Βασίλη Βιλιάρδου
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Όσο περνάει πολύτιμος χρόνος, χωρίς ριζικές αποφάσεις, τόσο υψηλότερη θα γίνεται η απαιτούμενη διαγραφή χρεών, τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος στάσης πληρωμών και τόσο πλησιέστερη η διάλυση της Ευρωζώνης
«Τίποτα δεν μένει ίδιο για πολύ καιρό. Όλα γύρω μας αλλάζουν και αυτό μπορεί να είναι είτε ενθαρρυντικό, είτε απειλητικό – εξαρτάται από το πώς εμείς οι ίδιοι το βλέπουμε ή/και το...
αντιμετωπίζουμε. Οι καλύτερες αλλαγές είναι αυτές που επιδιώκουμε εμείς να κάνουμε και όχι αυτές που μας επιβάλλονται» (R.Ashton)
Έχουμε ήδη γράψει ότι (Ο Θάνατος της Δημοκρατίας – ένα γεγονός επίκαιρο τη σημερινή ημέρα), η Ελλάδα αποτελεί μία «ιδιάζουσα» περίπτωση, αφού κατέφυγε στο ΔΝΤ πριν ακόμη διαπιστώσει την αδυναμία δανεισμού της. Όπως τονίζουν δε τα διεθνή ΜΜΕ, «συνθηκολόγησε» χωρίς καν να αντιμετωπίσει τον «εχθρό», ενώ ο δρόμος, ο οποίος της επιβλήθηκε (ελεγχόμενη χρεοκοπία - άρθρο μας «Το χρονικό της αποτυχίας»), ήταν πιθανότατα «προμελετημένος». Παραλληλίζοντας τώρα τον «οικονομικό» πόλεμο με το «συμβατικό», θα ήταν σαν η κυβέρνηση μας να είχε παραδώσει τη χώρα στον εχθρό, πριν ακόμη πλησιάσει στα σύνορα της - χωρίς να δώσει δηλαδή την παραμικρή μάχη. Όσον αφορά δε τα εκβιαστικά διλήμματα, με τα οποία επιχειρείται η επόμενη «υπεξαίρεση» της ψήφου των Ελλήνων Πολιτών, είναι πιθανότατα «προσχεδιασμένα» (Η προδοσία της Ευρώπης) – αν και προβλέπεται μία μάλλον αυξημένη αποχή, μία λευκή ψήφος ίσως, αφού δεν «προβάλλονται» εναλλακτικές, ρεαλιστικές λύσεις.
Συμφωνούμε βέβαια απολύτως με τον πρωθυπουργό μας, σχετικά με το ότι «Σε μία Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Μόνο που εμείς (όπως και πολλοί άλλοι λαοί στον κόσμο), δεν βιώνουμε τη Δημοκρατία, αλλά την «κοινοβουλευτική παραλλαγή» της – η οποία είναι γεμάτη από αδιέξοδα. Ουσιαστικά οι μοναδικοί «Πολίτες», αυτοί δηλαδή που απολαμβάνουν το «υπέρτατο αξίωμα», είναι οι 300 της Βουλής – όλοι εμείς οι υπόλοιποι είμαστε απλώς «υπήκοοι». Προφανώς, εάν πράγματι βιώναμε τη Δημοκρατία θα καλούμαστε, τουλάχιστον όσον αφορά τις σημαντικές «επιλογές» της χώρας μας, να συναποφασίζουμε με τη βοήθεια των δημοψηφισμάτων – κάτι εντελώς απροβλημάτιστο, στην εποχή του διαδικτύου.
Περαιτέρω για να τεκμηριώσουμε τη θέση μας, σχετικά με το ότι η Ελλάδα ευρίσκεται στον προθάλαμο μίας «ελεγχόμενης χρεοκοπίας», αμέσως μετά την υπογραφή της δανειακής σύμβασης με τους «Γερμανία, ΔΝΤ-Καρτέλ», αρκεί να αναφέρουμε ότι με κάθε δόση του δανείου, από την οποία πληρώνονται οι προηγούμενοι δανειστές μας, μετατρέπεται η αντίστοιχη οφειλή μας από μη εγγυημένη σε «ενυπόθηκη» - υπό την επίβλεψη του «συνδίκου του διαβόλου» ο οποίος, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις επιχειρήσεις που υπάγονται στο «άρθρο 99» του πτωχευτικού κώδικα, προσέχει την «ισότιμη» αποπληρωμή των «δανειστών», μέσω της εξασφάλισης πόρων (εν προκειμένω, με τη βοήθεια της μεταφοράς περιουσιακών στοιχείων από τον ιδιωτικό, προς το δημόσιο τομέα, δια μέσου των υπερβολικών φόρων, με την καταναγκαστική πώληση περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου, με τη λεηλασία των κοινωφελών επιχειρήσεων κλπ).
Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΤΩΝ ΜΑΣ
Όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενο κείμενο μας (Έξοδος από την κρίση), η δανειοδότηση μας από το ΔΝΤ, αφενός μεν μεταθέτει απλά το πρόβλημα επαυξημένο στο μέλλον (στη χρονική στιγμή δηλαδή που θα κληθούμε να πληρώσουμε τα 110 δις €, επιβαρυμένα με τοκογλυφικά επιτόκια), αφετέρου «επιδεινώνει» σημαντικά τις αιτίες που το προκάλεσαν – δηλαδή, τις πολιτικές, τις κοινωνικές και τις πολιτισμικές «δυσλειτουργίες» της χώρας μας. Ο Πίνακας Ι, ο οποίος συμπεριλαμβάνει τη λήξη των ομολόγων του Ελληνικού δημοσίου και τα δάνεια των ΔΝΤ-ΕΕ είναι χαρακτηριστικός:....
η συνέχεια στο http://www.x-hellenica.gr/PressCenter/Articles/2218.aspx
