Η Ελλάδα είναι μια χώρα με
πολίτες τεμπέληδες, φοροδιαφεύγοντες και συνδαιτυμόνες στο μεγάλο φαγοπότι που
εδώ και πολλές δεκαετίες έστησαν οι κυβερνώντες τους για την διασπάθιση του
δημοσίου, και όχι μόνον, χρήματος.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που εκμεταλλεύτηκε τους εταίρους της
εξάγοντας την περίφημη λέξη “φιλότιμο”, για να κρύψει τις πομπές των πολιτών
της.
Η Ελλάδα είναι η Νέα Ρώμη, που
βούλιαξε στην απύθμενη επιθυμία για εύκολο πλουτισμό και στην επιδειξιμανία..
Θύμα του κακού τους χαρακτήρα και
των επικίνδυνων έξεων τους, οι πολίτες αυτού του αμελητέου σημείου της γης
κατάφεραν να θέσουν σε κίνδυνο την διεθνή χρηματοοικονομική ειρήνη,
υπονομεύοντας το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, ταράζοντας τις αγορές και
προκαλώντας ρήγματα σε δοκιμασμένες πολιτικές συμμαχίες.
Σε μια τέτοια απείθαρχη χώρα πια
άλλη τιμωρία εκτός από την υποδειγματική ταπείνωση θα μπορούσε να είναι
προσφορότερη?
Τα παραπάνω αποτελούν μάλλον
απλώς ένα σκιαγράφημα των επιχειρημάτων που χρησιμοποιούν οι εταίροι μας στην
Ευρωπαϊκή Ένωση, για να δικαιολογήσουν τις πολιτικές τους επιλογές έναντι της
πατρίδας μας. Η ορθότητα ωστόσο πολλών εξ’αυτών δεν είναι δυνατόν με τρόπο
επαγωγικό, δηλαδή μη επιστημονικό και άρα μη ορθολογικό, να οδηγεί στο παραπάνω
ρητορικό ερώτημα.
Το ζητούμενο είναι κατά πόσον
αυτός ο λαός, του οποίου η ιστορία –πρόσφατη και απώτερη- έχει αποδείξει την
ποιότητα του χαρακτήρα, την ευστροφία του νου και την ρώμη της ψυχής του, είναι
σε θέση να καταλάβει την φύση των μέτρων που σχεδόν καθημερινά εξαγγέλλονται
για…ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ.
Είναι όντως για το καλό του
ελληνικού λαού η συντεταγμένη χρεοκοπία στην οποία ουσιαστικά έχουμε εισέλθει,
με ένα κούρεμα σήμερα γύρω στο 25% και αύριο γύρω στο 40 ή 50% του δημοσίου
χρέους μας όταν αυτό τείνει να ανέλθει στο 190%?
Ποιους πραγματικά ωφελεί η
συντεταγμένη χρεοκοπία, εμάς ή τους δανειστές-τιμωρούς μας?
Όταν δηλαδή η κυβέρνηση στοχεύει
στην εθνική ή συλλογική μας συνείδηση και στην φιλοπατρία μας για την αποδοχή
των μέτρων που προτάσσει, τι πιστεύει? Θεωρεί μήπως ότι η εφαρμογή τους θα
περιορίσει για παράδειγμα την αύξηση των οικογενειών που -λόγω οικονομικών
συνθηκών- αδυνατούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και τα εμπιστεύονται σε
δημόσια ιδρύματα, μόνον στο ποσοστό του 90% που είναι σήμερα? Ίσως.
Ωστόσο, σε περιόδους
κοινωνικοοικονομικών κρίσεων, του μεγέθους που διέρχεται η χώρα, δεν αρκεί για
το εκάστοτε κυβερνών σχήμα να πιστεύει -μόνον αυτό- ότι αποφασίζει για το …καλό
της.
Κατ’ αναλογία δεν αρκεί για έναν
λαό όπως τον δικό μας, η μοιρολατρική αποδοχή της κατάντιας στην οποία
υποπέσαμε με την δικαιολογία του … « όλοι το ίδιο φταίμε».
Αντιθέτως, για .. ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ, ο «κυρίαρχος» ελληνικός λαός στην παρούσα
φάση χρειάζεται να ξαναπιστέψει στον εαυτό του. Χρειάζεται να ψάξει και να
μάθει τι σημαίνουν οι οικονομικοί όροι άτακτη και συντεταγμένη χρεοκοπία, να
αποτινάξει τον κακό εαυτό του μαζί με τις φοβίες του και σε μια προσπάθεια
ανάκτησης της χαμένης του αξιοπρέπειας να αποζητήσει ένα καλύτερο αύριο. Το
κυριότερο όμως είναι ότι χρειάζεται να δουλέψει γι’αυτό με την δύναμη εκείνου
που δεν έχει να χάσει πια τίποτε και γι’αυτό μπορεί να παλέψει για τα
πάντα.
ΧΑΡΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ-ΜΑΡΔΑ
