Η κυβέρνηση κλιμακώνει την επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη, γενικότερα στη λαϊκή οικογένεια. Πρόκειται για μια ολομέτωπη επίθεση ενάντια στο βιοτικό επίπεδο, στα εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά και..
δημοκρατικά δικαιώματα και κατακτήσεις. H κυβέρνηση, αξιοποιώντας το δημοσιονομικό εκτροχιασμό, επιδιώκει αφενός να φορτώσει τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης και της δημοσιονομικής εξυγίανσης στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων και αφετέρου να οδηγήσει στην απαξίωση της εργατικής δύναμης στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, ικανοποιώντας με αυτόν τον τρόπο τις στρατηγικές επιδιώξεις των μονοπωλιακών ομίλων.
Πρόκειται για μια επίθεση γενικευμένη και διαχρονική, ανεξάρτητα της δημοσιονομικής κατάστασης της ελληνικής οικονομίας, από τη στιγμή που έχει δρομολογηθεί και με τη δική της συμμετοχή στα πλαίσια των αποφάσεων της ΕΕ και κλιμακώνεται με το "Σύμφωνο για το Ευρώ" στο σύνολο των κρατών - μελών της Ευρωένωσης.
Αποτελεί πρόσχημα ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι προχωράει σ' αυτήν την επιλογή με στόχο την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους. Άλλωστε, τέτοια μέτρα έχουν υλοποιηθεί στη χώρα μας, ανεξάρτητα των ρυθμών, την τελευταία 20ετία, αλλά και στο σύνολο των κρατών - μελών της ΕΕ ανεξάρτητα της δημοσιονομικής τους κατάστασης.
Στην πραγματικότητα, η παραχώρηση κρατικής περιουσίας σε μονοπωλιακούς ομίλους δεν είναι τίποτε άλλο παρά η υλοποίηση των κατευθύνσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που στόχο έχουν να διευκολύνουν την αναπαραγωγή του κεφαλαίου μέσα από την επέκταση της δράσης του και σε νέους τομείς και κλάδους, στηρίζοντας και ενισχύοντας την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου στην ΕΕ.
Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο και είναι αποπροσανατολιστική η αντιπαράθεση της κυβέρνησης με τα άλλα κόμματα όπως τη ΝΔ και τον ΛΑ.Ο.Σ. για το ύψος, τις μορφές, τους τρόπους και τις προτεραιότητες αυτής της "αξιοποίησης". Αλλά και η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ ότι αυτή δεν γίνεται υπό τον "δημόσιο έλεγχο και ευθύνη" αγνοώντας το ρόλο του αστικού κράτους ως θεματοφύλακα των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Όπως αυτή κι αν γίνει θα είναι σε βάρος των συμφερόντων αλλά και της ικανοποίησης των σύγχρονων και διευρυμένων αναγκών του ελληνικού λαού. Άλλωστε, η ίδια η μέχρι σήμερα εμπειρία από την υλοποίηση αυτής της πολιτικής τόσο από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ επιβεβαιώνει το παραπάνω συμπέρασμα.
Η παραχώρηση της κρατικής περιουσίας σε μονοπωλιακούς ομίλους υλοποιείται μέσα από διάφορες μορφές.
Με την απελευθέρωση των αγορών σε επίπεδο ΕΕ και την ιδιωτικοποίηση των πρώην κρατικών μονοπωλίων σε διάφορους τομείς όπως της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών και μεταφορών, που έχει σαν αποτέλεσμα τη διευκόλυνση της δράσης των συσσωρευμένων ιδιωτικών κεφαλαίων, τη συγκέντρωση και μονοπώληση της αγοράς, την απώλεια θέσεων εργασίας και της επιδείνωσης των συνθηκών εργασίας, τις συνεχείς αυξήσεις των τιμολογίων που πλήττουν τα λαϊκά εισοδήματα.
Οι απολύσεις, η μείωση των μισθών, οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και η επιδείνωση των συνθηκών εργασίας αποτελούν τις συνέπειες της απελευθέρωσης των αγορών και των ιδιωτικοποιήσεων. Η ίδια η ζωή επίσης έχει αποδείξει ότι είναι μύθος ο ισχυρισμός ότι μετά από την απελευθέρωση της αγοράς θα έχουμε καλύτερα και φθηνότερα εμπορεύματα και υπηρεσίες για το λαό. Οι εξελίξεις στην ακτοπλοΐα, στην ενέργεια και τις τηλεπικοινωνίες με τις συνεχείς αυξήσεις στα εισιτήρια και τα τιμολόγια αποτελούν αδιάψευστο γεγονός.
Η κυβέρνηση προχωρά στην προετοιμασία του σχεδίου δράσης για την "αξιοποίηση" της ακίνητης περιουσίας, τις αποκρατικοποιήσεις και τις αναδιαρθρώσεις προκειμένου να αντλήσει, με βάση τους δικούς της υπολογισμούς, έσοδα 15 δισ. ευρώ για την περίοδο 2011 - 2013 και συνολικά 50 δισ. ευρώ μέχρι το 2015.
Στόχος της κυβέρνησης δεν είναι η εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους, αλλά η προσέλκυση υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων και η ικανοποίηση των αναγκών, εγχώριων και αλλοδαπών επιχειρηματικών ομίλων. Γι' αυτό και δεν έχει καμία βάση ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας θα έχει ως αποτέλεσμα την άμβλυνση της αντιλαϊκής επίθεσης στους μισθούς και τις συντάξεις και στον περιορισμό των κοινωνικών δαπανών για Υγεία, Παιδεία κ.λπ. Άλλωστε, μέρος της αντιλαϊκής επίθεσης αποτελεί και η επιλογή της «αξιοποίησης» και παραχώρησης της δημόσιας περιουσίας.
Στα πλαίσια αυτά, σχεδιάζεται και η άμεση προώθηση της αποκρατικοποίησης – ιδιωτικοποίησης του ΟΛΘ και της ΕΥΑΘ. Παραδίνονται δηλαδή η ύδρευση και το λιμάνι στον έλεγχο και την κερδοσκοπία των πολυεθνικών επιχειρηματικών ομίλων.
Το πραγματικό δίλημμα είναι αν η αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας θα γίνει προς όφελος του λαού ή προς όφελος των μονοπωλίων.
Το νερό είναι φυσικός πόρος στρατηγικής σημασίας για την προστασία της δημόσιας υγείας, των οικοσυστημάτων, του περιβάλλοντος και για την εγχώρια παραγωγή. Πρέπει να αποτελεί κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα.
Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης είναι ένα από τα μεγαλύτερα και δραστήρια λιμάνια της χώρας. Η ιδιωτικοποίηση του θα έχει αρνητικές επιπτώσεις όχι μόνο στους περίπου 500 εργαζόμενους και στις οικογένειες τους, των οποίων θα κτυπηθούν οικονομικά, εργασιακά, ασφαλιστικά και δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά και για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
Τα λιμάνια και οι σχετικές υποδομές έχουν δημιουργηθεί με τη δουλειά του Ελληνικού λαού, αποτελούν μέρος των συνόρων της χώρας και επιβάλλεται να είναι 100% στο δημόσιο.
Όμως, η ολοκληρωμένη αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας προς όφελος των λαϊκών αναγκών δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί σε ένα σύστημα παραγωγής, όπου σκοπός της παραγωγής είναι η κερδοφορία του κεφαλαίου. Απαιτείται η ριζική ανατροπή της εξουσίας και της οικονομίας των μονοπωλίων, η εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, η κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, η λειτουργία τους με κεντρικό σχεδιασμό και κοινωνικό έλεγχο. Μόνο υπό αυτούς τους όρους μπορεί να υπάρξει αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας προς όφελος του λαού.
Στο πλαίσιο αυτό:
η αξιοποίηση του νερού, κατοχυρωμένου ως λαϊκής περιουσίας, θα σχεδιάζεται, θα υλοποιείται και θα ελέγχεται με γνώμονα το σύνολο των κοινωνικών αναγκών
τα λιμάνια θα μπορούν να αποτελέσουν εργαλείο φιλολαϊκής ανάπτυξης.
Τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να ελπίζουν πια ότι η κυβέρνηση, τα άλλα αστικά κόμματα και η ΕΕ θα τους λυπηθούν. Η λαϊκή αγανάκτηση τους φοβίζει αλλά δεν τους εμποδίζει, όσο είναι εγκλωβισμένη στο δικό τους γήπεδο, όπου τη συγκρατούν και οι δήθεν ακομμάτιστες ομάδες και τα διάφορα αναχώματα του συστήματος.
Την πτώχευση των λαϊκών στρωμάτων μπορεί να την εμποδίσει και να τη σταματήσει μόνο η εργατική - λαϊκή οργάνωση, η συμπόρευση με το ΚΚΕ στην πάλη για λαϊκή εξουσία και αποδέσμευση από την ΕΕ.
Οι Κομμουνιστές εκλεγμένοι σύμβουλοι στην Περιφέρεια της Κεντρικής Μακεδονίας καλούν τους εργαζόμενους της Ε.Υ.Α.Θ., του Ο.Λ.Θ. και όλο το λαό:
Να μην αποδεχθούν την ιδιωτικοποίηση τους.
Να πάρουν απόφαση συμμετοχής στην 48ωρη πανελλαδική πανεργατική απεργία την πρώτη μέρα που το έκτρωμα με τα αντιλαϊκά μέτρα του μεσοπρόθεσμου προγράμματος θα εισαχθεί στη Βουλή.
Σημεία Κριτικής για τη Μελέτη Επικαιροποίησης του Ρ.Σ.Θ.
1. Ο Χωροταξικός και πολεοδομικός σχεδιασμός δεν αποτελεί μια κοινωνικά ουδέτερη τεχνοκρατική διαδικασία, αλλά στοχεύει στην οργάνωση του χώρου, σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις επιλογές της άρχουσας τάξης. Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι το αν θα υπάρξει νομοθετημένος, τυπικά, σχεδιασμός αλλά το ποιος αποφασίζει, με ποια κριτήρια και σε όφελος ποιού, σχετικά με το χρόνο, το χώρο και τις προτεραιότητες χωροθέτησης σε εθνικό και τοπικό επίπεδο. Το πολιτικό ερώτημα “χωροταξικός σχεδιασμός για ποιον;” είναι, αντικειμενικά, στο κέντρο κάθε συζήτησης γύρω από αυτά τα ζητήματα. Έτσι, στο πλαίσιο των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, ο χωροταξικός σχεδιασμός εντάσσεται και υποτάσσεται, αντικειμενικά, στους νόμους της αγοράς και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αποτελεί μέρος της πολιτικής της εμπορευματοποίησης της γης και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και ιδιωτικοποιήσεων που προωθούνται στα πλαίσια της ΕΕ.
2. Ο χωροταξικός σχεδιασμός της Θεσσαλονίκης είναι τμήμα του γενικότερου σχεδιασμού της άρχουσας τάξης για την ευρύτερη περιοχή. Κωδικοποιείται στο ΕΣΠΑ 2007-2013 και στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Κεντρικής Μακεδονίας. Ο στρατηγικός στόχος της άρχουσας τάξης για την περιοχή οραματίζεται τη «διαμόρφωσή της (ευρύτερης περιοχής) σε μητροπολιτικό βαλκανικό κέντρο, αλλά και πόλο διακρατικής συνεργασίας και ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στην ευρύτερη περιοχή της Ν.Α. Ευρώπης» με κεντρικούς άξονες δράσης να προσδιορίζονται « η παροχή υπηρεσιών στήριξης προς τις επιχειρήσεις» και η «ανάπτυξη ολοκληρωμένων συστημάτων μεταφοράς » « Η Θεσσαλονίκη αναμένεται να αναλάβει πολλούς νέους εξειδικευμένους ρόλους (επικοινωνιακό κέντρο, κέντρο παροχής εξειδικευμένων υπηρεσιών, κέντρο ανάπτυξης και διάχυσης τεχνολογίας κλπ.), ώστε να αποτελέσει καθοριστικό παράγοντα ανάπτυξης στην περιοχή μέσα από την ανάπτυξη των Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνιών και των δικτύων μεταφορών, των ερευνητικών και επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, των δραστηριοτήτων παραγωγής και μεταφοράς τεχνογνωσίας, και τη συγκέντρωση δραστηριοτήτων έντασης γνώσης. » Στη πραγματικότητα, ο αστικός σχεδιασμός για τη Θεσσαλονίκη εντάσσεται στο συνολικό σχεδιασμό της άρχουσας τάξης για την χώρα, ως πύλη εισόδου στα Βαλκάνια, ως ενεργειακό και μεταφορικό κόμβο της περιοχής της Ν.Α. Ευρώπης. Στο ίδιο το ΡΘΣ διαβάζουμε «Ενίσχυση του ρόλου της Θεσσαλονίκης ως «πόλης-πύλης» και ως «περιφερειακού μητροπολιτικού πόλου της Ε.Ε. Δικτύωση με τις ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Ενίσχυση των σχέσεων και των δικτύων στο χώρο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, των παραδουνάβιων και παρευξείνιων περιοχών, καθώς και της νοτιοανατολικής Μεσογείου, στη βάση της συμπληρωματικότητας, με προοπτική τη συγκρότηση ευρύτερων δυναμικών ζωνών οικονομικής ολοκλήρωσης. Προώθηση του ρόλου της Θεσσαλονίκης ως επιχειρηματικού και εμπορικού συνδέσμου της Ε.Ε. με τις χώρες της νοτιοανατολικής Ευρώπης και του Εύξεινου Πόντου.» Η συγκεκριμένη στρατηγική κατεύθυνση αντανακλάται και στο επίπεδο της οικονομίας. Η οικονομική δραστηριότητα θα στρέφεται ολοένα και περισσότερο σε τομείς υποστηρικτικούς προς το διαμετακομιστικό εμπόριο. Αποτέλεσμα θα είναι η συρρίκνωση μιας σειράς κλάδων και η μεγέθυνση άλλων. Για παράδειγμα, οι κλάδοι της συσκευασίας και οι συναφείς και εξαρτώμενοι απ’ αυτούς αναμένεται να σημειώσουν μεγέθυνση ενώ άλλοι σημαντικοί κλάδοι της βιομηχανικής παραγωγής, όπως η κλωστουφαντουρία και η επιπλοποιία στη ΒΙΠΕΘ, θα σημειώσουν περεταίρω συρρίκνωση. Ο συγκεκριμένος προσανατολισμός της οικονομίας φυσικά δεν απαντάει στις λαϊκές ανάγκες. Κίνητρο του είναι η μεγιστοποίηση της κερδοφορίας των μονοπωλίων και όχι η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Η συγκεκριμένη κατεύθυνση εκθέτει ακόμα περισσότερο την οικονομική δραστηριότητα στις διακυμάνσεις του διεθνούς εμπορίου και της παγκόσμιας οικονομικής κατάστασης. Καθιστά δεδομένη την ακόμα μεγαλύτερη επίδραση της επόμενης οικονομικής κρίσης στην εγχώρια οικονομική δραστηριότητα. Ολόκληρο το ΡΣΘ εξυπηρετεί αυτούς τους στρατηγικούς στόχους ξεκινώντας από τα άρθρα 12 και 13, που ουσιαστικά φωτογραφίζεται το συγκεκριμένο μέλλον για τη Θεσσαλονίκη. Η χωροθέτηση της βιομηχανικής περιοχή του άξονα της Εγνατίας αντανακλά βιομηχανικές δραστηριότητες που περιστρέφονται γύρω από το διαμετακομιστικό εμπόριο, τις υπηρεσίες logistics κλπ. Η Θεσσαλονίκη επίσης προορίζεται να γίνει κέντρο υποστηρικτικών υπηρεσιών. Στο άρθρο 16 διαβάζουμε «Σημαντική ενίσχυση του τριτογενούς τομέα σε όλους τους νομούς και ειδικότερα των πιο δυναμικών και εξειδικευμένων τομέων του (χρηματοοικονομικές και συμβουλευτικές υπηρεσίες, έρευνα, τουρισμός κ.λπ.), κυρίως στη Θεσσαλονίκη» Ο διαμετακομιστικός ρόλος της περιοχής θα δώσει έμφαση σε ναυτιλιακές υπηρεσίες, σε υπηρεσίες χρηματοοικονομικές κλπ. Επιπλέον ειδικός ρόλος αποδίδεται σε συγκεκριμένες υποπεριοχές. Έτσι, η περιοχή της ΒΑ Χαλκιδικής χορωθετείται από το ΡΣΘ ως μεταλλευτικός πόλος, ενώ στο άρθρο 22 γίνεται λόγος και για τα προβλήματα που θα προκύψουν από τη διαχείριση υδάτων στην περιοχή.
3. Στο τομέα της πολιτικής γης. Το ΡΣΘ εξειδικεύει τις γενικές στοχεύσεις της αστικής πολιτικής για τη χρήση γης, που είναι η διεύρυνση της ατομικής ιδιοκτησίας στη γη, παράλληλα με τη συγκέντρωση και οργάνωση της ιδιοκτησίας αυτής σε μεγάλες καπιταλιστικές εκμεταλλεύσεις η εμπορευματοποίηση και εκείνου του τμήματος της γης που ανήκει άμεσα ή έμμεσα στο δημόσιο (δασικές εκτάσεις, περιουσίες δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων), κατάργηση των όποιων περιορισμών υπήρχαν στις αλλαγές χρήσεων γης και η άμεση συνάρτηση των τελευταίων με τα επενδυτικά σχέδια των μονοπωλιακών ομίλων, σε συνδυασμό με τη θεσμική κατοχύρωση της προτεραιότητας των επενδύσεων της λεγόμενης «πράσινης ανάπτυξης», η προώθηση της αλλαγής της διοικητικής διαίρεσης της χώρας, με προοπτική τη διαμόρφωση πιο μεγάλων διοικητικών δομών, με μια σειρά από διαφορετικούς τρόπους. Μέσα στο ΡΣΘ περιλαμβάνονται μια σειρά από μέτρα απαξίωσης της μικρής ιδιοκτησίας για να διευκολυνθεί η συγκεντροποίηση της γης. Η αύξηση της αρτιότητας και ο περιορισμός των παρεκκλίσεων (άρθρο 18) θα οδηγήσουν σε απαξίωση της μικρής ιδιοκτησίας και θα διευκολύνουν την συγκεντροποίηση της γης. Ο ‘περιορισμός’ των βιομηχανικών εγκαταστάσεων σε ειδικά χωροθετημένες ζώνες, σε συνδυασμό με τη πρόσφατη νομοθεσία για τα επιχειρηματικά πάρκα, οδηγεί σε βιομηχανικές εγκαταστάσεις που γίνονται μόνο μέσα σε συγκεκριμένες, μεγάλες περιοχές, προωθώντας τη συγκεντροποίηση γης και κεφαλαίου. Χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την «ανάσχεση της αστικοποίησης της αγροτικής γης» (άρθρο 18) προωθείται η επιλεκτική δυνατότητα αξιοποίησης της γης ως οικοδομήσιμης προωθώντας από τη μια τη συγκεντροποίηση γης και τουριστικών υποδομών, και από την άλλη προωθώντας σχέσεις πολιτικής εκδούλευσης και κερδοσκοπίας πάνω στη γη. Δεν προωθείται η κατάργηση της εκτός σχεδίου δόμησης ούτε με διακηρυκτικό τρόπο, αντίθετα αξιοποιείται η έννοια της «φέρουσας ικανότητας» για να προωθηθεί η τάχα λελογισμένη εμπορευματοποίηση δασών και λοιπών προστατευόμενων περιοχών. Οι αδόμητες εκτάσεις (άρθρο 18) στο Πολεοδομικό Σχεδιασμό Θεσσαλονίκης (ΠΣΘ) αξιοποιούνται ως «τράπεζα γης» προωθώντας την εμπορευματοποίηση τους. Το άρθρο 35, αναφερόμενο στα αποθέματα του ΠΣΘ αναφέρει «Μεγάλο εδαφικό απόθεμα –το αξιολογότερο στο ΠΣΘ : Πρόγραμμα ανάπλασης που θα περιλάβει τα παλιά στρατόπεδα (Παύλου Μελά, Μεγάλου Αλεξάνδρου, Παπακυριαζή, Ζιάκα και Καρατάσιου συνολικής επιφάνειας 175 εκταρίων, όπου διασώζονται και κτίσματα της αρχικής εγκατάστασης), τις αδρανείς βιομηχανικές εγκαταστάσεις (ΑΓΝΟ, Φιλίππου, περιοχή Μενεμένης, κ.ά.) και αδόμητες εκτάσεις οργανισμών και δημοσίων φορέων, με στόχο την προστασία και ανάδειξη του ιστορικού αποθέματος και την απόδοση νέων κοινόχρηστων και κοινωφελών χώρων στη δυτική πόλη.» Ουσιαστικά, με την «απόδοση νέων χώρων» προωθείται η εμπορευματοποίηση των ελάχιστων εναπομείναντων χώρων της περιοχής. Αντίστοιχη πολιτική γης προς όφελος των ομίλων σχεδιάζεται και για τον αστικό ιστό. Στο Αρθρο 18 παρ 3 διαβάζουμε «Για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που απορρέουν από τον κατακερματισμό της ιδιοκτησίας της γης, προωθούνται μέτρα όπως: ενεργοποίηση του αστικού αναδασμού, διευκόλυνση των συνενώσεων και ευνοϊκότερο περιβάλλον για μεγαλύτερες οικοδομικές αναπτύξεις, αντικίνητρα περαιτέρω κατατμήσεων της αστικής γης και αποθάρρυνση της ανοικοδόμησης πολύ μικρών οικοπέδων». Από τη μία προωθείται η συγκεντροποίηση της γης, με αντικίνητρα για οικοδόμηση μικρών οικοπέδων, ενώ από την άλλη προωθείται ένας «αστικός αναδασμός» με στόχο τις «μεγάλες οικοδομικές αναπτύξεις» Στην ουσία, μπαίνει φραγμός στα μικρά οικοδομικά έργα μέσα από την απαξίωση της μικροιδιοκτησίας στη γη για να προωθηθούν τα συμφέροντα των κατασκευαστικών ομίλων στο τομέα της κατοικίας και των αστικών αναπλάσεων. Προωθείται η εμπορευματοποίηση των προγραμμάτων κοινωνικής κατοικίας με την εκχώρηση τους, με διάφορα εργαλεία, σε κατασκευαστικά μονοπώλια. Στο άρθρο 18, 3 αναφέρει χαρακτηριστικά «Νέα εργαλεία θα πρέπει να αναζητηθούν και να τεθούν σε εφαρμογή όπως η διασφάλιση ποσοστού κατοικίας ελεγχόμενου χαμηλού κόστους με αντισταθμιστικές παροχές σε νέες οικιστικές αναπτύξεις, η ενσωμάτωση προγραμμάτων κοινωνικής στέγης στις αναπλάσεις κ.α Αναγκαία είναι η βελτίωση του συστήματος κοινωνικών στεγαστικών ενισχύσεων ώστε να καλύπτονται ικανοποιητικά όλες οι ομάδες του πληθυσμού που έχουν ανάγκη αρωγής»
4. Για τη διαχείριση των δασών . Προωθείται η εμπορευματοποίηση των δασών στο όνομα της διαχείρισης. Στο όνομα της προστασίας της βιοποικιλότητας τίθεται ως στόχος η «αειφορική διαχείριση» των δασών ανοίγοντας το δρόμο για την εμπορευματοποίηση τους. Με πρόσχημα την «ανάπτυξη ήπιων μορφών τουρισμού και υποδομών αναψυχής» προετοιμάζεται η είσοδος των μονοπωλίων στη διαχείριση τους. Η ένταξη όλων των δασών σε καθεστώς διαχείρισης, δηλαδή εμπορευματοποίησης τίθεται ως στόχος, ενώ προωθείται η διάνοιξη δασικών δρόμων παντού.
5. Για την πολεοδομία της Θεσσαλονίκης. Η υιοθέτηση ως βασικής αρχής, της αρχής της «συμπαγούς πόλης» για την υποτιθέμενη ανάσχεση της άναρχης οικιστικής ανάπτυξης και τη στροφή της στο εσωτερικό των πόλεων. Η τάση άναρχης ανάπτυξης του οικιστικού ιστού είναι σύμφυτη με την καπιταλιστική ανάπτυξη. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι τα εξωτερικά όρια του οικιστικού ιστού θα παραμείνουν περίπου σταθερά, είναι φανερό ότι η «συμπαγής πόλη» στο Πανόραμα σημαίνει φαρδιούς δρόμους με καταπράσινες αλέες, ενώ στη Σταυρούπολη, απλώς σημαίνει πολυκατοικίες μεγαλύτερου ύψους, όπου στοιβάζονται μεγαλύτερες μάζες εργαζόμενων. Η εφαρμογή της «συμπαγούς πόλης» δεν θα οδηγήσει σε αποφόρτιση των οικιστικά κορεσμένων λαϊκών συνοικιών, προς τις «αναβαθμισμένες». Η διαφορά στις αξίες της γης αντανακλά το ταξικό διαχωρισμό του χώρου στις σύγχρονες καπιταλιστικές μητροπόλεις. Αντίστοιχα οι αστικές αναπλάσεις δεν μεταβάλλουν τα ταξικά χαρακτηριστικά της περιοχής, τον ελεύθερο χρόνο των κατοίκων, τις σχέσεις εργασίας και με την έννοια αυτή δεν μεταβάλλουν ουσιαστικά την ποιότητα ζωής. Επιπλέον, ο τρόπος υλοποίησης τους θα γίνει με συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα, και ο πραγματικός στόχος τους είναι η μεγέθυνση της κερδοφορίας των κατασκευαστικών ομίλων.
6. Για το σύστημα μεταφοράς. Ουσιαστικά προωθείται η ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση του συνόλου των αστικών και περιαστικών μέσων μεταφοράς. Καταρχάς σε επίπεδο διάκρισης, τα μέσα μεταφοράς διακρίνονται σε δημόσια και σε ιδιωτικά, με την πρώτη κατηγορία να περιλαμβάνει ουσιαστικά όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ανεξάρτητα από το ιδιοκτησιακό καθεστώς τους και η δεύτερη τα ατομικά μέσα μαζικής μεταφοράς. Καταργείται έτσι η ιδιοκτησιακή διάκριση και απομένει μόνο η λειτουργική. Η αναφορά σε «θέσπιση κοινού εισιτηρίου ασχέτως ιδιοκτησίας» καταδεικνύει την κατεύθυνση που είναι η ενιοποίηση του συστήματος μαζικής μεταφοράς (μετρό, τρένο, λεωφορεία) σε ένα ενιαίο σύστημα που θα ιδιωτικοποιηθεί. Το υψηλό εισιτήριο στα ιδιωτικοποιημένα ΜΜΜ θα προκύπτει ως ανταγωνιστικό του ΙΧ με την κατάλληλη «ποινικοποίηση» της χρήσης του ΙΧ και ιδίως της στάθμευσης Στο Αρθρο 21, 3.8.«Η διαμόρφωση και εφαρμογή κατάλληλης τιμολογιακής πολιτικής στάθμευσης αποτελεί βασική προτεραιότητα της πολιτικής μεταφορών και πρέπει να συνάδει με άλλα τα άλλα μέτρα που αφορούν τόσο τις Δημόσιες Συγκοινωνίες όσο και τις ιδιωτικές μεταφορές. Ενθαρρύνεται η παροχή κινήτρων για στάθμευση οχημάτων ΙΧ σε χώρους στάθμευσης εκτός κεντρικών περιοχών, και η χρήση ΜΜΜ με ενιαίο εισιτήριο / τέλος στάθμευσης. Αντίστοιχα, ενθαρρύνεται η ύπαρξη υψηλού τέλους στάθμευσης σε περιοχές μεγάλης ζήτησης για στάθμευση» Αναδεικνύεται ότι στόχευση του συστήματος μεταφοράς είναι η κερδοφορία των μονοπωλίων που θα κατασκευάσουν και θα διαχειριστούν το σύστημα και όχι η ικανοποίηση των μεταφορικών αναγκών των εργαζόμενων.
Συμπερασματικά, όπως τονίσαμε και στη συνεδρίαση της Μητροπολιτικής Επιτροπής για τη «Μελέτη Επικαιροποίησης του Ρυθμιστικού Σχεδίου Θεσσαλονίκης», αυτό που επιδιώκεται είναι η δημιουργία ακόμα πιο ευνοϊκών όρων για την κερδοφορία των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων.
Στο βωμό λοιπόν της κερδοφορίας θυσιάζονται η προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας, το λαϊκό εισόδημα, η βελτίωση των συνθηκών ζωής, η ασφαλής, γρήγορη και φθηνή μετακίνηση των κατοίκων και των λαϊκών οικογενειών.
Κατά τη γνώμη μας η αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων, απαιτεί ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, όπου ο χωροταξικός σχεδιασμός θα συναντά και θα στηρίζεται στον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας με σκοπό τη συνδυασμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
