Αποφάσισα να ξαναεκμεταλλευτώ το ''Βήμα Αναγνωστών'' που μας προσφέρετε και να δώσω τη γνώμη μου για ένα θέμα της επικαιρότητας μια ακόμη φορά. Ο λόγος για την Ελληνο-Ισραηλινή προσέγγιση, για την οποία γίνεται πολύς λόγος τελευταία: για τις ολοένα βελτιούμενες Ελληνο-Ισραηλινές σχέσεις, για την άριστη συνεργασία που αναπτύσσεται μεταξύ Ελλάδας-Ισραήλ στους τομείς της άμυνας, της εκμετάλλευσης πλουτοπαραγωγικών πηγών, της τεχνολογίας, της βιομηχανίας
και του τουρισμού, για τις σχέσεις που αναπτύσσονται σε στρατιωτικό- διπλωματικό- ενεργειακό- τεχνολογικό επίπεδο.
Πάντοτε ήταν το όνειρό μου, όπως και των περισσότερων Ελληνοεβραίων φαντάζομαι, να δω τις σχέσεις Ελλάδας- Ισραήλ των δυο πατρίδων μας ουσιαστικά, να βελτιώνονται. Και οι δύο λαοί των χωρών αυτών χαρακτηρίζονται από αρχαιότατο πολιτισμό, έχουν προσφέρει πάρα πολλά στην ανθρωπότητα, αν και σε διαφορετικούς τομείς, και έλπιζα πώς πέρα από την ικανοποίηση να βλέπουμε τις 2 πατρίδες μας (την πνευματική και τη φυσική) να τα πάνε καλά, η βελτίωση των σχέσεων αυτή θα έφερνε και βαθύτερη κατανόηση μεταξύ των δυο λαών.
Δυστυχώς όμως, τελευταία δεν αισθάνομαι όπως θα περίμενα. Για την ακρίβεια δεν αισθάνομαι καθόλου ευτυχισμένος. Όχι μόνο γιατί ο αντισημιτισμός δε φαίνεται να υποχωρεί καθόλου και, εκτός από ρητορικές παρεμβάσεις αυτή η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα για να τον περιορίσει. Αυτό είναι το λιγότερο.
Ο πραγματικός λόγος που αισθάνομαι δυστυχισμένος είναι ότι η προσέγγιση μεταξύ των δυο κρατών συμβαίνει σε μια περίοδο όπου την εξουσία στην Ελλάδα κατέχει δυστυχώς η πιο αντιδραστική, η πιο αντιδημοκρατική και η πιο αντεθνική κυβέρνηση που έχει γνωρίσει αυτή η χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά.
Πρόκειται για μια κυβέρνηση που έχει απολέσει σχεδόν κάθε ίχνος δημοκρατικής νομιμοποίησης. Μια κυβέρνηση που εξελέγη με τελείως διαφορετικό πρόγραμμα και που ξεγέλασε τον ελληνικό λαό με ξεκάθαρα ψεύδη ή, στην καλύτερη περίπτωση, με χονδροειδείς ανακρίβειες.
Μια κυβέρνηση που έχει ουσιαστικά παραδώσει ηθελημένα την εθνική μας κυριαρχία και τα κλειδιά της χώρας στους πιστωτές μας (δηλαδή στην τρόικα και στους διεθνείς τοκογλύφους), μια κυβέρνηση που ξεπουλάει όσο όσο και εκποιεί τον εθνικό πλούτο (ΔΕΚΟ- τράπεζες -νησιά- λιμάνια- παραλίες-αεροδρόμια κα), δηλαδή την περιουσία που ανήκει σε όλον το λαό, μια κυβέρνηση που καταργεί (ή προσπαθεί να καταργήσει) όλα τα κοινωνικά, εργατικά, ακόμα και εθνικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες δεκαετιών, ακόμα και αιώνων, που κλείνει νοσοκομεία και σχολεία, που υποβαθμίζει συνεχώς την ποιότητα ζωής κάθε πολίτη (όλ' αυτά εννοείται για το καλό μας!), ενώ όχι μόνο αγνοεί παντελώς τη λαϊκή βούληση και τις λαϊκές αντιδράσεις, αλλά προσπαθεί να καταπνίξει βίαια κάθε εξέγερση χωρίς να σέβεται καν διεθνώς αναγνωρισμένες συνθήκες (το τι έγινε στο Σύνταγμα στις 15/6 και στις 28-29/6 είναι όχι μόνο χαρακτηριστικό αλλά και γνωστό σε όλον τον κόσμο). Και όλ' αυτά, όχι για να αποφύγει τη χρεοκοπία, όπως ισχυρίζεται, αλλά απλά για να την καθυστερήσει και να προστατέψει ουσιαστικά ξένα (κατά κύριο λόγο) τραπεζιτικά συμφέροντα!
Δεν θέλω να συνεχίσω γινόμενος κουραστικός γιατί αυτή δεν είναι μια στήλη για την ανάλυση της πολιτικής κατάστασης της Ελλάδας. Θέλω μόνο να θέσω ένα ερώτημα: Είμαστε ευχαριστημένοι που το Ισραήλ προσεγγίζει αυτήν την κυβέρνηση; Θα μου πείτε, το Ισραήλ δεν είναι χειρότερο από τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και την ΕΕ που υποστηρίζουν αυτή την κυβέρνηση, αλλά είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό; Ακόμα, ήμασταν ευχαριστημένοι σαν Εβραίοι όταν το Ισραήλ τα είχε μέλι- γάλα με την Τουρκία, μια χώρα που έχει κάνει τόσες γενοκτονίες (που δεν αναγνωρίζει), που απειλεί και εκβιάζει (ή προσπαθεί) όλον τον κόσμο, και που παραβιάζει με τόσο ενθουσιασμό τα ανθρώπινα δικαιώματα στο εσωτερικό της (βλ. πολιτικούς αντιπάλους και θρησκευτικές και εθνοτικές μειονότητες) και το διεθνές δίκαιο στο εξωτερικό της;
Και τελικά, πρέπει να υπάρχει η Ηθική στις διεθνείς σχέσεις ή όχι; Και ασχέτως αν υπάρχει ή όχι, εμείς θα θέλαμε να υπάρχει ή όχι; Και τελικά, σαν ¨Ελληνες- Εβραίοι πολίτες αυτής της χώρας, είμαστε ευχαριστημένοι που το Ισραήλ, η πνευματική μας πατρίδα, τα πάει τόσο καλά με αυτή τη συγκεκριμένη κυβέρνηση; Αυτό είναι ένα ερώτημα που ο καθένας θα απαντήσει μόνος του. Εγώ σαν απλός πολίτης αυτής της χώρας ήθελα απλά να το θέσω. (Εμένα προσωπικά πάντως, η προσέγγιση που γίνεται στις συγκεκριμένες συνθήκες όχι μόνο δεν μου προκαλεί χαρά, αλλά μου προκαλεί από απογοήτευση έως μια υπόκωφη αηδία.
Παραμένω, φυσικά, υπερήφανος για το Ισραήλ και όσα καταφέρνει σε γενικό επίπεδο, παρά τις τεράστιες δυσκολίες, αλλά δεν μπορώ να αποτινάξω τη διάχυτη απογοήτευση που αισθάνομαι για την όλη κατάσταση).
Και κάτι άλλο.
Υπάρχει μια γενικότερη πανηγυρική διάθεση από πλευράς Ισραήλ (αλλά και σε έναν σημαντικό βαθμό και στη δικιά μας κοινότητα, τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνομαι μέσ' από τα επίσημα site) για το γεγονός ότι η Ελλάδα απέτρεψε τον απόπλου του ''στολίσκου της ελευθερίας''. Μα γιατί πανηγυρίζουμε; Πόσο κακό θα έκανε πραγματικά στο Ισραήλ αν αυτός ο στολίσκος αφηνόταν να φτάσει στη Γάζα; Υπάρχει πραγματικός λόγος στο να πολεμάμε αυτό το ενδεχόμενο με τέτοιο ζήλο;
Προφανώς η κίνηση αυτή έχει συμβολικό χαρακτήρα. Ε και; Κάποιοι άνθρωποι με αυτόν τον τρόπο θέλουν να δείξουν ότι συμπαρίστανται έτσι στον αγώνα των Παλαιστινίων. Δεν είναι όλοι φιλοτρομοκράτες ή εχθροί του κράτους του Ισραήλ. Πολλοί απ' αυτούς είναι γνήσιοι ανθρωπιστές που παλεύουν (τουλάχιστον έτσι αισθάνονται) για τα ιδανικά τους (δεν αναφέρομαι στο ελληνικό τμήμα, κάποιοι εκ των οποίων (και όχι όλοι βέβαια) είναι ...εκτός πραγματικότητας). Το Ισραήλ θα μπορούσε να δηλώσει απλά ότι θα τους επέτρεπε να φτάσουν στη Γάζα εφόσον οι ίδιοι επέτρεπαν στις δυνάμεις του να βεβαιωθούν ότι τα πλοία δεν περιέχουν εκρηκτικά ή όπλα.
Θα μπορούσε έτσι το Ισραήλ να διαλύσει τις εντυπώσεις που κάποιοι προσπαθούν να δημιουργήσουν και να δώσει ένα μήνυμα αισιοδοξίας και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ή τουλάχιστον σεβασμού της κοινής γνώμης, ή τουλάχιστον ένα δείγμα ανωτερότητας. Αντίθετα, με το να βάζει λυτούς και δεμένους (πχ την Ελληνική και την Κυπριακή κυβέρνηση) να απαγορεύσουν τον απόπλου του στολίσκου της ελευθερίας (κάτι έτσι και αλλιώς αμφισβητήσιμου νομικά) το μόνο που καταφέρνει είναι να εξασφαλίζει ακόμα περισσότερη αρνητική δημοσιότητα τόσο για την Ισραηλινή όσο και για την Ελληνική κυβέρνηση και να τονώνει ηλίθιες θεωρίες που λένε ότι η Ελλάδα είναι υποτακτική του Ισραήλ. Τελικά μας συμφέρει αυτό; Ασχέτως άλλων νομικών, πολιτικών, ηθικών λόγων κλπ, είναι έξυπνο διπλωματικά; Ή αλλιώς, πόση κακή δημοσιότητα χρειαζόμαστε τελικά; Και θα σκεφτούμε ποτέ να κυνηγήσουμε τη θετική δημοσιότητα αντί να κυνηγάμε μονίμως την αρνητική;
ΥΓ: Επειδή γίνεται συζήτηση για το θέμα: Ασχέτως πόσο ένθερμα υποστηρίζω προσωπικά τη λύση των δύο κρατών (όπως πιστεύω και όλοι οι λογικοί άνθρωποι στον κόσμο πλέον), την Ιερουσαλήμ τουλάχιστον δεν τους τη δίνουμε (όπως δεν πρέπει να τη δώσουμε και σε κανένα). Πιστεύω ότι το Ισραήλ θα κέρδιζε διπλωματικά αν έκανε ξεκάθαρο αυτό το από μήνυμα: Ναι σε δύο κράτη (με διαπραγματεύσεις για τα επιμέρους) αλλά η Ιερουσαλήμ θα παραμείνει Ισραηλινή!
Άμπης Κοέν (ιατρός)
(Να μην συγχέεται με συνονόματο οικονομολόγο!)
Σημείωση Ζαν Κοέν: Ο αρθρογράφος ουδεμία σχέση έχει με τον διαχειριστή της σελίδας.
http://cohen.gr/newsite/index.php?option=com_content&view=article&id=1829:2011-07-18-05-37-38&catid=38:pelates&Itemid=63
