«Το ΕΚΘ και η ΕΔΟΘ ακυρώνουν εκδήλωση των Δημοτικών σχολείων της Β. Ελλάδας».

Από τον ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΡΔΑ

Αν. Καθηγητή Τμήμα Οικονομικών Επιστημών ΑΠΘ
ΚΑΙ  Πρόεδρο 1ου Δημοτικού Σχολείου Καλαμαριάς
Μέλος του Δ.Σ της Ένωσης Συλλόγων Γονεών και Κηδεμόνων των Σχολείων της Καλαμαρίας
Θέμα «Το ΕΚΘ και η ΕΔΟΘ ακυρώνουν εκδήλωση των Δημοτικών σχολείων της Β. Ελλάδας».

Στις 17 Μαΐου 2011 ο Δήμος Θεσσαλονίκης (Αντιδημαρχία Αθλητισμού) παραχώρησε τμήμα της πλατείας Αριστοτέλους (κάτω από την Τσιμισκή) στην Ομοσπονδία της Χειροσφαίρισης, με σκοπό την πραγματοποίηση τουρνουά Handball στις 4 Ιουνίου. Οι συμμετέχοντες ήταν παιδία Δημοτικών σχολείων της πόλης όπως και όλης της Β. Ελλάδας.

Την Πέμπτη 2/6 στο Δ.Σ. του Δήμου Θεσσαλονίκης ανακοινώθηκε η εν λόγω εκδήλωση. Παράλληλα με αυτό ανακοινώθηκε εκ μέρους της η ΕΔΥΟΔ (Ένωσης Δημοσιοϋπαλληλικών Οργανώσεων του νομού Θεσσαλονίκης) και το ΕΚΘ (Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης), η οργάνωση κατά την ίδια ημέρα το πρωί, ενός από τα πολλά συλλαλητήρια τους. Λόγω μη συνεννόησης τελικά, η Αντιδημαρχία Αθλητισμού προσπάθησε να βρει άλλο χώρο για την Ομοσπονδία της Χειροσφαίρισης μιας και ‘επανάσταση’ της ΕΔΥΟΘ- ΕΚΘ δεν έπαιρνε αναβολή!. Αυτό όμως στάθηκε αδύνατο να γίνει την τελευταία στιγμή. Έτσι αναγκαστικά ακυρώθηκε το Σάββατο η εκδήλωση του Bandball.

Το επαναστατικό μένος λοιπόν της ΕΔΥΟΔ-ΕΚΘ δε μπορούσε να εκδηλωθεί σε άλλο χώρο ή μια εβδομάδα μετά ή μια εβδομάδα πριν. Έτσι προτάσσοντας μάλλον οι οργανωτές της ΕΔΥΟΘ-ΕΚΘ ότι το «δίκαιο είναι πάντα του εργάτη», και αγνοώντας τις μετακινήσεις και τα έξοδα γονέων μαθητών από όλη τη Βόρεια Ελλάδα προς τη Θεσσαλονίκη, ή ακόμη αυτά τα ίδια τα παιδιά, οργάνωσαν ένα ακόμη ‘βαρυσήμαντο’ συλλαλητήριο που διήρκεσε μόλις ΜΙΑ ΩΡΑ σε μια μισογεμάτη πλατεία (λιγότερο από το μισό) από τους γνωστούς επαγγελματίες συνδικαλιστές και άδεια τους μπουχτισμένους εργαζόμενους.

Διαβεβαίωσε κανείς αυτούς τους ‘ηγέτες’ του συνδικαλιστικού κινήματος ότι τα έξοδα που έκαναν αυτοί οι γονείς που ήρθαν από την Ορεστιάδα από Αλεξανδρούπολη ήταν από το περίσσεμα ή το υστέρημα τους ή ότι οι οικονομικές θυσίες αποτελούν ζήτημα κοινωνικής επανάστασης όταν βγαίνουν μόνο από την τσέπη των όποιων συνδικαλιστών;

Μήπως παραχωρήθηκε αρκετή defacto κυριαρχία του κράτους προς κάθε μορφή ομάδων οργανωμένων συμφερόντων ή άλλων τινών που θεωρούν ότι είναι υπεράνω όλων, έτσι απλά γιατί στα χέρια τους έχουν μια σφραγίδα ενός Σωματείου ή μιας Συντεχνίας;

Μήπως κάποια ώρα το κύμα της αμφισβήτησης που ανδρώνεται θα ήταν σκόπιμο να αγγίξει και χώρους που θεωρούνται (ακόμη) ταμπού;