Όταν το πολιτικό γίνεται προσωπικό και ..
το προσωπικό πολιτικό
Βερολίνο. Η πόλη φλέγεται από διαδηλώσεις, επεισόδια και αστυνομική βία. Την ίδια ώρα σ’ ένα δωμάτιο, στο κέντρο της πόλης, μια ομάδα ανθρώπων παίρνουν ένα μικρόφωνο κι αρχίζουν να μιλούν σε μια φανταστική διαδήλωση. «Άκουσα πως τα τρία τέταρτα του πληθυσμού της γης θα αφανιστούν για να ζήσουν καλά οι υπόλοιποι μέσα σε ανάκτορα με αλεξίσφαιρα τζάμια». Το θέμα δεν είναι τι έχουν να πουν. Το θέμα είναι πως οτιδήποτε συμβαίνει, την ίδια στιγμή ανατρέπεται.
"Σ’ εσάς που με ακούτε" : Το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη που καταγράφει την εποχή μας.
Την εποχή των ανθρώπων που βγαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν, να ζητιανέψουν, να κάνουν πιάτσα, να απεργήσουν, να ξεσηκωθούν…
Ανεβαίνει, όχι τυχαία, σε έναν ιδιαίτερο χώρο, στο σαλόνι του νεοκλασικού οικήματος της Σχολής Τυφλών Θεσσαλονίκης, ευελπιστώντας να κεντρίσει το ενδιαφέρον των Θεσσαλονικιών για τα σημαντικότατα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Σχολή, για 8 μόνο παραστάσεις, 29-30 Δεκέμβρη και 1-6 Γενάρη, στις 9 το βράδυ. Σε σκηνοθεσία της Αναστασίας Κουμίδου, βίντεο-κάμερα του Χάρη Πάλλα, εικαστικό έργο της Ελεάννας Μαρτίνου, ηχητικό τοπίο του Γιάννη Αλεξίου.
Σ’ εσάς που με ακούτε
«Όπου να ‘ναι θα ξεσπάσουν ταραχές. Τρεις πορείες ξεκίνησαν σήμερα. Τάχα ειρηνικές, αλλά η αστυνομία θα χτυπήσει στο τέλος. Άγρια…». Ποια είναι η δική σας θέση σε όσα συμβαίνουν;
