Η 4η Νοεμβρίου του σωτηρίου έτους 2011 θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μου ως άλλη μία λαμπρή ημέρα για τη Βουλή των Ενηλίκων. Και τούτο, διότι για πολλοστή φορά σύρθηκαν τα μέλη της στο μηδενικό ύψος των περιστάσεων.
Δεν θα μιλήσω για τον πρωθυπουργό που μετά από 2 ολόκληρα χρόνια δήωσης των μικρομεσαίων με φωτιά και τσεκούρι διετράνωσε εκ νέου..
τη βούλησή του να πάψει πια να φέρει τα φορολογικά βάρη η μεσαία τάξη. Το πότε θα γίνει αυτό είναι, φυσικά, αδιάφορο, εξ ου και δεν το είπε. Ούτε και για τον απολογισμό τού έργου της 2ετίας. Αυτόν τον γνωρίζω, όπως γνωρίζω και όλα όσα δεν είπε που δείχνουν ότι το πελατειακό κράτος εξακολουθεί να είναι εδώ ενωμένο και πιο δυνατό από ποτέ. Θα μιλήσω, όμως, για την Αννούλα με το κασκόλ αλά Αραφάτ που λικνιζόταν στο βήμα και έχανε τον ειρμό της ανάγνωσης της έκθεσης που είχε γράψει. Θα μιλήσω για την υπουργό και πρώην επίτροπο Αννούλα που δήλωσε ότι θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στον εαυτό της. Τόσο αφόρητα ανιαρή ήταν η ομιλία της μετά τους προσχηματικούς χθεσινούς λεονταρισμούς της.
Θα μιλήσω για διάφορα άλλα κοριτσάκια και αγοράκια, των οποίων δεν συγκράτησα το όνομα. Διάβασαν και αυτά τις εκθεσούλες τους. Άλλα με στόμφο και νάζι, άλλα με τρόπο που έδειχνε ότι δεν είχαν μπει στον κόπο να κάνουν μία πρόβα. Τους αρκούσε ότι θα μιλούσαν από το βήμα της Βουλής και θα τους έβλεπαν οι χωριανοί τους [το πελατειακό σύστημα που λέγαμε].
Το βραβείο, όμως, επαξίως κατακτά η Ροδούλα Ζήση. Απήγγειλε έναν ύμνο στον μεγάλο ηγέτη. Ύμνο διανθισμένο με αποσπάσματα από Σεφέρη, Παλαμά και τόσους άλλους που δεν μπόρεσα να συγκρατήσω. Ήταν πολλοί. Ακούγοντάς την, όμως, νόμισα πως βρίσκομαι στην αχανή αίθουσα συγκεντρώσεων του ΚΚΣΕ, όπου κάποιος κομισάριος από τη μακρινή Σιβηρία λιβανίζει τον πατερούλη Στάλιν.
Εν τέλει, είναι φρικιαστικά χαμηλό το επίπεδο της συντριπτικής πλειονότητας των αντιπροσώπων του Έθνους. Κάτι πρέπει να γίνει μ’ αυτό. Προ πάντων δε θα πρέπει να απευθυνθεί νουθεσἰα στον Πρόεδρο, ο οποίος δεν έδινε ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω στους ελάχιστους που είχαν κάτι σημαντικό, με σωστό λόγο και άνευ κειμένου να πουν πέρα από λιβανίσματα. Αντιθέτως, ήταν πολύ ανεκτικός απέναντι σε τενεκέδες που διάβαζαν εκθεσούλες επιπέδου τρίτης Δημοτικού.
Σωτήριος Καλαμίτσης
