Φέρτε μου ζουρλομανδύα..

Της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου

Δεν το συζητάω πια. Ο "αρχηγός" με μισεί κι ας μη με γνωρίζει, άσε που νομίζω, ότι κι εγώ ...με μισώ και γι’ αυτό του τα επιτρέπω όλα. Δεν θα ψάξω τους λόγους, διότι τώρα στο παρά πέντε της λοβοτομής δεν προλαβαίνω, απλά πρέπει να το πάρω απόφαση. Γουστάρει να με βασανίζει και να με εκβιάζει. Να
με ρημάζει εξακολουθητικά σε όλα τα οικονομικά και ψυχολογικά ανοιχτά μου θέματα, διότι τέτοια συμπεριφορά αξίζω.

Ναι, έχω χάσει τον αυτοσεβασμό μου εδω και καιρό, δυο χρονια περίπου, και πιστεύω ακράδαντα ότι έχει ολα τα δικια δικά του, που με κάνει κάθε τόσο "τουλούμι στο ξύλο", εμένα και τόσους άλλους κοπρίτες, χαραμοφάηδες, τεμπελχανάδες και αργόμισθους.

Ναι, με σουβλίζει στα κάρβουνα, σβήνει τα τσιγάρα του στο κουρασμένο σαρκίο μου, κάνει με το αγωνιστικό του ποδήλατο βόλτα πάνω μου και στο τέλος χτυπάει το κεφάλι και τη σπονδυλική μου στήλη, αβυσσαλέα με τα κουπιά του κανό του, ώστε να μη μπορέσω να σταθώ ποτέ όρθια και στα πόδια μου.

Τώρα τελευταία δε, μου δημιουργήθηκε η βεβαιότητα ότι το διασκεδάζει και απο πάνω, που μου κάνει τον "καμπόσο" με τις γυριστές και τους αιφνιδιασμούς του, διότι του αρέσει να με φθάνει στα άκρα και να παρακολουθεί με...το μειδίαμα της Τζοκόντα, για να δει μέχρι που μπορούν να φθάσουν - πριν καταρρεύσω και πριν λαλήσω εντελώς- οι αντοχές και οι υπομονές μου.

Για ολους αυτους τους λογους, κι εγώ χαλάρωσα και δεν το παλεύω άλλο. Αποδέχτηκα ότι ζω σε ένα απέραντο φρενοκομείο μόνο που τώρα ανοίξαμε και... υποκαταστήματα στην Ευρώπη και στον κόσμο. Ας ντυθώ λοιπόν ανάλογα, διότι τον "τρελό" δεν μπορείς να τον τρελάνεις...

antistrofa.gr