Αγαπητό TaXalia,
επειδή στο κείμενο για τις πυλωτές (εδώ>>) αναρτήθηκαν ενδιαφέροντα σχόλια αξίζει να επισημανθούν τα ακόλουθα:
1. Οι κατασκευαστές πολυκατοικιών από το 1979 και μετά ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να διαθέτουν δωρεάν τον χώρο στάθμευσης. Μάλιστα μετά το 1998 για να πάρουν άδεια ανεγέρσεως οικοδομής πρέπει να φαίνεται η αντιστοίχηση 1 κύριος χώρος σε 1 χώρο στάθμευσης (είτε υπέργειο είτε υπόγειο). Για την ανέγερση υπόγειων χώρων οι κατασκευαστές έχουν μάλιστα την δυνατότητα και άλλης παρέκκλισης από του όρους δόμησης (αύξηση ύψους, επέκταση του υπογείου πέραν της οικοδομικής γραμμής).
Στο θέμα λοιπόν των αγοραπωλησιών σε πυλωτές συνέργησαν όλοι και κυρίως οι συμβολαιογράφοι, οι οποίοι...
γνώριζαν την ακυρότητα των συμβολαίων. Και μίας και γίνεται μεγάλη συζήτηση για το άνοιγμα του κλειστού επαγγέλματος των συμβολαιογράφων διότι όπως υποστηρίζουν οι συμβολαιογράφοι είναι δημόσιοι λειτουργοί κλπ, μήπως θα έπρεπε σε όσους συμβολαιογράφους έχουν υπογράψει αγοραπωλησίες θέσεων στάθμευσης στην πυλωτή να επιβληθούν αυστηρές κυρώσεις;
2. Αυτό που ελάχιστοι γνωρίζουν είναι πως τόσο ο νόμος του 1979 που επιβάλει την δημιουργία θέσεων στάθμευσης όσο και οι μετέπειτα νόμοι (μέχρι και το 2010) καθόριζαν την συνεισφορά στο ταμείο ΕΤΕΡΠΣ ποσοστού επί της φοροαπαλλαγής στυον κατασκευαστή λόγω δημιουργίας πυλωτής. Σκοπός τους ΕΤΕΡΠΣ θεωρητικά είναι η αγορά ή απαλλοτρίωση και δημιουργία δημόσιων πολυώροφων χώρων στάθμευσης σε ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένες περιοχές. Μάλιστα ποσοστό και επί των αγοραπωλησιών διηρημένων ιδιοκτησιών θεωρητικά πήγαινε στο ΕΤΕΡΠΣ. Το ΕΤΕΡΠΣ μέχρι το 2010 που μετονομάστηκε σε "Πράσινο Ταμείο" θεωρητικά πάντα θα έπρεπε να έχει συγκεντρώσει πολλά εκατομμύρια ευρώ.
Το ερώτημα λοιπόν είναι είχε συγκεντρώσει το ΕΤΕΡΠΣ χρήματα και αν ναι που πήγαν αυτά γιατί δεν έχω δει σε καμία πόλη κανέναν δημόσιο χώρο στάθμευσης. Αν δεν έχει συγκεντρώσει χρήματα ποιος φταίει;
3. Το αν οι θέσεις περί των πεζοδρόμιο είναι δημόσιες σηκώνει μεγάλη κουβέντα.
Καταρχήν η νομοθεσία από το 1979 και έπειτα προβλέπει την δημιουργία το πολύ 2 εισόδων - εξόδων για πρόσβαση σε θέσεις στάθμευσης ανά κτίριο μέγιστους πλάτους έκαστη 2,5 μέτρων εκτός και αν είσοδος έξοδος μπορούν να είναι ενιαίες. Άρα στην περίπτωση θέσεων στάθμευσης σε πυλωτή μόνο το πολύ 5 μέτρα σε πλάτος μπορεί να είναι "δεσμευμένα). Οπότε σε περιπτώσεις που όλο το μήκος της πυλωτής "καταλαμβάνεται" από είσοδο - έξοδο σε πυλωτή απλά ζητάμε να γίνει εφαρμογή του σχεδίου της πυλωτής. Και δεν υπάρχει η λογική της δημόσιας θέσης στάθμευσης. Ο νομοθέτης από το 1979 και έπειτα θεώρησε πως θα απελευθέρωνε τις δημόσιες θέσεις είτε με την δημιουργία θέσεων στάθμευσης στις οικοδομές, είτε μέσω του ΕΤΕΡΠΣ κάτι το οποίο φυσικά και δεν έγινε. Και αν θέλουμε να είμαστε κοινωνικά δίκαιοι θα πρέπει να συνομολογήσουμε πως ο δημόσιος χώρος πρέπει να αποδοθεί στους χρήστες τους δηλαδή σε όλους εμάς με την μορφή φαρδιών πεζοδρομίων, πεζοδρόμων κλπ.
4. Το ζήτημα δεν λύθηκε επειδή ένας δικαστής θέλησε να σταθμεύσει το όχημά του στην πυλωτή και διαπίστωσε πως δεν μπορούσε να το κάνει και κίνησε την διαδικασία. Η ιστορία είναι πολύ παλιά και ξεκινάει από το 1990, όταν ο αριθμός αγοράς Ι.Χ. άρχισε να αυξάνεται σημαντικά οπότε και οι θέσεις παρά τω πεζοδρόμιο κορέστηκαν και όλοι όσοι ζούμε σε πυκνοκατοικημένες περιοχές αρχίσαμε να κάνουμε ατελείωτους κύκλους το τετράγωνο. Και έχουν γίνει άπειρες προσφυγές, οι οποίες έχουν εκδικαστεί όλα αυτά τα χρόνια. Και ο Άρειος Πάγος έχει λάβει μία σειρά αποφάσεων περί του κοινόχρηστου και της κοινής ιδιοκτησίας των πυλωτών της χρήσης του κλπ. Απλά η τελευταία απόφαση ήρθε να λύσει άλλο ένα πρόβλημα της στρεβλής εφαρμογής της νομοθεσίας: Της αντιστοίχησης θέσης στάθμευσης σε πυλωτή σε βοηθητικό χώρο, όπου φυσικά η νομοθεσία δεν το προέβλεπε αλλά έγινε υπέρβαση στην ερμηνεία και του πνεύματος και του γράμματος του νόμου, που προέβλεπε κάλυψη των αναγκών των μονίμων κατοίκων του κτηρίου κατόχων κύριων διαιρεμένων ιδιοκτησιών και όχι των κατόχων οποιασδήποτε διαιρεμένης ιδιοκτησίας όπως είναι οι αποθήκες και οι οποίες ανήκουν σε άτομα που δεν διαμένουν στο κτήριο.
Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από την ιστορία τόσο των πυλωτών όσο και των ημιυπαίθριων είναι η συμβολή η δικιά μας στην διόγκωση τους ως στρεβλών καταστάσεων. Διότι αν δεν δεχόμασταν όλοι να μας εκμεταλλευτεί ο κατασκευαστής και να μας πουλήσει των ημιυπαίθριο για κανονικό μέρος του σπιτιού δεν θα τρέχαμε όλοι στις πολεοδομίες τώρα. Βέβαια όλοι θέλουμε με τα χ ευρώ να αγοράσουμε σπίτι εμβαδού μεγαλύτερου που κανονικά η αξία του θα ήταν χ+y ευρώ, με γκαράζ κλπ κλπ κλπ.
Και αν πρέπει να μας μείνει κάτι από αυτές τις ιστορίες είναι πως καταρχήν πρέπει να απευθυνόμαστε σε κατασκευαστές σοβαρούς και μετρημένους, που τηρούν τον νόμο.
Και επίσης ο ρόλος του δικηγόρου μας κατά την ανάγνωση του συμβολαίου είναι ουσιαστικός και όχι τυπικός για να βγάλει κάποια ευρώ για 10 λεπτών δουλειά. Είναι για να μας προστατέψει από μελλοντικές περιπέτειες. Και αν ο δικηγόρος μας κρίνει πως δεν αξίζει να αγοράσουμε κάτι, καλό είναι να τον ακούσουμε και να πάμε στον επόμενο κατασκευαστή.
Ίσως αν γίνουμε και εμείς πιο συνειδητοποιημένοι κάποια πράγματα σε αυτήν την χώρα να αλλάξουν, όπως παράδειγμα οι απίστευτα υψηλές τιμές των ακινήτων.
ΑΙ
Διαβάστε και
