Tου Στράτου Γ. Σιμόπουλου*
(Aναδημοσίευση από το capital.gr)
Με τη φράση του υπουργού Εξωτερικών, Σταύρου Λαμπρινίδη, ότι οι «φίλοι φαίνονται στα δύσκολα», συνδυάζεται και η γνώμη του συγγραφέα Ντέιβ Τάισον Τζέντρι ο οποίος είπε πως «η πραγματική φιλία έρχεται όταν δύο άνθρωποι μπορούν να κάθονται μαζί σιωπηλοί, χωρίς να αισθάνονται αμηχανία». Το ελληνικό πρόβλημα χρέους απέδειξε όμως ότι μια παρόμοια κατάσταση...
δεν ταιριάζει στους 27 ηγέτες των χωρών μελών της ΕΕ που συνέρχονται σήμερα στις Βρυξέλλες και οι οποίοι φαίνεται να προσεγγίζουν την κρίση, αν και πλέον αφορά όλες τις χώρες του νότου, με στυγνά οικονομικά κριτήρια, χωρίς συναισθηματισμούς και χωρίς την επίδειξη στοιχειώδους ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Αντίθετα, τα υψηλά επιτόκια δανεισμού και η αυστηρή λιτότητα που στην ουσία μας επιβάλλουν, όχι μόνο δεν συνιστούν χείρα βοηθείας, αλλά λειτουργούν περισσότερο ως παραδειγματική τιμωρία. Επιβεβαιωτική άλλωστε της άποψης αυτής είναι και η παλαιότερη δήλωση του προέδρου του Eurogroup, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ότι « η Ελλάδα πρέπει να γνωρίζει πως η αλληλεγγύη έχει τα όρια της», αν και υπάρχουν και αντίθετες απόψεις όπως αυτή στους Financial Times του Υπουργού Οικονομικών της Πολωνίας, Γιάτσεκ Ροστόβσκι, που είπε ότι «η Ευρώπη χρειάζεται αλληλεγγύη και όχι ελεημοσύνη» και σίγουρα όχι τιμωρία θα προσέθετα.
Η Ελλάδα χρειάζεται βέβαια να προχωρήσει με γοργά βήματα σε βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές, να μειώσει το αντιπαραγωγικό κράτος και τις δημόσιες σπατάλες, που θα βοηθήσουν στην επανεκκίνηση και την ανάκαμψη της οικονομίας της.
Ο στόχος αυτός θα εξυπηρετηθεί όμως σε μεγάλο βαθμό με την έκδοση του ευρωομολόγου, η συμφωνία για την έκδοση του οποίου απαιτεί σίγουρα ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
Υπάρχουν φωνές που κινούνται σε παρόμοια κατεύθυνση. Μια από αυτές είναι του προέδρου της επιτροπής Περιβάλλοντος του Ευρωκοινοβουλίου, σοσιαλιστή Τζο Λάινεν, οποίος κατηγορώντας Βερολίνο και Παρίσι ότι «εξακολουθούν να δοκιμάζουν τις αντοχές της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» είπε , «ότι πρέπει να μοιραζόμαστε το ρίσκο στην ευρωζώνη. Αυτό ακριβώς είναι το βήμα που θα έπρεπε να κάνουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες» και να μην επιβεβαιώνουν με τη συμπεριφορά τους την κυνική άποψη ότι η φιλία είναι απλώς αμοιβαιότητα συμφερόντων, ανταλλαγή καλών υπηρεσιών και τίποτε άλλο.
Σήμερα τους δίνεται μια θαυμάσια ευκαιρία να αποδείξουν όπως είπε και ο Αντώνης Σαμαράς ότι η έννοια της αλληλεγγύης είναι ταυτισμένη με την ίδια την υπόσταση της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
* O Στράτος Σιμόπουλος είναι επιχειρηματίας και Αναπληρωτής Γραμματέας Παραγωγικών Τομέων της ΝΔ . Περισσότερα άρθρα του μπορείτε να διαβάσετε στο blog: www.efsimopoulos.gr.
(Aναδημοσίευση από το capital.gr)
Με τη φράση του υπουργού Εξωτερικών, Σταύρου Λαμπρινίδη, ότι οι «φίλοι φαίνονται στα δύσκολα», συνδυάζεται και η γνώμη του συγγραφέα Ντέιβ Τάισον Τζέντρι ο οποίος είπε πως «η πραγματική φιλία έρχεται όταν δύο άνθρωποι μπορούν να κάθονται μαζί σιωπηλοί, χωρίς να αισθάνονται αμηχανία». Το ελληνικό πρόβλημα χρέους απέδειξε όμως ότι μια παρόμοια κατάσταση...
δεν ταιριάζει στους 27 ηγέτες των χωρών μελών της ΕΕ που συνέρχονται σήμερα στις Βρυξέλλες και οι οποίοι φαίνεται να προσεγγίζουν την κρίση, αν και πλέον αφορά όλες τις χώρες του νότου, με στυγνά οικονομικά κριτήρια, χωρίς συναισθηματισμούς και χωρίς την επίδειξη στοιχειώδους ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Αντίθετα, τα υψηλά επιτόκια δανεισμού και η αυστηρή λιτότητα που στην ουσία μας επιβάλλουν, όχι μόνο δεν συνιστούν χείρα βοηθείας, αλλά λειτουργούν περισσότερο ως παραδειγματική τιμωρία. Επιβεβαιωτική άλλωστε της άποψης αυτής είναι και η παλαιότερη δήλωση του προέδρου του Eurogroup, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ότι « η Ελλάδα πρέπει να γνωρίζει πως η αλληλεγγύη έχει τα όρια της», αν και υπάρχουν και αντίθετες απόψεις όπως αυτή στους Financial Times του Υπουργού Οικονομικών της Πολωνίας, Γιάτσεκ Ροστόβσκι, που είπε ότι «η Ευρώπη χρειάζεται αλληλεγγύη και όχι ελεημοσύνη» και σίγουρα όχι τιμωρία θα προσέθετα.
Η Ελλάδα χρειάζεται βέβαια να προχωρήσει με γοργά βήματα σε βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές, να μειώσει το αντιπαραγωγικό κράτος και τις δημόσιες σπατάλες, που θα βοηθήσουν στην επανεκκίνηση και την ανάκαμψη της οικονομίας της.
Ο στόχος αυτός θα εξυπηρετηθεί όμως σε μεγάλο βαθμό με την έκδοση του ευρωομολόγου, η συμφωνία για την έκδοση του οποίου απαιτεί σίγουρα ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
Υπάρχουν φωνές που κινούνται σε παρόμοια κατεύθυνση. Μια από αυτές είναι του προέδρου της επιτροπής Περιβάλλοντος του Ευρωκοινοβουλίου, σοσιαλιστή Τζο Λάινεν, οποίος κατηγορώντας Βερολίνο και Παρίσι ότι «εξακολουθούν να δοκιμάζουν τις αντοχές της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» είπε , «ότι πρέπει να μοιραζόμαστε το ρίσκο στην ευρωζώνη. Αυτό ακριβώς είναι το βήμα που θα έπρεπε να κάνουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες» και να μην επιβεβαιώνουν με τη συμπεριφορά τους την κυνική άποψη ότι η φιλία είναι απλώς αμοιβαιότητα συμφερόντων, ανταλλαγή καλών υπηρεσιών και τίποτε άλλο.
Σήμερα τους δίνεται μια θαυμάσια ευκαιρία να αποδείξουν όπως είπε και ο Αντώνης Σαμαράς ότι η έννοια της αλληλεγγύης είναι ταυτισμένη με την ίδια την υπόσταση της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
* O Στράτος Σιμόπουλος είναι επιχειρηματίας και Αναπληρωτής Γραμματέας Παραγωγικών Τομέων της ΝΔ . Περισσότερα άρθρα του μπορείτε να διαβάσετε στο blog: www.efsimopoulos.gr.