Πολιτικό το πρόβλημα, όχι λογιστικό

Του Γιάννη Θ. Κεσσόπουλου
Το σχόλιο για την εκδήλωση της FreeSunday δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία εάν στο πάνελ δεν καθόταν εκλεκτοί του δημόσιου λόγου – βίου. Γιατί, όπως και το κάνουμε, όταν συζητούν ένας πρώην υπουργός, ένας καθηγητής οικονομικών, ένας δημοσιογράφος – τηλεαστέρας, ένας βουλευτής της αξιωματικής αντιπολίτευσης κι ένας σύμβουλος του επίδοξου μελλοντικού πρωθυπουργού, έχουν σημασία όχι μόνο όσα λένε αλλά και όσα δεν λένε…


· Με δεδομένο ότι ήταν ήδη γνωστές οι συναντήσεις της Τρίτης μεταξύ του πρωθυπουργού και των πολιτικών αρχηγών, αλλά και με το πρώτο κύμα διεθνών πιέσεων για «συναίνεση» να είναι σε εξέλιξη, όσα ειπώθηκαν ίσως έχουν ακόμη μεγαλύτερη σημασία.

· Ήταν εμφανής μια ομοφωνία (σε γενικές γραμμές) στα αίτια που οδήγησαν τη χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα. Επίσης, κάπου προς το τέλος, διαφάνηκε μέσα από υπαινιγμούς ή μισόλογα μια ομοφωνία ότι πάμε σε χρεοκοπία με μαθηματική ακρίβεια εκτός εάν…

· …εκτός εάν οι πολιτικές δυνάμεις συναινέσουν. Αλλά επειδή αυτό δεν πρόκειται να γίνει –η διχόνοια μας χαρακτηρίζει ιστορικά- αντιλαμβάνεστε το βάρος της ομοφωνίας αλλά και το αποτέλεσμα...

· Επίσης, υπήρξε ομοφωνία σε πολλά σημεία για το δέον γενέσθαι, π.χ. για την άμεση προώθηση των μεταρρυθμίσεων. Το μεγάλο ζήτημα είναι πως οι κομματικές ηγεσίες θα περάσουν από τη θεωρία στην πράξη. Πριν να είναι απελπιστικά αργά (αν δεν είναι ήδη).

· Δυο σχόλια για αυτά που είπε ο Γ. Κύρτσος. Σε ένα ρεσιτάλ νεοφιλελεύθερης λογικής, ζήτησε να κοπούν τα δώρα και στον ιδιωτικό τομέα. Δεν είπε όμως ποια θα είναι η αλυσιδωτή αντίδραση: μείωση καταναλωτικής ισχύος, πτώση τζίρου της αγοράς, λουκέτα, περαιτέρω ανεργία κλπ. Φυσικά, μια free press εφημερίδα δεν έχει ανάγκη από την καταναλωτική ισχύ. Παίζει αλλιώς παιχνίδι…

· Ίσως θα ήταν πιο σωστό να αναγνωρίσουμε ότι τα προηγούμενα χρόνια υπήρξαν και επιχειρηματικές φούσκες, που οδήγησαν σε στρεβλώσεις της αγοράς. Και ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να υπερασπιστούμε την υγιή επιχειρηματικότητα, δηλαδή ότι είναι αυτονόητη η ικανότητα του επιχειρηματία να πληρώνει τα δώρα των εργαζομένων για την επιχείρησή του…

· Επίσης, ισχυρίστηκε κάποια στιγμή ότι «η Ιστορία επιταχύνεται» και γι’ αυτό δεν πρέπει να κοιτάμε το παρελθόν. Η ιστορία δεν επιταχύνεται. Προφανές άλμα λογικής, ικανό να επιφέρει ολέθριες συνέπειες στη χώρα.

· Τέθηκε το θέμα της συνταγματικής αναθεώρησης. Φοβάμαι ότι δεν αρκεί πια. Θα είναι σα να κολλάμε τροπολογίες σε έναν ήδη ξεπερασμένο νόμο. Εκείνο που χρειάζεται είναι ένα νέο Σύνταγμα (το θέμα είναι ποιο πολιτικό προσωπικό θα καταφέρει να το κάνει σωστά…), μια νέα βάση, ένα νέο ξεκίνημα. Το νέο Σύνταγμα προϋποθέτει, βεβαίως, καθαρές και πατριωτικές προθέσεις…

· Πρώτο μέλημα μια σοβαρής προσπάθειας θα ήταν η αποκατάσταση της μισθολογικής ιεραρχίας στο Δημόσιο, κι όχι να υπάρχουν ακόμη φαινόμενα όπως αυτά που κατήγγειλε ο Θ. Καράογλου για γκόλντεν μπόις στον ΟΠΑΠ.

· Έγινε λόγος και για μείωση του μισθού των βουλευτών. Είμαι ο τελευταίος που θα τα έβαζε με τους βουλευτές συλλήβδην, στα τυφλά, γιατί θεωρώ ότι ο βουλευτής είναι πρώτιστα δημοκρατικός θεσμός και μετά πρόσωπο. Ωστόσο, η συναίσθηση των ιστορικών στιγμών που ζει ο τόπος, θα έπρεπε να κάνει τους βουλευτές να ζητήσουν μείωση μισθού ανάλογη με τις περικοπές στους μισθούς όλων των Ελλήνων. Όχι για άλλο λόγο παρά μόνο για παράδειγμα. Γιατί όταν βλέπεις την ηγεσία σου να τραβά το κάρο, πιάνεις κι εσύ. Αγόγγυστα…

· Γιατί θα πρέπει οι πολιτευόμενοι να αντιλαμβάνονται ότι ο κόσμος πλέον είναι άνεργος, απελπισμένος, πεινάει, μεταναστεύει. Δεν έχει αυτιά για θεωρίες.

· Το ερώτημα εν τέλει είναι –ενόψει μάλιστα των συναντήσεων της Τρίτης και του Μνημονίου 2- αν μπορούν οι πολιτικοί ηγέτες να ανταποκριθούν στον ιστορικό τους ρόλο. Αν μπορούν να διαχειριστούν πολιτικά το πρόβλημα και όχι λογιστικά (όπως επισήμανε εύστοχα ο χειμαρρώδης Γ. Φλωρίδης) με «κόντρες» μέτρων. Αν μπορούν να συσπειρώσουν τα επιμέρους συμφέροντα υπέρ της χώρας –ακόμη και τα ΜΜΕ. Κι αν, φυσικά, έχουν τη βούληση να το κάνουν…