Πολλοί δεν κατανόησαν σε βάθος την εισήγηση που έκαναν οι δύο εισηγήτριες του ΣτΕ και βιάζονται να βγάλουν συμπεράσματα. Όμως αν μελετήσουμε σε βάθος την εισήγηση, διαπιστώνουμε τρεις βασικές κρίσεις. Δύο ορθές και μια εντελώς λανθασμένη:
1) Καλώς γίνεται εισήγηση να απορριφθούν οι προσφυγές που ασκήθηκαν για το λόγο ότι....
η ψηφοφορία στη Βουλή για το μνημόνιο δεν έγινε με την αυξημένη πλειοψηφία των 180 βουλευτών, καθόσον για τη συγκεκριμένη ψήφιση του μνημονίου απαιτούνταν πράγματι 151 ψήφοι και όχι 180, όπως ισχυρίζονται οι προσφεύγοντες. Το ότι απαιτούνταν 151 ψήφοι το είχαμε εξηγήσει από αυτό εδώ το blog, στις 4-5-2010, πριν την επίμαχη ψηφοφορία, στην ανάρτηση με τον τίτλο "Η επιλογή της πλειοψηφίας των 180, θα αποτελεί ομολογία παραχώρησης Συνταγματικών αρμοδιοτήτων στο ΔΝΤ και δειλία του κ. Παπανδρέου." και μπορείτε να διαβάσετε από εκεί τους λόγους, όπως ακριβώς τους επικαλείται σήμερα και η εισήγηση των δύο εισηγητριών.2) Η εισήγηση δείχνει (και εδώ είναι η μεγάλη βόμβα) ως αποκλειστικά υπεύθυνη την κυβέρνηση Παπανδρέου, για τη χάραξη και την υλοποίηση της συγκεκριμένης δημοσιονομικής πολιτικής, που υφιστάμεθα και όχι την Τρόϊκα.
Ειδικότερα αναφέρει ότι: «με τις διατάξεις του Ν. 3845/2010 δεν κυρώνεται το Μνημόνιο Συνεννόησης, ούτε άλλωστε παραχωρούνται με αυτό αρμοδιότητες σχετικές με την άσκηση της οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής της χώρας και την εποπτεία της υλοποιήσεώς της στα κράτη-μέλη της ευρωζώνης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όπως εσφαλμένως υπολαμβάνουν οι αιτούντες»……«ούτε με τις διατάξεις του Ν. 3845/2010 αναγνωρίζονται εξουσίες σε όργανα διεθνών οργανισμών, περιορίζουσες καθ΄ οιονδήποτε τρόπο την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας, η ελληνική δε κυβέρνηση διατηρεί την κατ΄ άρθρο 82 του Συντάγματος εξουσία της για τη χάραξη της γενικής πολιτικής της χώρας».
Επομένως, τι κάνει η εισήγηση; Μας λέει ότι με βάση το Ν. 3845/2010 (μνημόνιο), δεν μπορεί η Τρόϊκα να διατάξει την ελληνική κυβέρνηση να πάρει οποιοδήποτε μέτρο, αλλά τα σκληρά μέτρα που επιβάλει ο κ. Παπανδρέου, είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη και απόφαση με βάση το άρθρο 82 του Συντάγματος.
Εξάλλου αυτό είναι αλήθεια. Η Τρόϊκα δεν έχει δικαίωμα να επιβάλει μέτρα. Απλά έχει υποδείξει, με βάση την τεχνογνωσία της, κάποια μέτρα που περιλαμβάνονται στην δανειακή σύμβαση (μνημόνιο), προκειμένου να επιτευχθούν κάποιοι στόχοι. Το μόνο που κάνει η Τρόϊκα είναι να απειλεί πως αν δεν επιτευχθούν οι τεθέντες στόχοι, απλά δεν θα δοθεί η επόμενη δόση, ακόμα και αν έχουν ληφθεί επακριβώς τα προτεινόμενα μέτρα. Οι στόχοι ενδιαφέρουν την Τρόϊκα. Δικαίωμα δικό μας είναι να λάβουμε οποιαδήποτε μέτρα, αρκεί να επιτυγχάνουν τους στόχους και επίσης δικαίωμά μας είναι να καταγγείλουμε ανά πάσα στιγμή την δανειακή σύμβαση (μνημόνιο).
Δηλαδή η απόφαση του ΣτΕ δικαιώνει απόλυτα τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος φωνάζει για αλλαγή του μείγματος της συγκεκριμένης πολιτικής που ακολουθεί ο κ. Παπανδρέου, προκειμένου και οι στόχοι να επιτυγχάνονται και ο λαός να μην εξαθλιωθεί.
3) Το μεγάλο λάθος όμως που κάνει η εισήγηση είναι ο ισχυρισμός ότι, οι περικοπές αποδοχών, συντάξεων, επιδομάτων, δώρων εορτών κτλ., συνάδουν δήθεν τόσο προς το Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου όσο και προς τις διεθνείς συμβάσεις. Από πού το κατέβασε αυτό;; δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Μάλιστα, η εισήγηση προσπαθεί ανεπιτυχώς να στηρίξει τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων, σε λόγους δημοσίου συμφέροντος, προκειμένου να εξοφληθούν οι δανειστές και να μην πτωχεύσει η χώρα. Το ακόμα πιο μεγαλύτερο ολίσθημα που κάνει η εισήγηση είναι ότι θεωρεί αυθαίρετα και χωρίς να γνωρίζει τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων που λιμοκτονούν και πολλοί αυτοκτονούν, ότι οι εναπομείναντες μισθοί και οι εναπομείνασες συντάξεις, εξακολουθούν να είναι μέσα σε βιώσιμα επίπεδα. Πως το έκρινε αυτό, το οποίο ούτε ο ίδιος ο Θεός (τρόπος του λέγειν) δεν θα μπορούσε να το κρίνει αυτό, είναι απορίας άξιο.
Εδώ πραγματικά η εισήγηση, ξέφυγε από το καθαρά νομικό πλαίσιο στο οποίο έπρεπε να κινηθεί και διολίσθησε σε πολιτικές κρίσεις:
Α) Δεν είναι αρμοδιότητα των δικαστηρίων να κρίνουν ποια πολιτική εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον και ποια όχι. Αυτό είναι αρμοδιότητα της Νομοθετικής και της Εκτελεστικής εξουσίας και όχι της Δικαστικής. Αλλά είπαμε: Όταν στο πολιτικό μας σύστημα δεν υπάρχει σαφής διαχωρισμός των τριών εξουσιών, όλα μπερδεύονται.
Εξάλλου, γιατί η εξόφληση των δανειστών να εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, ενώ η αποφυγή εξαθλίωσης και λιμοκτονίας των πολιτών να μην εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον;; Και γιατί, λέμε εμείς, η κυβέρνηση θα πρέπει να κόψει μισθούς και συντάξεις αντί να στραφεί κατά των κρατικοδίαιτων νταβατζήδων, που έχουν διασπαθίσει το δημόσιο χρήμα;
Β) Δεν μπορεί το κάθε δικαστήριο να γνωρίζει ποια είναι τα βιώσιμα επίπεδα του κάθε πολίτη ή ολόκληρων κοινωνικών ομάδων και δεν είναι αυτή η δουλειά του και
Γ) Από πού εξάγει η εισήγηση το συμπέρασμα ότι η περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις θα μας γλιτώσουν από την πτώχευση ή το αντίθετο; Και στο κάτω κάτω είναι άραγε αυτό δουλειά του δικαστηρίου να το κρίνει;;
Είδατε λοιπόν. Όσο η εισήγηση κινούταν σε καθαρά νομικές κρίσεις, ήταν ορθή. Όταν όμως προσπάθησε να ανακατευθεί με συγκεκριμένα θέματα ασκούμενης πολιτικής πελαγοδρόμησε και φυσικά δεν μπορεί να γίνει στο σημείο αυτό δεκτή.
