Η κρίση στον Ελληνικό Τύπο εκτός από οικονομική είναι πρωτίστως ηθική και ως τέτοια θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται.
Οι εποχές των «παχιών αγελάδων» αναμφισβήτητα έχουν περάσει στο παρελθόν. Μαζί όμως, πέρασε στο παρελθόν και μία ιδιότυπη «παιδική ηλικία» του νεοέλληνα και πλέον τίποτε δεν μπορεί να είναι το ίδιο. Τί σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι τίποτε – ή σχεδόν τίποτε – δεν γίνεται αποδεκτό αυτόματα, αλλά πλέον ενυπάρχει η αμφιβολία ότι αυτό που γράφεται, λέγεται, γίνεται, μπορεί να υποκρύπτει ένα αισχρά ιδιοτελές συμφέρον.
Αυτή είναι και η αντιμετώπιση του ελληνικού Τύπου από τη συντριπτική πλειοψηφία των...
πολιτών.
Η εποχή της αθωότητας έχει τελειώσει εδώ και καιρό, καθώς μέσα από εκλογικές διαδικασίες, πρωτοσέλιδα, εξόφθαλμες υποστηρίξεις, ο αναγνώστης – νεοέλληνας μπόρεσε και είδε την αλήθεια και έπαψε έτσι πλέον να πιστεύει τα γραφόμενα ως de facto αλήθειες.
Σε αυτό το ιδιότυπο «παιχνίδι» οι ευθύνες είναι αρκετών: των εκδοτών, που μπέρδεψαν τις «μπίζνες» με τη δήθεν ενημέρωση, κάποιων εκ των δημοσιογράφων που δεν μπορούν καν να αντιληφθούν τί θα πει ενημέρωση, των πολιτικών που θεώρησαν ότι η έννοια του Τύπου είναι ίδια με αυτή του Γραφείου Τύπου και αναζητούσαν παντού «πρόθυμους» για αναμάσηση των ειδήσεων χωρίς καν έρευνα.
Η κρίση στον Ελληνικό Τύπο εκτός από οικονομική είναι πρωτίστως ηθική και ως τέτοια θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται. Προφανώς και είναι αισχρή η αιτιολογία περί μείωσης της διαφημιστικής δαπάνης, άρα και για αυτονόητη μείωση προσωπικού και μισθών, αιτιολογία η οποία διακινείται το τελευταίο διάστημα. Το ίδιο όμως ισχύει και για τον εργάτη της βιομηχανίας, και για τον υπάλληλο μίας εταιρείας και για όλους ανεξαιρέτως τους εργαζόμενους: «Όταν τα λεφτά ερχόταν από παντού, δεν τα «τρώγαμε» όλοι μαζί».
Αναμφίβολα το επόμενο διάστημα πρόκειται να καταγραφούν ακόμα πιο «βίαιες αναταράξεις», με απολύσεις και δήθεν συναινετικές συμφωνίες για μειώσεις μισθών, χωρίς στο βάθος να φαίνεται κάποιος ορίζοντας για την ανάταξη του κλίματος…
http://www.newsblog.gr/
