηλαδή φτάσει ή, μάλλον, δεν είχε ξεπεράσει το ταβάνι.

Επί Σημίτη αλλά και επί πρώτης θητείας του Κώστα Καραμανλή, προετοιμάσαμε και εκτελέσαμε λαμπρούς Ολυμπιακούς Αγώνες στηριζόμενοι σε ξένα πόδια. Ως το τέλος της θητείας του Κώστα Καραμανλή – ο οποίος, σημειωτέον, έκλεισε το μαγαζί που άνοιξε ο θείος του – κιχ δεν ακούσαμε για δανεικά… Το πελατειακό κράτος είχε φτάσει στον κολοφώνα του, η διαφθορά στο ζενίθ, ενώ την ίδια στιγμή οι γαλάζιοι πολιτικοί ταγοί, ευθαρσώς διατυμπάνιζαν ότι «δεν μας άγγιξε η κρίση». Ότι, «εδώ στην Ελλάδα περνάμε την κρίση απ’ την απέξω». Και τι ειρωνεία! Ήμασταν βουτηγμένοι στην κρίση απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια.

Και ερχόμαστε στο σήμερα… Άλλη κατάντια, άλλα εμπριμέ. Πρώτον, υπάρχουν δύο νέα. Ένα καλό και ένα κακό. Ας αρχίσουμε απ’ το καλό νέο: Περιορίζεται η σαπίλα στους δημόσιους οργανισμούς. Οι πλεονάζοντες υπάλληλοι λίγο-λίγο απολύονται ή συνταξιοδοτούνται, οι αργόμισθοι ελέγχονται και επαναπροσδιορίζεται ο ρόλος τους. Μειώνονται τα κρατικά έξοδα και οι δαπάνες. Σταματούν, απ’ ό,τι φαίνεται τουλάχιστον, οι προσλήψεις «ημετέρων». Οι προβληματικές Δ.Ε.Κ.Ο. και άλλοι οργανισμοί εξυγιαίνονται – όπως έστω εξυγιαίνονται. Καταπολεμάται η φοροδιαφυγή, άλλη πληγή κι αυτή. Όμως, το κακό νέο που ακολουθεί, ουσιαστικά ακυρώνει το καλό, λειτουργώντας σαν το ανέκδοτο με τον αράπη: «Η δική μου επιθυμία είναι να ξανακάνεις όλους τους προηγούμενους, μαύρους»! (Οι προηγούμενοι – για να θυμηθούμε το ανέκδοτο – ήταν μαύροι που είχαν ζητήσει ένας-ένας απ’ το ξωτικό να τους κάνει λευκούς).

Το κακό λοιπόν νέο είναι το εξής: Οι μισθοί και οι συντάξεις, εκτός του ότι ούτως ή άλλως είναι «της πείνας», παραμένουν αυστηρά καθηλωμένοι. Ταυτόχρονα, τα διάφορα πρώτης ανάγκης καταναλωτικά αγαθά στα ράφια των σούπερ-μάρκετ, ακριβαίνουν βδομάδα με τη βδομάδα ή και κάθε μέρα ακόμα. Τώρα ακριβαίνουν και τα τιμολόγια της Δ.Ε.Η. Από πιο νωρίς ακρίβυνε το πετρέλαιο θέρμανσης, που προμηθεύονται οι πολίτες για ν’ αντιμετωπίσουν τον χειμώνα. Και πώς να πας στη Δ.Ε.Η. και να πεις «είμαι άνεργος, επιθυμώ μειωμένες τιμές», όταν στο σπίτι σου έχουν μαζευτεί η αδερφή σου με τα ανήλικα παιδιά της και η μάνα σου με την πενιχρή σύνταξή της; Η κατανάλωση στη Δ.Ε.Η., σε αυτή την περίπτωση, ασφαλώς ξεπερνά τις χίλιες κιλοβατώρες που είναι το όριο, με τόσα άτομα στο σπίτι… Σε λίγο καιρό, θα δούμε οικογένειες – πατέρα, μητέρα, παιδιά – με τις βαλίτσες τους στο χέρι, να περιφέρονται στα πεζοδρόμια. Έξωση, έξωση, έξωση… Οέεε, οέεε, σειρήνες ηχούνε στη λεωφόρο!

Πού είναι το επίδομα θέρμανσης; Πού είναι η επιδότηση του ενοικίου; Πού είναι τα δώρα των Χριστουγέννων, του Πάσχα, του καλοκαιριού, με τα οποία οι πιο αδύναμοι πληρώνανε τα χρέη τους; Πείνα και μιζέρια, παντού. Οι άνθρωποι κοιτάζουν πλέον τις βιτρίνες. Δεν ψωνίζουν. «Ωραίο αυτό το ποδήλατο, αλλά κοστίζει πάνω από διακόσια ευρώ… Όταν θα έχω θα το αγοράσω»… Θα έχει όμως ποτέ; Αγωνία… Ανασφάλεια… Και να πεις ότι θα τα καταφέρουμε και θα βγει η χώρα από την κρίση; Χαλάλι τα δύο, τα τρία ή τα τέσσερα χρόνια. Μα, ήδη μιλάνε για νέο Μνημόνιο. Ως το 2020! Αντίο, χαρά της μικρής ζωής!... Κάποιοι δεν θα ζούμε ως τότε…

Βιάστηκαν πολύ για να υπογράψουν το Μνημόνιο. Εκείνες τις μέρες, η τέφρα του ηφαιστείου της Φινλανδίας δεν επέτρεπε τις πτήσεις. Κι οι τροϊκανοί ήρθαν οδικώς στην Ελλάδα με τα χαρτιά τους και τα κιτάπια τους προς υπογραφή. Έδειχναν ανυπόμονοι, ήταν ανυπόμονοι!... Φοβόντουσαν μην το μετανιώσουμε. Μήπως βρούμε καμιά άλλη λύση. Λύσεις υπήρχαν, ο φοβισμένος πρωθυπουργός μας δεν τις έβλεπε. Άραγε, τι θα αποδειχτεί καλύτερο; Η τρομερή εξαθλίωση του λαού μας ή η επιστροφή στη δραχμή; Ωστόσο, δεν μιλάμε για επιστροφή της δραχμής, παρά μόνο σαν ακραίο και αποφευκτέο μέτρο. Μιλάμε για:

- Φορολόγηση των Τραπεζών υπό μορφή έκτακτης εισφοράς και με μελλοντική ισχυρή ανταπόδοση εάν και εφόσον ορθοποδήσουμε.
- Φορολόγηση της Εκκλησιαστικής περιουσίας, ωσαύτως με τους άνω όρους.
- Άμεση δημιουργία και ανάπτυξη βαριών βιομηχανιών υπό τον άμεσο έλεγχο του Κράτους (π.χ. κρατική αυτοκινητοβιομηχανία με την τεχνολογική αρωγή ξένων κατασκευαστών προσφέροντάς τους μεταχρονολογημένα πλην ικανοποιητικά ανταλλάγματα επί των καθαρών κερδών).
- Έκδοση μακροχρόνιων Ομολόγων του Δημοσίου που να μπορούν να τα προμηθευτούν οι απλοί πολίτες (οι οποίοι έτσι γίνονται αυτόματα δανειστές του Δημοσίου) και σε ορισμένες συναλλαγές, τα εν λόγω Ομόλογα να υποκαθιστούν τα ευρώ, δίχως να απαιτείται η συγκατάθεση των συναλλασσόμενων.
- Εκποίηση ανεκμετάλλευτης εδαφικής περιουσίας του Κράτους (π.χ. πώληση νησιών υπό απαράβατες προϋποθέσεις και με αυστηρό χρονοδιάγραμμα λήξης και επαναφοράς στην προτέρα κρατική ιδιοκτησία) σε εγχώριους αγοραστές.

Ω, αν γίνονταν όλα τούτα, το Κράτος θα συσσώρευε σημαντικό πλούτο στα θησαυροφυλάκιά του, αποπληρώνοντας εν τέλει τα χρέη του, δίχως ν’ αγγίξει ούτε μια τρίχα από τους πολίτες. Και πόσα περισσότερα, που δεν τα σκεφτήκαμε εμείς στον περιορισμένο χρόνο του παρόντος άρθρου… Κι ούτε θα βλέπαμε τις εκπομπές στην τηλεόραση, «Μάστερ Σεφ», «Τοπ Σεφ», «Το κουτάλι», «Κάτι ψήνεται», «Εφιάλτης στην κουζίνα» κ.ο.κ., να μας τρέχουν τα σάλια, ενώ και το ψυγείο μας είναι άδειο, και το στομάχι μας οικτρά ταλαιπωρημένο με τα φτηνόφαγα…
http://greekexpress.blogspot.com/