(την αγάπη του taxalia και τους χαιρετισμούς μας "J")
Ένας γερμανός μεγαλέμπορας γάλακτος κάνει τουρισμό στη Γαύδο. Παρατηρεί από μέρες ένα ψαρά που με τη βάρκα του βγαίνει για την ψαριά του. Μια μέρα ο ψαράς ανοίγεται στο πέλαγο, δυο μέρες αράζει με τις τσικουδιές και τα γαυράκια του για μεζέ αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο…
Τον πλησιάζει μια μέρα ο γερμανός και τον ρωτάει:
_Γιατί δεν βγαίνεις για δουλειά κάθε μέρα;
_Και γιατί να βγάινω κάθε μέρα;
_Μα… άν βγαίνεις κάθε μέρα θα πιάνεις περισσότερα ψάρια!
_Και τι να τα κάνω τα περισσότερα ψάρια;
_Θα τα πουλάς και θα πάρεις μια ακόμα βάρκα!
_Και τι να την κάνω ακόμα μία;
_ Θα πιάνεις περισσότερα ψάρια, και θα κάνεις μια βιοτεχνία τυποποίησης, θα τα πουλάς σε όλες τις αγορές και θα βγάζεις πολλά λεφτά.
_Ε, και;
_Ε, θα αγοράσεις μ΄ αυτά ένα στόλο από καϊκια και θα κάνεις δικό σου εργοστάσιο με εξαγωγές ψαριών! Και θα βγάζεις πάρα πολλά λεφτά, θα έχεις μετοχές κι ομόλογα, καταθέσεις στην Ελβετία, κι όταν τα έχεις όοοολ’ αυτά μετά θα κάααααααθεσαι!
_Γιατί, τώρα τι κάνω;
Αυτό είναι και το φιλοσοφικό πλαίσιο που η Ελληνίδα Γη έδωσε στα παιδιά της. Τους τα έδωσε όλα και σε αφθονία. Αυτό δεν αρέσει καθόλου σ’ αυτούς που όλα τα βλέπουν εμπορεύματα. Τώρα καταλάβατε γιατί επιδοτούσαν το “σπάσιμο” των καϊκιών. Επιδοτούν τον αυτοευνουχισμό μας. Τι λέτε, θα μας τα κόβουν και θα κοιτάμε;
Έγραψε ο JZ στο olympia.gr
