Γράφει ο Δρ. Ηλίας Καλλιώρας
Μέχρι τον Αύγουστο του 1971, ίσχυε ο «Κανόνας Χρυσού». Με απλά λόγια, έως τότε, η φιλοσοφία και λογική (α λα Breton Woods), διεθνώς, ήταν να υπάρχει «πραγματικό» χρήμα, με αντίκρισμα σε χρυσό. Επίσης, να υπάρχει αντίστοιχος έλεγχος του χρήματος από τις Κεντρικές Τράπεζες, μέσω της διαδικασίας πραγματικών αποταμιεύσεων-καταθέσεων και αντίστοιχων δανείων. Έκτοτε, πολλά άλλαξαν. Χωρίς ελέγχους, στο κάποτε αποκλειστικό προνόμιο των Κεντρικών Τραπεζών, για την παραγωγή και το ύψος των «πραγματικών» χρημάτων, και με την «ταυτολογία» ότι, με χρήματα που τυπώνει ή παράγει κάποιος μόνος του, μπορεί να αγοράσει ολόκληρη την υφήλιο, ολόκληρος ο κόσμος του χρήματος άλλαξε θεαματικά ή/και δραματικά. Το λογιστικό και όχι το πραγματικό χρήμα έγινε ευχή και συνάμα κατάρα για τον πλανήτη μας!
Κεφαλαιώδης συνέπεια αυτής της εξέλιξης ήταν το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα να ενδιαφέρεται, πλέον, πολύ περισσότερο, για το τι θα κάνει με το λογιστικό (και όχι με το πραγματικό) χρήμα. Και, μάλιστα δε, το ενδιαφέρον εστιάσθηκε, προπαντός, για τους πραγματικούς τόκους που αποφέρει το «εικονικό-λογιστικό» χρήμα. Η δημιουργία χρήματος από το μηδέν, ή από το πουθενά, οι πολλαπλασιαστές του, οι μοχλεύσεις του και οι πρακτικές νόμιμου διεθνούς «καζίνου», έφεραν αμέτρητες αλλαγές, απροσδιόριστες ωφέλειες, αλλά και τεράστιους «τοξικούς» κινδύνους και αβεβαιότητες. Οι «ασκοί του Αιόλου» άνοιξαν και τα καινοτόμα κυρίως χρηματοπιστωτικά προϊόντα (πχ., CDS, hedge funds, ETF’s) είναι πλέον ισοδύναμα αυτών της μαζικής καταστροφής! Μετά την κρίση στις ΗΠΑ, το 2007, με τα γνωστά στεγαστικά δάνεια («subprimes»), ο πλανήτης καίγεται. Οι μηχανισμοί δημιουργίας λογιστικού χρήματος βρίσκονται εκτός κάθε λογικής και ελέγχου. Ήδη διεξάγεται, ανοιχτά, ο τρίτος παγκόσμιος νομισματικός και πιστωτικός πόλεμος!
Για παράδειγμα, ας δούμε, εν συντομία, το εξής σενάριο ή απλό μηχανισμό. Αφορά, κατά βάση, μια απλή αισθητική ή καλλωπιστική επέμβαση, διαμέσου της «ωραιοποίησης» των ισολογισμών και των αποτελεσμάτων χρήσεως των τραπεζών: πρώτον, κάποια εμπορική τράπεζα δίνει «τοξικά», ή χωρίς διασφαλίσεις, δάνεια σε πελάτη της. Δεύτερον, η ίδια τράπεζα «πακετάρει, τιτλοποιεί και μεταβιβάζει» σε άλλη σκιώδη τράπεζα, όλα τα «τοξικά» της δάνεια, μέσω «δομημένων» προϊόντων. Τρίτον, κάποιο επενδυτικό κεφάλαιο (hedge fund) επενδύει σε αυτό το «δομημένο» προϊόν (με αυξημένο ρίσκο και χρεωστικό επιτόκιο), αναλαμβάνοντας και τον εγγενή πιστωτικό κίνδυνο. Τέταρτον, η ίδια τράπεζα, έχοντας «εξαγνίσει», ή μετατρέψει σε ασφαλή, τα έως τώρα επισφαλή της δάνεια (πχ, με ασφάλιστρα, CDOs), μπορεί να κάνει (και πάλι) ένα νέο γύρο από νέες δανειοδοτήσεις (παροχή νέων δανείων, χωρίς αύξηση των ιδίων κεφαλαίων της). Και, τέλος, πέμπτον, οι κίνδυνοι αυτής της διαδικασίας ή αυτού του μηχανισμού έχουν διαχυθεί, πλέον, με τα ταμεία, τα κράτη και τους ιδιώτες να έχουν αναλάβει ή αγοράσει («ποντάροντας») στο «καζίνο, ή στην νόμιμη πιστωτική πυραμίδα» των χρηματοπιστωτικών μηχανισμών.
Δεν είναι τυχαίο ότι, προσφάτως, τόσο το περίφημο ΔΝΤ, όσο και η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS), λόγου χάρη, έδωσαν δύο διαφορετικές εκθέσεις, για την αγορά και την μόχλευση των «εκρηκτικά» καινοτόμων exchange-traded funds (ETFs)। Ούτε, επίσης, είναι ένα απλό συμβάν το ότι, στην ίδια λογική του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού πολέμου, στην φλεγόμενη Λιβύη, κάποιοι πρωτοτυπούν, ή όπως αναρωτιέται το CNBC, «Πρώτη φορά βλέπουμε επαναστατική ομάδα να προχωρά σε δημιουργία κεντρικής τράπεζας εν μέσω εξέγερσης». Είναι η Λιβύη, το Ιράκ, η Συρία, ο Λίβανος και η Σομαλία μέλη, ή ελεγχόμενοι από την κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών (της BIS, στην Βασιλεία της Ελβετίας); Όχι; Είναι, τότε, τυχαίο αυτό που τους συμβαίνει; Δε νομίζω!
