Επί ΝΔ ξεσηκώσατε τον κόσμο με το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Έτσι, πείσατε όσους σας είχαν ψηφίσει το 2007 να σας ξαναψηφίσουν και να ξεχυθούν το βράδυ της 04.10.2009 στους δρόμους πανηγυρίζοντας [μαζί με λαθρομετανάστες] την επάνοδο του σοσιαλισμού, ο οποίος είχε κάνει δύο ...
διαλείμματα [1990-1993, 2004-2009] για να ξαποστάσει και να τραβήξει προς τη δόξα ξανά. Όσοι δεν σας είχαν ψηφίσει το 2007 προτίμησαν την τρισκατάρατη αποχή για να τιμωρήσουν τα
κολλητάρια τού Καραμανλή που είχαν κάνει τα πάντα μπάχαλο στον απόηχο του Βουλγαράκειου «Το νόμιμον είναι και ηθικόν».
Τα παπαγαλάκια τούς είχαν πείσει ότι ο Καραμανλής είναι κουρασμένος, εξ ου και ο τόπος χρειαζόταν έναν ξεκούραστο και αθλητικό ποδηλάτη, αλλά και κανονιέρη, ο οποίος εγνώριζε ότι «λεφτά υπάρχουν» και πού, με τα οποία θα έφερνε τον σοσιαλισμό. Σκέφτηκαν, λοιπόν, οι αποσχόντες ότι είναι προτιμότερο ν’ αφήσουν τους σοσιαλιστές να φέρουν τον σοσιαλισμό αντί ν’ αφήσουν τον Καραμανλή να παγώσει μισθούς και συντάξεις συνεχίζοντας τη βαρβαρότητα.
Τα υπόλοιπα ήλθαν μόνα τους. Η διαφημιστική εκστρατεία χτύπησε κόκκινο με τα συνθήματα για Τιτανικό, Εντατική, Διεφθαρμένο λαό και Κοπρίτες που διορίζονταν στο Δημόσιο με αντάλλαγμα την ψήφο τους, ώστε να μπορούν να μετέχουν στο φαγοπότι των πολιτικών. Πίσω από την πλάτη του λαού οργανώθηκε - με ίντριγκες και δυσώδη καμαρίλα - η έλευση του ΔΝΤ, ενώ οι ψηφοφόροι έμεναν με το στόμα ολάνοιχτο μόλις διαπίστωναν οι μεν αδιόριστοι ότι η ψήφος τους της 04.10.2009 δεν μπορούσε να εξαργυρωθεί με διορισμό, οι δε διορισμένοι ότι έπρεπε να ξεράσουν όλες τις αυξήσεις που είχαν καρπωθεί επί δεκαετίες. Έβλεπαν ότι οι μισθοί τους και οι συντάξεις τους πετσοκόβονται και άκουγαν ότι υπάρχουν φοροφυγάδες, στους οποίους δεν είχαν την τιμή να συστηθούν έστω και νοερώς, αφού τα ονόματα των μεγαλοκαρχαριών εμπίπτουν στον νόμο περί προστασίας προσωπικών δεδομένων που δεν επιτρέπει στην Κυβέρνηση να παραδώσει ευυπόληπτους και ευκατάστατους πατρικίους στη χλεύη των μη εχόντων και μη κατεχόντων πληβείων.
Ακολούθησαν μνημόνια, αποικιοκρατικές δανειακές συβάσεις, εργασιακά, ασφαλιστικά, μεσοπρόθεσμα, πολυνομοσχέδιο κ.λπ., ενώ το κυβερνών κόμμα φυλλορροούσε παίζοντας κατενάτσιο απέναντι στις απεγνωσμένες επιθέσεις του αγανακτισμένου λαού. Κάθε ημέρα και ένα ψέμμα, κάθε εβδομάδα και μία απάτη, κάθε μήνας και ατελείωτη δήωση. Οι υπουργοποιημένοι υπεραμύνονταν των επιλογών των αφεντικών τού Αρχηγού υποκρινόμενοι ότι με τα έργα τους σώζουν την πατρίδα, την οποία στραγγαλίζει η εγκληματικότητα, πρωτοστατούντων των λαθρομεταναστών, αφού η Αστυνομία είναι απασχολημένη με την κατατρομοκράτηση των αγανακτισμένων. Οι μη υπουργοποιημένοι πέταγαν κορώνες πουλώντας πολιτικό αντριλίκι και πριν αλέκτορα λαλήσαι τρις ξαναέβαζαν τα κεφάλια μέσα στα βοθρολύματα υπερψηφίζοντας αβλεπί ό,τι σέρβιρε ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και οι πάτρονές του. Μόνον οργή, αλλά και οίκτο, μπορεί να αισθάνεται κανείς γι’ αυτούς.
Ώσπου ο τέως αρχισυνδικαλιστής και πρώην υφυπουργός Οικονομικών Κουσελάς κατήγγειλε την 06.10.2011 ότι έχασε τον υπουργικό θώκο επειδή είχε ετοιμάσει κατάλογο 3.800 φυσικών προσώπων που όφειλαν στο Δημόσιο τουλάχιστον € 1.000.000 έκαστος, προκειμένου, προφανώς, να δημοσιοποιηθεί ο κατάλογος και να κινηθούν οι διαδικασίες είσπραξης των οφειλομένων. Ο τότε προϊστάμενός του Παπακωνσταντίνου, όμως, παρέλαβε τον κατάλογο, του είπε ότι τελεί εν γνώσει αυτού ο πρωθυπουργός και τον αρχειοθέτησε καταλλήλως. Ακριβώς όπως τελούσε εν γνώσει ο πρωθυπουργός του γεγονότος ότι ο ίδιος είχε πειθαναγκάσει επανειλημμένως τα ανθρωπάρια που απαρτίζουν την κοινοβουλευτική ομάδα του μαγαζιού του να ψηφίσουν σοσιαλιστικές [όχι βάρβαρες] περικοπές μισθών και συντάξεων. Η θηριωδία της εξαθλίωσης του λαού δεν ήταν αρκετή για να κάμψει την ευθυγράμμιση του πρωθυπουργού με τις αχόρταγες ορέξεις της εγχώριας αλητοκρατίας που εγκαταβιοί στην Εκάλη, στα Λονδίνα και αλλαχού, απ’ όπου ρουφάει με το καλαμάκι το αίμα των κατοίκων της Δραπετσώνας, του Περάματος, της Κοκκινιάς, όλης της Δυτικής Αττικής, αλλά και κάθε άλλης υποβαθμισμένης πλην ανθρωπινής γειτονιάς.
Στρέφοντας το βλέμμα μου πίσω μέχρι την 04.10.2009 αναφωνώ για μία κόμη φορά «Αχ, πόσο όμορφη, πολυσήμαντη, εύπλαστη, πληθωρική είναι αυτή η γλώσσα μας, η ελληνική». Αδιάψευστος μάρτυς ο μη νομίμως διορισμένος Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Θ. Πάγκαλος. Τον περασμένο χρόνο εξέφυγε του έρκους οδόντων του το ανεπανάληπτο «μαζί τα φάγαμε», όπερ έστι μεθερμηνευόμενον ότι αυτοί [οι πολιτικοί] μάς διόριζαν, εξ ου και, συμπληρώνω εγώ, δανειζόταν το κράτος για να μας πληρώνει, ενώ εμείς, σε αντάλλαγμα του διορισμού μας, συνεχίζαμε να τους ψηφίζουμε συν γυναιξί και τέκνοις, ώστε, ξανασυμπληρώνω εγώ, στη συνέχεια να απολαύουν αυτοί των βουλευτικών και άλλων, εμφανών και μη, προνομίων. Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια. Και μετά από ένα χρόνο νάσου ο ίδιος Αντιπρόεδρος να δηλώνει ότι «Το έχω ήδη πει, όλοι μαζί δαπανήσαμε τα χρήματα». Το «φάγαμε» ήταν trop vulgaire σκέφτηκε, εξ ου και το αντικατέστησε με τον όρο «δαπανήσαμε». Θα μπορούσε να πει «ξοδέψαμε» ή «καταναλώσαμε» ή σκέτο «αναλώσαμε», αλλά προτίμησε το «δαπανήσαμε» που παραπέμπει στις κρατικές δαπάνες, οι οποίες πρέπει να περισταλούν, με αποτέλεσμα να περιορισθεί το φαγοπότι διοριζόντων και διοριζομένων.
Εν τέλει, όμως, δεν ήταν μόνον οι διοριζόμενοι υπάλληλοι που μετείχαν στο φαγοπότι με δανεικά χρήματα, όπως μας ενημέρωσε ο ίδιος Αντιπρόεδρος λίαν προσφάτως. Είναι και οι ελεύθεροι επαγγελματίες που «ζουν από το κράτος». Αφ’ ενός διότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι πελάτες τους, άρα οι ελεύθεροι επαγγελματίες μετέχουν εμμέσως στο φαγοπότι, αφ’ ετέρου διότι «οι ελεύθεροι επαγγελματίες κλέβουν μόνιμα το κράτος» μην πληρώνοντας φόρους. Και κατέληξε αυτός ο ογκόλιθος της ηθικής, ο αδαμάντινος χαρακτήρας με τον μελίρρυτο καταπιώνα: «Το ερώτημα που θέτω στους Έλληνες είναι «ζητάς πάντα την απόδειξη από τον υδραυλικό;». ηθικόν δίδαγμα: «Αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη». Γυρίσαμε, λοιπόν, τριάντα χρόνια πίσω. Και συνεχίζουμε συνεχώς πιο πίσω συρόμενοι από μία συμπαγή ομάδα 153 μικρόνοων, ανερμάτιστων και ιδιοτελών ανθρώπων, οι οποίοι μας βομβαρδίζουν με γελοία επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν την αδικαιολόγητη στάση τους.
Ώσπου ήλθε η 28.10.2011 και ο λαός που συγκεντρώθηκε στις κεντρικές πλατείες των πόλεων για να γιορτάσει την επέτειο του ΟΧΙ στους ξένους εισβολείς άδραξε την ευκαιρία να υψώσει για πολλοστή φορά φωνή απόγνωσης και κατακραυγή κατά των ανδρεικέλων που μας κυβερνούν και είχαν το θράσος να εμφανιστούν στις εξέδρες για να τους τιμήσουν αυτοί που θα παρήλαυναν τιμώντας τους ήρωες της πατρίδας. Σε μερικές πόλεις ο κόσμος πήρε κυριολεκτικώς στο φαλάγγι όποιον πολιτικό έβρισκε μπροστά του. Δεν έκανε διακρίσεις μεταξύ πράσινων και γαλάζιων πολιτικάντηδων, πολλοί από τους οποίους κατεδίκασαν τα «έκτροπα» μιλώντας και πάλι για Δημοκρατία, την οποίαν οι ίδιοι πρώτοι και καλλίτεροι έχουν καταπατήσει επανειλημμένως. Οι αξιοπερίεργοι, όμως, βουλευτές Νιώτης και Διαμαντίδης δεν περιορίσθηκαν σε καταδίκη των «εκτρόπων» εις βάρος τους. Μίλησαν για επικίνδυνες πρακτικές που οδηγούν ενδεχομένως σε εθνικό διχασμό. Φαίνεται πως ήλθε η ώρα να επιστρατεύσουν τον τελευταίο μπαμπούλα. Αφού χωρίς αιδώ ψήφισαν ό,τι ψήφισαν αγνοώντας τί ψηφίζουν και άρχισαν, έστω και με καθυστέρηση, να εισπράττουν τα επίχειρα από τον λαό που εξαθλίωσαν, άρχισαν να επισείουν τον κίνδυνο του εθνικού διχασμού.
Έτσι, λοιπόν, κ.κ. βουλευτές. Όταν ο λαός εξεγείρεται κατά της ανάλγητης πρακτικής τών 153 αντιπροσώπων του να ψηφίζουν ό,τι τους σερβίρει ο ανεκδιήγητος πρωθυπουργός περιτυλιγμένο με ψεύδη, όπως το περίφημο άρθρο 37, και σε αντίθεση με ό,τι υποσχέθηκαν προεκλογικώς, υπάρχει κίνδυνος να διχασθεί ο λαός. Διχασμό είχαμε το 1922 και το 1947, όταν ο λαός είχε κυριολεκτικά χωριστεί σε δύο στρατόπεδα, εξ ου και ο όρος διχασμός. Τώρα που ο λαός έχει χωριστεί σε 153 οσφυοκάμπτες από τη μία μεριά και σε 11.000.000 έλληνες που αρνούνται να υποταχθούν στα κελεύσματα των διεθνών τοκογλύφων και της πράσινης νομενκλατούρας των ποικιλοτρόπως βολεμένων αρπακτικών από την άλλη, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για διχασμό. Ούτε υπάρχει κίνδυνος για διχασμό, αφού σεις οι 153 θα παραμείνετε εσαεί καταγεγραμμένοι στις μαύρες δέλτους της ιστορίας ως παραδείγματα εθνικής μειοδοσίας, προς αποφυγήν φυσικά. Είσθε μία αμελητέα μειοψηφία που υφάρπαξε το υπέρτατο όπλο της θέσπισης νόμων, το οποίο στρέφετε εναντίον του ίδιου του λαού με το πρόσχημα ότι σώζετε την πατρίδα, ενώ το μόνο που κάνετε είναι να περισώζετε επί βραχύ ακόμη διάστημα τα τομάρια σας και τα προνόμια, με τα οποία σεις οι ίδιοι επιδαψιλεύσατε τους εαυτούς σας ως δήθεν άοκνοι υπηρέτες μας.
Αφήστε, λοιπόν, τα περί εθνικού διχασμού. Είσθε αποκομμένοι από τον λαό. Συνεχίστε την ψήφιση αντιλαϊκών μέτρων που δεν θίγουν εσάς, τις οικογένειές σας, τους βολεμένους συγγενείς σας και τους τακτοποιημένους παρατρεχάμενούς σας που σας δίνουν ακόμη ένα 15% του εκλογικού σώματος [ούτε το 15-85 συνιστά διχασμό]. Συνεχίστε να ταΐζετε τους έχοντες και μην παραπονεθείτε για ό,τι έλθει. Δεν θα πρόκειται για εθνικό διχασμό. Θα πρόκειται για εθνική οργή και Νέμεση.
Σωτήριος Καλαμίτσης
Δικηγόρος
Υ.Γ.
Το ύστατο χαρτί θα είναι βέβαια ένα θερμό επεισόδιο κάπου στα σύνορα. Σας έχω ικανούς για όλα, προκειμένου να μείνετε γαντζωμένοι στην εξουσία. Κάτι τέτοιο, όμως, σημαίνει επιστράτευση. Σημαίνει όπλα στον επιστρατευόμενο λαό, πράγμα επίφοβο για την εξουσία σας. Και η χούντα το φοβόταν. Όλες οι χούντες το φοβούνται.
