Έχω δει άπειρες φορές αυτή τη σκηνή και τόσες άλλες…
Και πάντα έκλαιγα… δάκρυζα… από τα γέλια!
Σήμερα και πάλι την βλέπω και δακρύζω…
Αλλά είναι δάκρυα θλίψης…
Πριν λίγες μέρες μας άφησε ο Ρασούλης, μετά ο Παπάζογλου… Σήμερα ο Βέγγος…
Όπως είπε και ένας φίλος στο facebook, ..
όλοι οι μεγάλοι φεύγουν σαν να μην αντέχουν το χάλι της Ελλάδας.
Πάνω σε αυτό θα κάνω μια ένσταση.
Δεν ξέρω αν ο Βέγγος ήταν μεγάλος.
Δεν μπορώ να προσδιορίσω αυτή τη λέξη για να αποφασίσω ότι κάποιος είναι μεγάλος.
Αλλά ξέρω ότι ο Βέγγος ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Το ξέρω μέσα μου, το ένιωθα κάθε φορά που τον έβλεπα…
Και ας μην τον είχα συναντήσει ποτέ από κοντά.
Η ψυχούλα του φαινόταν στο πρόσωπο του, στο χαμόγελο του, στην τρέλα του, στα λόγια του.
Και όσο μεγαλώνω, όσο βλέπω γύρω μου το χάλι μιας κοινωνίας παραδομένης στην ύλη, τόσο νιώθω την ανάγκη να γίνω πιο… ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Σ’ ευχαριστώ Θανάση για τις άπειρες στιγμές γέλιου που μου έχεις χαρίσει.
Μα πάνω από όλα, σ’ ευχαριστώ γιατί μου έδωσες δωρεάν μαθήματα για το πως να γίνω καλύτερος ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Καλό σου ταξίδι… καλέ μου άνθρωπε!
papaki.redplanet
