Αναδύση, like Άννα Βίσση…

Γράφει ο Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος  

 Άκουγα σήμερα το πρωί τη νέα Πρέσβη της Αυστραλίας στην Ελλάδα Jenny Bloomfield στην εκπομπή του Κ. Βαραγιάννη στον ΑΝΤ1 Θεσσαλονίκης. Μιλούσε για την Αυστραλία, για τη μετανάστευση, για την ελληνική κρίση. «Συγγνώμη, δε μιλάμε για βοήθεια προς την Ελλάδα όταν μιλάμε για μετανάστευση» είπε κάποια στιγμή. «Ψάχνουμε ανθρώπους με συγκεκριμένες δεξιότητες για να βοηθήσουν την οικονομία μας» τόνισε. Αυτός είναι και ο λόγος που στις αρχές Οκτωβρίου..

έγιναν κάποιες ημερίδες στην Αθήνα οι οποίες συγκέντρωσαν το ενδιαφέρον χιλιάδων Ελλήνων. Δεν μοίραζαν, βέβαια, πράσινες κάρτες για τη γη της επαγγελίας, απλώς ενημέρωναν τους Έλληνες που λόγω της κρίσης δείχνουν αυξημένο ενδιαφέρον να φύγουν από την Ελλάδα.

«Η Αυστραλία είναι χώρα μετανάστευσης, μια χώρα που δημιουργήθηκε από τους μετανάστες» είπε, τονίζοντας ότι οι διαδικασίες είναι πολύ συγκεκριμένες και ότι δεν μπορεί η ελληνική κοινότητα να βοηθήσει παρά μόνο μέσα από αυτές τις διαδικασίες του αυστραλιανού υπουργείου Μετανάστευσης (www.immy.gov.au). 

 Η Jenny που στην πραγματικότητα είναι Πολυξένη και Θεσσαλονικιά, έζησε τα πρώτα της χρόνια στο κέντρο της πόλης και τώρα επέστρεψε στην Ελλάδα ως πρέσβης μιας από τις πιο φιλόξενες χώρες του πλανήτη. 

 Φυσικά, μου ήρθε στο μυαλό το εξαιρετικό θέμα του περιοδικού «Κ» της Καθημερινής, που σε μια Ελλάδα που ψάχνει υποτίθεται διέξοδο και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη θέλει να γίνει και πρωθυπουργός (πόσα ανθρώπινα ναυάγια απαιτεί η αναρρίχηση στο ύπατο;), θάφτηκε στη χωματερή με τις ανούσιες παρλάτες των κάθε λογής δημοσιολογούντων. «Λαθρομετανάστες: Η εισροή συνεχίζεται / Περάστε κόσμε» του Νίκου Βαφειάδη με φωτογραφίες του Νίκου Πηλού. 

 Μια δημοσιογραφική έρευνα, όχι δύσκολη νομίζω, που δείχνει ότι το πρώτο 9άμηνο του 2011 παρουσιάστηκε αύξηση εισόδων κατά 13,4% από τα νοτιοανατολικά σύνορα της… ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Που δείχνει ότι η χώρα που ήθελε να χτίσει φράχτη για να προστατεύσει τα σύνορά της από τη λαθρομετανάστευση, υποδέχεται κάθε έναν χωρίς χαρτιά με σάντουιτς και χυμό και ένα εισιτήριο αλέ για Αθήνα by train ή όπου αλλού γουστάρουν. Και μετά απορούμε γιατί το κέντρο της πρωτεύουσας γκετοποιήθηκε και γιατί και περιοχές της Θεσσαλονίκης οδεύουν τον ίδιο δρόμο… 

 Μοιραία συγκρίνεις όσα λέει η Jenny Bloomfield με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα μας (ή μήπως στην Ελλάδα τους;). Συμπέρασμα; Δεν υπάρχει χώρα σαν τη δικιά μας. Ούτε Ανατολή ούτε Δύση. Κάτι μεταξύ… Ερμαφρόδιτη και… μπάχαλη. Η νεκρή ζώνη. Σαν και σένα καμιά. Αναδύση, like Άννα Βίσση…