Η παλαιά πρακτική των Εβραίων κοσμηματοπωλών

του Βασίλη Βιλιάρδου
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ: Η παλαιά πρακτική των Εβραίων κοσμηματοπωλών, οι δέκα μεγαλύτερες τράπεζες της Ευρώπης, η υπεροχή των αμερικανικών πιστωτικών ιδρυμάτων, το υγιές Ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και η ανάγκη εκδίωξης των εισβολέων

«Σύμφωνα με μία παλαιά «πρακτική» των Εβραίων κοσμηματοπωλών, ποτέ δεν διαχωρίζεται το...
 ιδιωτικό από το δημόσιο χρέος – ενώ θεωρείται εκ μέρους τους ότι, ο άνθρωπος ποτέ δεν μαθαίνει αυτόν τον άγραφο κανόνα. Πάντοτε τον ξεχνάει δηλαδή, μετά την πάροδο αρκετών ετών, με αποτέλεσμα να αναγκάζονται να τον επαναλαμβάνουν κάθε πενήντα περίπου χρόνια».

Εάν λοιπόν είναι υπαρκτός αυτός ο «ισχυρισμός», εάν δηλαδή η πρακτική των Εβραίων κοσμηματοπωλών συνεχίζει να εφαρμόζεται, πιστά και απαράβατα, από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, τότε οι μεγάλες κρίσεις που παρατηρούνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μπορεί κάλλιστα να υποθέσει κανείς ότι, προκαλούνται σκόπιμα και δεν συμβαίνουν από μόνες τους – κάτι που φυσικά είναι πολύ δύσκολο να τεκμηριωθεί, όπως συμβαίνει με όλες τις «θεωρίες συνομωσίας».


Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, η μεταφορά πόρων από τον ιδιωτικό στο δημόσιο τομέα «συντελείται» με τη βοήθεια των υπερβολικών φόρων – επίσης, με τη σκόπιμη ανεργία, έτσι όπως αυτή «προκαλείται» από το ΔΝΤ, αφού οι άνεργοι επιβιώνουν με την οικονομική στήριξη των εργαζομένων συγγενών τους (υπάρχουν και εφαρμόζονται φυσικά αρκετοί άλλοι τρόποι).


Περαιτέρω, όταν μία χώρα κινδυνεύει να χρεοκοπήσει, τότε οι περισσότεροι Πολίτες της αναζητούν τις αιτίες σε εξωγενείς παράγοντες - «ενοχοποιώντας» τρίτους για όλα τα «δεινά» της οικονομίας τους. Οι κερδοσκόποι, οι «αγορές», οι πολυεθνικές και οι τράπεζες αποτελούν αναμφίβολα τους κεντρικούς «στόχους», στους οποίους κατευθύνονται τα «πυρά» όλων, παρά το ότι δεν μπορούν να θεωρηθούν λιγότερο υπεύθυνοι οι εργαζόμενοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι επιχειρηματίες, οι πολιτικοί, τα πλεονασματικά κράτη, οι νομισματικές ενώσεις, οι υπερδυνάμεις, η ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση και οι όποιοι άλλοι υπόλοιποι – αφού όλοι μαζί έχουν συμβάλλει στην καταστροφή.


Εν τούτοις, κανείς δεν αμφιβάλλει ότι, «επάνω» από όλους σήμερα, στην κορυφή της πυραμίδας της «δύναμης» δηλαδή, ευρίσκονται οι χρηματοπιστωτικές αγορές, καθώς επίσης οι υπερμεγέθεις πολυεθνικές, οι οποίες δεν πληρώνουν σχεδόν ποτέ φόρους – ενώ από τις τράπεζες (Lehman Brothers), το πρόβλημα των οποίων (subrimes) εξήγαγαν οι Η.Π.Α. στον υπόλοιπο κόσμο, στέλνοντας αμέσως μετά το ΔΝΤ για να «εισπράξει» (εισβολή στην Ευρωζώνη, λεηλασία των μικρών κρατών της, μεταφορά πόρων από τον ιδιωτικό, στο δημόσιο τομέα, σύμφωνα με την ως άνω πρακτική των Εβραίων κλπ), ξεκίνησε ουσιαστικά η απειλητικότερη παγκόσμια κρίση, μετά τη μεγάλη ύφεση του 1929.


Αυτοί όμως που καλούνται τελικά να πληρώσουν, δεν είναι οι «κυρίαρχοι των αγορών» (με φωτεινή εξαίρεση την Ουγγαρία, η οποία επέβαλλε φόρους όχι μόνο στις τράπεζες, αλλά και στις ξένες πολυεθνικές του Καρτέλ, αντιμετωπίζοντας την οργή τους), αλλά οι Πολίτες - οι οποίοι, παρά το ότι ασφαλώς «συμμετείχαν» στην καταστροφή (άρθρο μας) με διάφορους τρόπους (υπερκατανάλωση με δανεισμό, ιδιοτέλεια της πολιτικής ψήφου, μειωμένη παραγωγικότητα, οκνηρία, διαφθορά, διαπλοκή, ανευθυνότητα κλπ), οπότε είναι υποχρεωμένοι να «συμβάλλουν», δεν είναι σίγουρα οι μοναδικοί υπεύθυνοι.


Έχοντας αναφερθεί αναλυτικά στις ευθύνες όλων, με μία σειρά από άρθρα μας, θεωρούμε ότι αυτό που οφείλει να μας απασχολεί σήμερα είναι κυρίως το εάν η κρίση έχει «προσμετρηθεί», καθώς επίσης εάν έχουν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα αποφυγής ενός δεύτερου «ξεσπάσματος» της, πριν ακόμη μας υποχρεώσουν να αναλάβουμε τη συνολική πληρωμή – χωρίς τη θέληση μας φυσικά, αφού τόσο οι «αγορές», όσο και οι υπερδυνάμεις του πλανήτη, έχουν δυστυχώς τα μέσα για να μας επιβάλλουν τους κανόνες τους. Θα πρέπει βέβαια να αποφύγουμε τις σκόπιμες, τις «θλιβερές» καλύτερα προσπάθειες εξαπάτησης μας (άρθρο μας), απαιτώντας τουλάχιστον να ενημερωθούμε πλήρως, σε σχέση με τις πραγματικές πιθανότητες αποφυγής του «μοιραίου» (χρεοκοπία, έξοδος από την Ευρωζώνη, εξαθλίωση κλπ).


Αν και πιστεύουμε λοιπόν ότι η μοναδική λύση για κάποιες χώρες, μεταξύ των οποίων και η δική μας, είναι η διαγραφή των χρεών, τουλάχιστον των «επαχθών» (αυτών δηλαδή που δεν ωφέλησαν την Πολιτεία, αλλά αποκλειστικά και μόνο κάποιους διεφθαρμένους Πολίτες της), γνωρίζοντας φυσικά ότι είναι μία επώδυνη διαδικασία, αλλά όχι το τέλος του κόσμου, θεωρούμε ότι θα άξιζε ίσως τις θυσίες η ανάληψη των συνολικών ευθυνών εκ μέρους μας (άρθρο μας: Ο μηδενισμός του χρέους), υπό την προϋπόθεση φυσικά να αποπληρώσει τα χρέη της η Γερμανία απέναντι μας (άνω των 70 δις €), εάν είμαστε σίγουροι ότι είναι αυτές που έχουμε «ανακαλύψει» ήδη.

Όμως, μία απλοϊκή και μόνο ματιά στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, λιγότερο στο Ελληνικό, δεν μας επιτρέπει την παραμικρή αμφιβολία, σε σχέση με τους τεράστιους κινδύνους που «ελλοχεύουν» ακόμη εντός του. Εκτός αυτού, εάν θα έπρεπε κάποτε να πάψει να λειτουργεί η αδυσώπητη τακτική των τοκογλύφων, έτσι όπως την αναφέραμε στην εισαγωγή του κειμένου μας, ο μοναδικός τρόπος θα ήταν η ολοκληρωτική άρνηση της πληρωμής των διογκωμένων από τους τόκους οφειλών, εκ μέρους όλων αυτών που καταδυναστεύονται από την «εγκληματική» λειτουργία τους.


Ας μην ξεχνάμε ότι, όπως αναφέραμε σε προηγούμενο άρθρο μας (Κρατικοποίηση των αγορών), «Στις χρηματοπιστωτικές αγορές δεν παράγονται προϊόντα και δεν δημιουργούνται αξίες – απλά αναδιανέμονται τα υφιστάμενα, μεταξύ των συμμετεχόντων. Αυτοί δε που έχουν τις περισσότερες πληροφορίες, πόσο μάλλον τις «εσωτερικές», κερδίζουν πάντοτε, ενώ όλοι οι άλλοι συνήθως χάνουν - από τους ερασιτέχνες “επενδυτές”, μέχρι τα συνταξιοδοτικά ταμεία.

Οι χρηματοπιστωτικές αγορές καθιστούν ουσιαστικά δυνατή τη διασπορά των κινδύνων, τους οποίους όμως οι ίδιες δημιουργούν. Μέσω δε της συνεχώς γρηγορότερης κερδοσκοπίας (διαδικτυακά καζίνο), αποσταθεροποιούν τελικά τις τιμές των μετοχών, των εμπορευμάτων κλπ - πουλώντας ταυτόχρονα νέα «ασφαλιστικά» προϊόντα (CDS κλπ), με στόχο την εξασφάλιση των “επενδυτών” από τους κινδύνους που οι ίδιες προκαλούν, αποκομίζοντας έτσι τα διπλά κέρδη»


ΟΙ ΔΕΚΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΣΥΣΤΗΜΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ


Σε προηγούμενο άρθρο μας, σε σχέση με την τράπεζα των τραπεζών, καθώς επίσης με την «ταχυδακτυλουργική» δημιουργία του χρήματος, είχαμε αναφέρει τα εξής: «Εάν συνειδητοποιήσουμε ότι, η άνοδος της δύσης, η ανάπτυξη και η πρόοδος της, κυρίως εις βάρος άλλων λαών, στηρίχθηκε στο τραπεζικό σύστημα, στην πίστωση καλύτερα, με την ταχυδακτυλουργική δημιουργία νέων χρημάτων από το πουθενά, ενδεχομένως να καταλάβουμε ότι τα θεμέλια, επάνω στα οποία οικοδομούμε αδιάκοπα το μέλλον μας, δεν είναι τόσο σίγουρα, όσο νομίζουμε.

Ίσως δε κάποια στιγμή να πάψει ο πλανήτης να ανταλλάσσει τα χωρίς αντίκρισμα χαρτονομίσματα, με τα «πραγματικά» προϊόντα της φύσης και με την εργασία, σε μη ισορροπημένες, «χειραγωγημένες» από το Καρτέλ, ισοτιμίες ανταλλαγής – πόσο μάλλον όταν οι συνολικοί τόκοι επί των συνεχώς αυξανομένων χρεών, για τους οποίους δεν «κατασκευάζονται» παραδόξως νέα χρήματα (ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα της διαδικασίας), ξεπεράσουν τα συνολικά κεφάλαια, τα οποία ολόκληρη η ανθρωπότητα οφείλει στους, ελάχιστους σχετικά, κυρίαρχους του σύμπαντος».

συνέχεια στο http://www.x-hellenica.gr/PressCenter/Articles/2258.aspx