Εκεί που το ελληνικό καθεστώς ήταν στριμωγμένο για τα ανομήματά του, αποτέλεσμα των οποίων ήταν να φτάσουμε στο σημερινό χάλι και εκεί που τα παγκόσμια φώτα της δημοσιότητας ήταν στραμμένα στη χώρα μας, μελετώντας το φαινόμενο, της πρωτόγνωρης ανοχής του ελληνικού λαού, στο μαρτύριο που του επιβάλλεται, προέκυψε....
το πρόβλημα της Ιρλανδίας. Και ενδεχομένως σύντομα της Πορτογαλίας και ίσως και της Ισπανίας.Αυτές οι εξελίξεις χαροποίησαν το ελληνικό κατεστημένο καιτου έδωσαν ανάσα για να εξακολουθεί να παραμένει στην ηγεσία της κοινωνίας και να αποθρασύνεται, επιβάλλοντας όλο και πιο σκληρά μέτρα και παίζοντας με την τεχνική της προπαγάνδας.
Οι εξελίξεις στην Ιρλανδία έδωσαν ανάσα στο ελληνικό κατεστημένο, γιατί μπορεί να ισχυρίζεται, ότι η κρίση είναι γενικότερη και όχι μόνο ελληνική και έτσι μπορεί να επιτυγχάνει ακόμα μεγαλύτερη από την ήδη δεδομένη ανοχή της ελληνικής κοινωνίας, απογοητεύοντας και αδρανοποιώντας ακόμα και εκείνες τις ανήσυχες κοινωνικές δυνάμεις, οι οποίες ενδεχομένως να προσπαθούσαν μια σύγκρουση με το καθεστώς.
Όμως το ελληνικό πολιτικοοικονομικό καθεστώς, διατρέχει δύο σοβαρούς κινδύνους:
Α) Είναι ανά πάσα στιγμή υπαρκτός ο κίνδυνος, να υπάρξουν ανατρεπτικές πολιτικές εξελίξεις στην Ιρλανδία, αλλά και στα υπόλοιπα κράτη που εισέρχονται σε κρίση, κάτι το οποίο θα μεταφερθεί μέσω του παραδείγματος και εδώ. Έπειτα υπάρχει το ενδεχόμενο κοινωνικών εντάσεων και εξεγέρσεων, κάτι το οποίο θα μεταλαμπαδευτεί και εδώ.
Είδαμε εξάλλου όλοι την συμπεριφορά των Ιρλανδών δημοσιογράφων προς τους Ιρλανδούς κυβερνητικούς αξιωματούχους, κάτι το οποίο δεν πέρασε απαρατήρητο από την Ελληνική κοινωνία.
Β) Εδώ υπάρχει ένα πολύ σοβαρότερο πρόβλημα σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη που αντιμετωπίζουν κρίση. Εδώ ολόκληρο το πολιτικοοικονομικό καθεστώς είναι κρατικοδίαιτο. Είμαστε η τελευταία «σοβιετία», μαζί με την Κούβα και τη Βόρεια Κορέα. Πολιτική ελίτ, οικονομική ελίτ, πνευματική ελίτ, αλλά και μεγάλο μέρος Ελλήνων εργαζομένων, σιτίζονται από το δημόσιο χρήμα και επειδή δεν υπάρχει περίσσια οικονομικής ανάπτυξης, σιτίζονται από τους πενιχρούς φόρους και κυρίως τα κολοσσιαία εξωτερικά δάνεια. Ακόμα και όσοι δεν σιτίζονται άμεσα από το Δημόσιο, ασχολούνται σε κλειστά και προστατευμένα από το ίδιο το κράτος επαγγέλματα, που στην πράξη δημιουργεί μια οιονεί δημοσιοϋπαλληλική κατάσταση.
Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα του ελληνικού κατεστημένου. Προκειμένου να διασωθεί ο πυρήνας του καθεστώτος, δηλαδή οι οικονομικές, πολιτικές, πνευματικές και δημοσιογραφικές ελίτ, το καθεστώς θα προσπαθήσει να θυσιάσει το υπόλοιπο κρατικοδίαιτο κοινωνικό σώμα, ρίχνοντάς το στην πυρά.
Όμως εδώ ελλοχεύει και ο κίνδυνος ανατροπής.
Δεν υπάρχει περίπτωση να πάμε σε βίαιη κοινωνική κατάρρευση και βίαιες κοινωνικές ανακατατάξεις, με τον στενό πυρήνα του καθεστώτος να παραμένει αλώβητος.
Θα είναι πρωτοφανές στα ιστορικά χρονικά.
