2011, επιτέλους κλείνει για την Ελλάδα μια εποχή εικονικής πραγματικότητας. Μια εποχή ευημερίας με ξένα χρήματα, με δανεικά. Η Ελλάδα από το 1981 ξεκίνησε μια πολιτική παροχών και την βάπτισε σοσιαλισμό. Έναν δικό της όμως σοσιαλισμό με παροχές και αυξήσεις μισθών, συντάξεων που δεν προέρχονταν από την ευημερία και ανάπτυξη του κράτους, αλλά είχε ως βάση το δανεισμό και την
μετάθεση των πληρωμών σε άλλες γενιές. Ο «Ελληνικός σοσιαλισμός» βρήκε πρόσφορο έδαφος σε μια κοινωνία που στερημένη από το παρελθόν της και με την αγωνία του μέλλοντος για τους απογόνους της, ζητούσε σπίτια, εξοχικά, αυτοκίνητα, μετρητά, εκπαίδευση, καλύτερο βιοτικό επίπεδο. Και ναι, το βιοτικό επίπεδο του Έλληνα αυξήθηκε, το θέμα όμως είναι πως και με τι κόστος. Και το κόστος το βιώνουμε τώρα και θα το πληρώσουμε τα επόμενα χρόνια. Τουλάχιστον ας μην είναι αναλογικά..... 20 χρόνια «ευημερίας» έναντι 20 χρόνια πληρωμών...Δυστυχώς το κόστος είναι πολύ μεγάλο. Δεν αφορά μόνο μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις που χρησιμοποιείτε ως αιχμή του δόρατος από τους δημοσιογράφους και από τους οικονομικούς κατακτητές μας. Το σοβαρότερο είναι η κοινωνική εξαθλίωση που έρχεται σε όλα τα επίπεδα. Όταν για παράδειγμα το Εθνικό κολυμβητήριο στη Θεσσαλονίκη είναι σε άθλια κατάσταση, χωρίς διοίκηση, χωρίς συντηρητές, χωρίς χρήματα, με χρέη στην εταιρία αερίου, με σπασμένες βρύσες και πρίζες ιδιαίτερα επικίνδυνες για τα παιδιά μας και όταν ότι χαλάει δεν αντικαθιστάτε, αυτό δεν είναι εξαθλίωση? Και πιστέψτε με, αυτό είναι το χειρότερο μετά την ανεργία.
Ίσως όμως ακόμα να μην είναι αργά. Ίσως να υπάρχει ελπίδα αλλά πρέπει πολύ προσεκτικά να την αναζητήσουμε. Και η ελπίδα δεν έρχεται με νέα κομματοκινήματα που έχουν ως μοναδικό στόχο την προσωπική επιβίωση ανθρώπων που δεν ξέρουν να κάνουν τίποτα άλλο εκτός από το να είναι επαγγελματίες πολιτικοί. Ανθρώπων που η ίδια η κοινωνία τους έδειξε την έξοδο αλλά αυτοί επιμένουν με οποιοδήποτε τίμημα.
Ούτε όμως μπορούμε να βρούμε λύσεις σε συστήματα και μηχανισμούς που υπέγραψαν το μνημόνιο, χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα τι υπογράφουν και χωρίς να έχουν καμία διαπραγματευτική ικανότητα. Αξιοσημείωτο είναι ότι δειλά δειλά στελέχη της κυβέρνησης, αρχίζουν να διατυπώνουν απόψεις αντιμνημονιακής πολιτικής. Και λέω δειλά δειλά, γιατί σε λίγο δεν θα τους προλαβαίνουν στα κανάλια.
Εύλογα λοιπόν θα ρωτήσετε, τελικά ποιός μπορεί να ανακόψει τη ξέφρενη κατηφόρα της χώρας? Γιατί να μην δοκιμάσουμε μια άλλη μέθοδο από τους πολιτικούς εκείνους που από την πρώτη στιγμή δεν ήταν απλά στείρα εναντίον του μνημονίου ως αντίδραση, αλλά μας έδωσαν και εναλλακτική πρόταση. Αρκεί και αυτοί να καταλάβουν ότι η αναμόρφωση και η αλλαγή πρέπει να γίνουν τώρα. Όταν το μαχαίρι φτάσει στα κόκκαλα ας κόψει και μερικά. Είναι μοναδική ευκαιρία.
Παπαγεωργίου Γ. Μιχάλης
Πρόεδρος Τ.Ο. ΠΕΥΚΩΝ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Θεσσαλονίκη
