Τις τελευταίες μέρες ακούω επανειλημμένες αναφορές στο όνομά σας από αρνητικά διακείμενους, και μάλιστα με λασπολογικούς όρους. Σας χαρακτηρίζουν «σκουλαρικά», «αλκοολικό», «τατουαζάκια». Μήπως αυτό σημαίνει ότι είστε πλέον υπολογίσιμος αντίπαλος; Γ.Μπ. Και τατουαζάκιας είμαι, και σκουλαρικάς είμαι, και αλκοολικός είμαι. Όμως είμαι και ο πιο ικανός από όλους. Διότι, αν συγκρίνεις τα πράγματα που....
έχω κάνει εγώ στη ζωή μου και αυτά που έχει κάνει ο αντίπαλός μου, η δική μου υποψηφιότητα είναι όχι διαβατήριο, αλλά πρόσκληση για να αναλάβω τον δήμο. Έχε υπ’ όψιν ότι το σκουλαρίκι, για τους Δυτικομακεδόνες, όπως είμαι εγώ, είναι φυλακτό. Σκουλαρίκι φορούσε και ο μπαμπάς μου, μέχρι τα 16 του. Έτσι το απέκτησα και εγώ. Το τατουάζ είναι μια συναισθηματική έκφραση. Το έκανα τη δεκαετία του ’70, όταν τέτοια πράγματα τα έκαναν μόνο οι φυλακισμένοι. Γιατί; Γιατί αυτή είναι η άποψή μου και δε δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Αλκοολικός; Ναι, είμαι αλκοολικός. Έχω όμως 21 χρόνια να πιω. Οι αλκοολικοί δε λένε ποτέ «ήμουν αλκοολικός». Λένε «είμαι». Και μόνο το γεγονός ότι είμαι 20 χρόνια καθαρός, τα λέει όλα. Και οι κατηγορίες δεν εξαντλούνται εκεί. Επιτίθενται ακόμα και στις πεποιθήσεις μου. Λένε πως είμαι άθεος, γιατί προτίμησα να αποτεφρωθεί η σορός της γυναίκας μου, παρά να τη θάψω. Χωρίς να αναφέρει κανείς το γεγονός πως επρόκειτο για δική της βούληση. Εγώ ήθελα να γίνει εξόδιος ακολουθία. Την οποία ορισμένοι μητροπολίτες δεν την επιτρέπουν, παρόλο που και ο Ιερώνυμος τάχθηκε υπέρ της καύσης των νεκρών, και είναι μια πρακτική η οποία πέρα από λόγους υγιεινής, εφαρμόζεται από όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες στον κόσμο, εκτός από ορισμένους μητροπολίτες στην Ελλάδα.
η συνέχεια εδώ