Χωρισμένος με ένα παιδί. Διατροφή σταμάτησα να δίνω.
Δεν έχω να πληρώσω τα κοινόχρηστα. Δυσκολεύομαι να τα βγάλω πέρα. Προς το παρόν βοηθάει λίγο και η σύνταξη της μάνας μου. Ταμείο ανεργίας δεν μπορώ να πάρω, ούτε να βγάλω κάρτα ανεργίας. Βλέπετε είχα την ατυχία να ήμουν πριν, ένας ελεύθερος επαγγελματίας που έπεσε έξω και δεν έχει ξοφλήσει την εφορία…
Εδώ και ένα μήνα παρατηρώ τις κάρτες και τα φυλλάδια των υποψηφίων δημοτικών συμβούλων και το μάτι μου....
πέφτει συνέχεια στο τέλος στο επάγγελμα που ασκεί ο καθένας: γιατρός, δικηγόρος, επαγγελματίας, εργάτης …
Ωραία πρόσωπα, καθαρά, ευγενικά, νέοι άνθρωποι γεμάτοι προσδοκίες
Όμως δεν με εκφράζει κανένας. Δεν με νιώθει κανένας. Αναζητώ τον υποψήφιο που δηλώνει ΑΝΕΡΓΟΣ. Να λέει ότι κατεβαίνει στις εκλογές και ζητάει την ψήφο μου για ΝΑ ΒΡΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ!
Ναι, τότε θα ψήφιζα κάποιον για να βρει δουλειά και μετά να προσπαθήσει να κάνει κάτι και για εμάς, το υπόλοιπο δεκαπέντε και είκοσι τοις εκατό των ανέργων Ελλήνων…
Οι υποψήφιοι που βλέπω δεν ανήκουν στον κόσμο μου.
Είναι όλοι χορτάτοι, ενώ εγώ πεινάω
Πεινάω για μια δουλειά, για ένα χαμόγελο…
Είμαι στα όρια της κατάθλιψης. Πίνω κάθε μέρα. Έχω γίνει αλκοολικός.
Δεν μπορούν να με νιώσουν αυτοί οι υποψήφιοι…
Δεν μπορούν να νιώσουν έναν πενηντάρη απολυμένο, που ξέρει πως δεν θα βρει δουλειά τους επόμενους μήνες.
Δημοτικές εκλογές.
Κι εγώ στη θλίψη μου και στο ποτό μου…
Για την αντιγραφή των συναισθημάτων
Αναστάσιος Μ. Καζαντζίδης
